Vikan - 19.03.1959, Blaðsíða 14

' 'íi.'ý

ffisfcíH --
'<\í.
ft js-'y' Mp
H I

-
Í?v'
v£ ><
? '■. ''v/ 'A
■
.. .
FYRSTA óhappið varð þegar ég
kom í þennan heim með mikl-
um söng', 4. júní 1926. Eftir það
lifði ég lífinu svo sem strákar gera,
livorki betur eða verr, og er ekki
laust við að mig hafi hent ýmis
óhöpp.
Ég éi' af söngvina fólki kom-
inn, faðir minn Hallur Þorleifsson
hefur um mörg ár sungið 1 kórum,
og stjómaði á sínum tíma karlakór
sem hét Kátir félagar og var mjög
vinsæll. Kórinn sá sameinaðist
Karlakómum Fóstbræðrum 1945.
Móðir mín hefur einnig sungið í
mörg ár og mikið komið fram í út-
varpinu, hún heitir Guðrún Ágústs-
dóttir, auk þess syngur bróðir minn.
Er þá nokkur furða þótt ég hafi
einnig sungið? Fyrst söng ég opin-
berlega 17 ára gamall. Þá uppgötv-
aði Dr. Páll Isólfsson mig, og ég söng
með honum í Dómkirkjunni á Páska-
dagsmorgun. l>á söng móðir mín
sópransóló í sama verki.
1951 fór ég til Englands og nam
söng í Konunglega tónlístarháskól-
anum í London i 3 ár. Meðan ég var
þar söng ég í þremur óperu-upp-
færslum á vegum skólans, Dr. Bar-
toli í Brúðkaupi Figaros eftir Moz-
art, Pistol í Falstaff eftir Verdi og
The Usher i Trial by Jury eftir
Gilbert og Sullivan. Auk þess kom
ég fram á hljómleikum á vegum
skólans. Svo stalst ég til þess að
syngja á nokkrum stöðum, því ekki
mátti ég vinna erlendis, jafnvel ekki
kauplaust. Það var nú eiginlega mik-
ið happ að ekki komst upp um mig.
— En óhöppin?
— Ja, óhöppin, þau eru nú orðin
mörg, en ég held að ég segi þér
tvær, þrjár sögur.
DAG nokkurn átti ég að syngja
á litlum stað fyrir vestan.
Þangað ætlaði ég að fara
með minn einleikara, en þeir þarna
fyrir vestan báðu mig koma án
hans ég gæti fengið ágætan undir-
leikara í plássinu, auk þess sem
það væri mun ódýrara fyrir fé-
lagið sem réði mig. Og ég þangað.
Þegar vestur kom var sá ágæti und-
irleikari, sem mér var ætlaður, kall-
aður burt úr plássinu til þess að
gegna sínu eigin starfi, og ég stóð
þama uppi, einsöngvarinn án undir-
leikara.
1 miklum snarheitum var náð i
annan mann, sem var gjörsamlega
óvanur að annast undirleik, og þekkti
auk þess ekki lögin sem ég ætlaði
að syngja.
Við höfðum rétt tíma til þess að
renna yfir lögin áður en skemmtunin
hófst og gekk það stórslysalaust.
Þegar hin ellefta stund er upp runn-
in og ég er byrjaður að syngja,
skeður það, að undirleikarinn flettir
skakkt blöðum, hefur víst flett tveim
blöðum fyrir eitt, nema hvað, hann
er allt í einu staddur á allt öðrum
Það er venjan, þegar menn láta blöð hafa eitthvað eftir
sér, að reyna að tína til það sem merkast er við manninn,
og uin hann að segja. Auðvitað er eitthvað gott um alla
að segja, en þegar ég hitti Kristin Hallsson söngvara á
götu um daginn og bað hann um stutt viðtal, sagðist ég
alls ekk! vilja heyra um allt það ágæta sem hann hefði
gert um æfina. Það vita jú allir, sem eitthvað fylgjast
með tónlistarmálum okkar Islendinga, að Kristinn er einn
ágætasti söngvari landsins. Hitt vita kannski færri, að
fyrir hann kom ýmsir skrýtnir hlntir, eins og hjá fleimm
