Vikan - 19.03.1959, Blaðsíða 11

FERMINGARDAGURINN
G býst við, að allir séu sammála
um það, að fermingardagurmn
sé minnisstœðastí dagurinn i
lífi manns. Þá eru þáttaskil. Bemsk-
unni er lokið og æskuárin blasa við,
það tímabil mannsævinnar, sem eft-
irsóknarverðast er. Það er þvi ekki
að undra, þótt töfraljómi sé yfir þess-
um degi, enda er hann haldinn há-
tíðlegur. Fjölskyldan, nánustu ætt-
ingjar og vinir koma saman til að
kveðja baraið og heilsa æskumann-
inum. Þetta er viðkvæm stund,
sérstaklega fyrir foreldrana. Efst í
huga þeirra er endurminningin frá
barnsárunum, og bjartar og djarfar
vonir lun framtíð þess. En á bak við
leynist óttinn við allt það dulda og
óráðna, sem bíður í leynum fram-
tíðarinnar.
Hvað á ég að gera, svo að bjart
verði yfir þessum degi, er spuming
foreldnanna. Þessi spuraing er svo
viðtæk og persónubundin um leið, að
ekki er möguleiki að gefa tæmandi
svar, nema þá helzt foreldrarnir
sjálfir. I hverju einstöku tilfelli er
eitthvað sérstakt, sem enginn þekkir,
nema þau. En almennt séð — ytra
formið — er það, sem við ætlum að
ræða hér í blaðinu i dag, ef það gæti
orðið til að skýra línuraar, hvernig
haga skuli til, bæði undirbúningi og
ákvörðunum dagsins,
Það verður aldrei hjá því komizt
að hugsa fyrir kostnaðarhliðinni. Þá
er það fyrst fatnaðurinn fyrir ferm-
ingarbarnið. Sem betur fer þarf ekki
lengur að hugsa um fermingarkjói-
inn sjálfan, en það er kjóllinn, sem
riotaður er i fermingarveizlunni, sem
við þurfum að hugsa um. Tízkusiða
Vikunnar hefm- tekið að sér að birta
það nýjasta, sem hentar þessu ald-
ursskeiði og er sérstaklega ætlað
fermingarstúlkum. Fyrir fermingar-
drenginn er auðveldara að ákveða.
Dökk föt, hvít skyrta, svört slaufa
nkór, hvítur vasaklútur þverbrotinn í
brjóstvasann.
Fermingargjafirnar
SVO eru það fermingargjafirnar.
Um þær er ekki hægt að hafa
neinar almennai- reglur, en þó
eru vissir hlutir, sem ekki ættu að
koma til greina eins og t. d. síga-
íettukveikjari, sígarettukassi fyrir
•drengi, og snyrtivörur fyrir stúlkur.
Þetta er nefnt vegna þess, að dæmi
eru til þess, að slíkar gjafir hafa
verið gefnai' við þetta tækifæri.
Gjafirnar eiga að vera sér á borði
og hjá þeim kortin frá gefendum.
Ekki á heldur að fjarlægja kortin,
sem eru é blómasendingum þennan
dag.
Veizlan
Íflestum tilfellum er haldin veizla í
heimahúsum. Það er hægt með
margvíslegu móti eftir efnum og
ástæðum. AO-víða eru það bara nán-
ustu skyldmenni, sem hægt er að taka
á móti í einu, vegna þess að húsnæð-
ið leyfir ekki annað, og er þá al-
gengrt að hafa kaffi um 3—4 leytið
eða um kvöldið. Ef ekki er hægt að
hafa borð fyrir alla, er samt nauð-
synlegt, að eldra fólkið eins og t. d.
ömmur ög afar geti setið við sama
út af fyrir sig. Sér þá fjölskyldan
um að rétta þeim, svo að þau vanti
ekki neitt.
1 öðrum tilfellum eru svo kvöld-
verðarboð. Það hefðbundna í slikum
stórveizlum er að klæðast í kjól og
hvítt eða smoking, og fer þá klæðnað-
ur kvenna eftir því. En undantekn-
ingai' frá þessu eru orðnar mjög al-
mennar, og er ekkert nema gott eitt
við því að segja. En tvennt er loirt-
eisisskylda gestgjafanna og glldir
jafnt fyrir hinar stærri eða minni
fermingarveizlur. Gestunum verður
að bjóða með viku til hálfs mánaðar
fyrirvara og taka þá fram, hvernig
ætlazt er til að þelr séu klæddir. Það
kann enginn vel við sig, þar sem
honum finnst hann ekki eiga heima
og ef það kemur fyrir okkur aS
lenda i samkvæmi, þar sem einn eða
tveir eru i kjól og hvítt, nokkrir í
smoking, fáeinir í dökkum jakkaföt-
um og enn aðrir í ljósum fötum,
finnst engum hann vera klæddur eins
og vera ber og er það líka rétt.
Stutttr kjólar eru nú notaðir miklu
meira en nokkru sinni fyrr. Það er
aðeins, þegar herrann er kjóUcIæddur,
að réttast er, að daman sé í síðum
kjól. Þó mun nú upp á siðkastið
mjög oft vikið frá þessari reglu, a.
m. k. hér í Reykjavik.
Við setjumst til borðs
SÆTI fermingarbarasins við borðið
er á milU foreldranna. Ef nú
þannig er háttað, að annað
hvort foreldranna er dáið eða þau
skilin, er það afinn eða amman, sem
situi' annars vegar við bamið eða
annar hvor skímarvottanna.
Heiðurssætin
ANNARS er heiðursætið alltaf vlð
vinstri hlið húsmóðurinnar og
þar næst við hægri hlið hús-
bóndans. Það er ekki venja, ef um
hjón er að ræða, að húsbóndinn hafi
konu þess manns, sem í heiðurssæt-
inu situr, sér við hægri hlið, en hann
getur aftur á móti haft hana vinstra
megin við sig. Systkini fermingar-
bamsins eða önnui' ungmenni í fjöl-
skyldunni eiga sæti við borðsend-
ann.
Illinni flutt
EGAR súpan er fram borin, býður
heimilisfaðirinn gestina vel-
komna með fáeinum orðum.
Það er einnig hann, sem tekur aftur
fyrst til máls, þegar búið er að bera
inn steikina eða kjötréttinn í annað
sinn. Það er ræðan, sem haldin er
fyrir minni fermingarbarnsins. Hann
íifjar þá gjaraan upp kærar endur-
minningai' frá bemsku og segir enn
fremur margt af því, sem hann lang-
ar til að vaki i minningu barnslns.
Ymsir vilja síðan gjaman segja eitt-
hvað, og er það vel séð.
Að lokum er það borðherra hús-
móðurinnar, sem þakkar fyrir mat-
inn og fer þá gjarnan viðurkenning-
arorðum um heimilið o. s. frv. Ferm-
Ingarbamið á að standa upp, þegar
skálað er fyrir því. Það þykir rétt að
taka það fram, þar sem við önnur
tækifæri er það venja, að heiðurs-
gestur situr, þegar skálað er fyrir
honum.
Eftir að staðið er upp frá borðum,
er gott að fá molakaffi. Er það bor-
ið fram í litlum bollum (mokka), ef
þeir eru til. Seinna um kvöldið eru
gosdrykkir handa gesturn, sælgæti,
ef einhver vill og sígai'ettur og vindl-
ar’ fyrir þá, sem reykja.
Að lokum þessum hugleiðingum
um fermingai'daginn óskar Vikan
þeim hópi lesenda sinna, sem eiga
að fermast á þessu ári og aðstand-
endum þeirra til hamingju með ferm-
ingardaginn.
VIKAN