Vikan - 19.03.1959, Blaðsíða 25

BÆMJVÆ GÆMÆJV
«3
GÓÐUR DREIMGUR
Framhald úr síóasta blaði
ekki hafa séð þetta fyrr! Hann
varð að reyna að hjálpa móður
siimi.
Næsta morgun þegar móðir
Hjálmars ætlaði að leggja af
stað með fataböggulinn, kom
hann til hennar allt í einu.
„Hvað er þetta, drengur?
Hvers vegna ert þú kominn
svona snemma á fætur? Þú hef-
ir litið skakkt á klukkuna. Þér
er alveg óhætt að leggja þig
aftur, þú getur sofið einni
stimdu lengur.“
„®g skal bera pokann fyrir
þig til verksmiðjunnar," sagði
Hjálmar. Hann tók pokann um
öxl, en valt um leið og féll endi-
langur á gólfið, og móðir og
sonur fóru bæði að hlægja.
„Þetta er faliega hugsað af
þér, Hjálmar minn,“ sagði nú
móðirin. „En þú sérð það sjálf-
ur, að enn ert þú ekki nógu
sterkur til þess að bera þessa
byrði.“
Síðan axlaði hún pokann og
fór á stað. Og það var eins og
hún væri ekki jafn ’ rsytuleg og
venjulega. Það hafði glatt hana
svo innilega, að drengurinn
sýndi þenna góða vilja.
En Hjálmar var ekki ánægð-
ur. Hvermg átti hann að fara
að því að hjálpa mömmu sinni?
Hann gat hvorki þvegið eða gert
\áð, ekki einu sinni borið þenna
poka til verksmiðjunnar. Hann
hafði hugsað svo mikið um
þetta. Á hverjum morgni hafði
hann ætlað sér að bera pokann
fyrir mömmu sína, svo að hún
gæti sofið og hvílt sig einni
stundu lengur.
Bíðum við. Nú datt honum
ráð í hug. Valgeir félagi hans
átti lítinn handvagn. Vafalaust
mundi hann geta fengið hann
lánaðan og svo keyrt fatabögg-
ulinn í honum á morgnana.
Hann flýtti sér á fund vinar
síns.
„Það er velkomið,“ sagði Val-
geir. „Þú mátt sækja vagninn í
kvöld. Hann er léttur, og ég er
viss um, að þetta gengur ágæt-
lega.“
Hjálmar ljómaði af ánægju.
Teiknarirm, sem teiknaði þessa mynd hefur falið ótta óllka htaiti
I henni, sem þú skftlt nú iml^ finna. Reyndu að finna þá é
minna en fimm mlnútum. að reyna að finna: mannsandlit,
konuandlit, regnhlif, fisk, banána, peru, vatnsfötu og körfu.
t>egar þú hefur fundið allt, skaltu lita hlutina.
Hvað er kisa að reyna að ná í? Dragið strik frá nr. 1—20 og
þá munuð þið sjá það.
Nú mundi fyrirætlun hans
hejmnast.
Móðir hans brosti, þegar
hann kom með vagnkrílið um
kvöldið. Hann lét vagninn inn í
eldhúsið, tll þess að vera viss
um, að ekkert yrði að honum
um nóttina.
„Sjáðu mamma,“ sagði hann
svo, „þegar þú ert búin í kvöld,
þá læturðu pokann bara hér í
vagninn, og svo fer ég með hann
í fyrramálið til verksmiðjunn-
ar.“
Móðir hans játaði brosandi,
og Hjálmar fór að sofa, Hann
svaf óvenju vært þessa nótt, og
þegar vekjaraklukkan hringdi
næsta morgun, þaut hann upp
úr rúminu og flýtti sér í fötin
og fór svo strax fram í eldhús-
ið. En hvað átti nú þetta að
þýða Móðir hans var þá líka
komin á fætur. Hún sá von-
brigðasvipinn á Hjálmari og
flýtti sér að segja: „Eg mátti
til að fara með þér í fyrsta
skipti, til þess að sýna þér, hvar
þú átt að afhenda böggulinn. En
næst getur þú farið einsamall.
Síðan fór Hjálmar á hverjum
morgni fyrir móður sína til
verksmiðjunnar. — Og vissu-
lega léttir þetta undir með
hemii, þvi að leiðin er talsvert
löng. Hjálmar er ánægður. Ö,
já, mamma hans skal ekki þurfa
að vinna svo mikið, þegar hann
er orðinn stór, þvi lofar hann
sjálfum sér á hverjum degi, og
byggir loftkastala.
Stundum segir hann mömmu
sinni frá öllu, sem hann ætlar
að gera í framtíðinni. Hann ætl-
ar að vera duglegur og vinna
sér mikið inn, svo að hann geti
einhverntíma keypt sér lítið
hús og ef til vill bíl, og þá ætl-
ar hann að fara með móður
sinni langar leiðir, til þess að
þau geti séð sig mn.
Mamma hans hlustar á allt
þetta brosandi, og segir bara.
„Já, Hjálmar minn, ef guð lof-
ar.“
En eitt er hún alveg SanH'
færð um. Hún veit, að drengur--
inn hennar muni gera allt, sem
hann getur, til þess að lifið
verði léttara og bjartara. Og
þessi góði vilji gerir hana glaða
og hamingjusama. Hún veit
með sjálfri sér, að enda þótt hún
eigi ef til vill ekki eftir að eiga
góða daga og hæga, þá er það
víst, að drengurinn hennar
verður með tímanum nýtur og
góður maður.
VIKAN
25