sem túlka eitthvað fyrir almenning. Kristinn tók því vel
að segja mér eitthvað um óhöpp sín sem söngvara. Þess
vegna kalla ég viðtalið . . .
EINTÚM
ÓHÖÞÞ!
stað í laginu en ég. Ég hélt áfram
að syngja lagið eins og það er, eins
lengi og ég gat, og hann hélt áfram
að leika undir, að minnsta kosti
tveim blaðsíöum á undan mér. Enda
fór svo að hann vann kapphlaupið,
var fyrstur i mark, en ég gafst upp
fyrir hlátri. Ég bað viðstadda af-
sökunar og bauðst til þess að reyna
aftur við lagið og var þvi vel tekið,
og við reyndum einu sinni enn og
tókst sæmilega, þótt undirleikarinn
væri orðinn yfir sig nei-vus og vissi
varla i þennan heim né annan.
EITT sinn, skömmu eftir að ég kom
heim frá námi, var ég beðinn að
skemmta á Selfossi, á einhverri
mikilli hátíð þar. Skemmtunin gekk
ágæta vel, og ég var byrjaður að
syngja síðasta lagið sem var Sverrir
konungur. Heyri ég þá allt I einu
heljar mikinn gný og hélt ég að stór
trukkur væri að aka framhjá Sel-
fossbíó, því húsið allt skalf mjög.
Svo kom voðalegur hvellur og ég
hugsa með mér að nú hafi trukkn-
um verið ekið á húsið. „Ekki syng ég
svona illa," hugsaði ég. Verður mér
þá litið til Weisshappel og sé að hann
hendist til í stólnum. Ég horfi á
hann með mikilli undrun, því svona
var hann ekki vanur að haga sér,
þori ekki að horfa lengi á hann og
sný mér því aftur fram til áheyr-
enda, syngjandi, auðvitað. Þá sé ég
mér til skelfingar, að þeir eru allir
á hraðri leið út úr húsinu, nema einn.
Læknirinn i Hveragerði, Magnús
Ágústsson. Hann sat hinn rólegasti.
Rann nú upp fyrir mér að hér mundi
vera mikill jarðskjálfti. En svo vænt
þótti mér um þennan eina áhorf-
anda sem eftii' sat, að ég ákvað að
ljúka laginu fyrir hann. En fólk tók
nú að koma aftur inn í salinn og rétt
þegar ég var að ljúka laginu var
salurinn aftur orðinn þéttsetinn. Og
sjaldan hefi ég fengið hlýrra Iófatak
en í þetta sinn.
• •
OÐRU sinni var ég að syngja í
Sjálfstæðishúsinu í Reykjavík. Á
senunni þar var jafnan trekkur,
ef opnuð var útidyrahurðin að tjalda-
baki. Er þetta nokkuð til óþæginda
eins og sjá má af eftirfarandi. 1
þetta sinn var ég með óvanan undir-
leikara, en ágætan. Sennilega hefur
einhver opnað hurð, nerna ég er allt
í einu að syngja í hörku stormi.
Skyndilega hættir undirleikurinn, en
ég held samt þrjóskufullur áfram að
syngja, eins og ekkert hafi í skorisL
En þegar bið verður á því að undir-
leikurinn hefjist að nýju skotra ég
augunum til undirleikarans, en hann
er þá alls ekki þar! Hófst nú erfitt
tímabil, þar sem ég þurfti hvort-
tveggja að gera, halda áfram að
syngja, og svipast um eftir undir-
leikaranum. Hvar heldurðu að ég
hafi fundið hann? Undir hljóðfær-
inu! Hann er þar á fjórum fótum,
í óða önn af safna saman nójjinum,
sem höfðu fokið svona gjörsamlega
burtu. Þá var nú erfitt að syngja
maður, en það tókst, og það merki-
lega við þetta allt saman er, að
píanóleikaranum tókst að safna sam-
an blöðunum, komast undan hljóðfær-
inu, setjast og ljúka laginu með mér.
En nú má ég ekki vera að þessu,
mín biður æfing.
— Og kannski einhver óhöpp ?
— Blessaður vertu, einlóm óhöpp.
14
VIKAN