Vikan - 19.03.1959, Blaðsíða 18

21.
VERÐLAUNAKROSSGÁTA
VIKUNNAR
ESns og lesendum er kunnugt hel-
arVlkan tekið upp þá nýbreytni
að veita verðlaun fyrir rétta ráðn-
ingu -krossgátunnar i hvert sinn.
Berist fleiri réttar ráðningar en
ein, verður að sjálfsögðu dregið
am það hver vinninginn hlýtur.
Verðiaunin eru
100 krónur
Vegna lesenda okkar í sveitum
iandsins hefur verið ákveðið að
veita þriggja vikna frest til að
strUn. raðningiirn. Lausnin sendist
biaðinu i lokuðu umslagi, merki
„Krossgáta" i pósthólf 149.
I sama blaði og lausnin er birt,
verður skýrt frá nafni þess sem
vtnning hlýtur.
Margar réttar ráðningar bár-
ust á 18. verðlaunakrossgátu Vik-
rnintr og var dregið ðr réttum
ráðningum.
EINAB HAFUÐASON,
Lindargötu 16, Siglufirði.
dtlaut verðlaunin, 100 krónur.
Vinnandinn má vltja verðlaunanna
á riUtJómarskrifstofu Vlkunnar,
Tjarnargötu 4.
Lausn á 18. krossgátu er hér
að neðan.
L/ÓR9 F'l OKKU^ éUN‘m KCNNfS' STftfUTL SÁ&W' /ÁJf? mhl /aj PWWBBI5f}M - H HLJOU/ 5roH_ MRDUCL ÆÍ)/ SRM- STÆÐ/R m SNfH/ÍR SRM- MlæEaBH fjM-cj/RWMUBBEA ^ HCH/ /=T~
ícONCtU LRGr KéLfíO' TONAJ
OSRM- STÆÐ/R. ~x
ro/VA/ FUCrtÍtiU AJÓÐffR- MfHÖUTL f L e y
£/AJ- KJT-FJf-JI ar'oM Í-JOÐS HtFFt asPfí^ /cjcujL/
fíL/*-^ FéuRCc
UND/Rz, STÖT>1) er*4i ■ ÖDLfísr fUC/C' /NOrOfL % e / N K
Ocr SJf/LFUA HftrsXefc. seocL. LFHLtD- RKMffU 5F/N7- hlJöÐ' fTR^ *
r/NNSKu, aÆR-
HLjöÐ/ CrX£ÍN//L ÓHKSJNN rÓNAj HOFUD- soZjGc- nertR stJörn- rrFnFt- MfTDUÍL.
•JXUOL.' e/=/ut ÚKfíMS- rrLt/r/ LHGc- L.eOcfT ■ s r X. ? T ■
S/CrL- /AJGr reHQtNQr HB/LRGrr FÍRLU fr L J> A R rfíLFt
FfU/M- £frrU/ SKfU/rn TQNN i LLtóruR- ös

■ U oxeÍHiR. M£NN
ME-Tfí LflNOS - LfíCc
vhnskT Srtfí- o7Íý> ei/is SÆ-NSKUK. KPHUNCrUl MfTruR. HLrfíBfí
íEHXHHd- e/crc/ ÖLL
rRyu.- /NOcUR_ n l 1 V. • SKfíK- e/NJ
/cyzx3> 'R 5K&ÚFU
y£TLff fí L/r}HN *■ GiffOetf* f5erA* - TfJLfí ’ • sdfLr HíÍÓDRR
n/OLDuR smnfí F 1 T R 56KiK~ 5/6
Kynlegur arfur
Framhald af bls. 13.
„Hvað má bjóða yður?“
Krakkarnir heyi’ðust rífast fyrir utan, og frú
Henriquet fór út og skammaði þau.
„Ég veit, að þér eruð bróðursonur hans, en
það breytir ekki því, að því sem lofað er ber að
efna. Ég hefði viljað sjá þessa erfðaskrá. Ef
ég hefði'farið að ráðum manna, væri allt breytt
núna.“
„Við hversu miklu bjugguzt þér?“
„Hvernig ætti ég að vita það ? Að minnsta
kosti nóg til þess að ala börnin upp á viður-
kvæmilegan hátt.“
„Hér eru fimm þúsund frankar, til þess að
byrja með. Ég skal færa yður meira.“
I stað þess að þakka honum, leit hún á hann
’með enn meiri tortryggni. En loks fór svo að
hún tók upp seðlana, sem hann hafði lagt á borðið.
„Viljið þér kvittun?"
„Nei. Alls ekki. Verið þér sælar.“
Hann hefði langað til þess að taka myndina
yfir arninum, en hann þorði ekki að biðja um
hana. Þegar hann kom aftur að bílnum, voru
börnin að rannsaka hann. Hné þeirra virtust
of stór andlitsdrættii' þeirra voru ekki hreinir,
og þau báru þegar merki þrákelkni móður sinn-
ar.
Nokkrum mínútum síðar stanzaði Gilles í miðju
■þofpínU.; Dyrnar í smiðjunni voru galopnar, og
inni í dimmunni, sá hann bjarmann frá ofninum.
Hestur í: tjóðri beið þess, að hann yrði jámaður.
við smiðjuna voru tvö kaffihús, og í
ÖðruAþieíri'á vár pósturinn að fá sér vínglas. I
næstu' ; ándrá, birtist hann í dyragættinni og
þurrkaði. sér rækilega um munninn með hend-
inni. Þetta var eiginmaður konunnar, sem hann
hafði verið hjá. Hann stakk við.
Gilles og hann litu hvor á annan. Loks muldraði
pósturinn eitthvað, sem vafalaust var eitthvað
ókurteist, gekk af stað og sneri sér þrisvar sinn-
um við, til þess að líta á Gilles.
Gilies gekk yfir götuna og hélt inn í kirkju-
garðinn þar sem gamall, hvithærður maður var
að sópa gagngstígana.
Ferskleiki þessa vormorguns var enn greini-
lepú í kirkjugarðinum. Fuglar voru í eltlnga-
leik milli kýprustrjánna. Tveir ósýnilegir þrestir
voru að kallast á.
Gamli maðurinn leit upp og tók ofan. Gilles
i'eikaði milli grafreitanna og las áletranirnar á
legsteinunum, einkum hinum eldri. Hann rakst á
nokkur nöfn, sem hann hafði séð á búðum í La
Rochelle. Þarna hvildu nokkrir úr Henrlquet-
ættinni.
Loks rakst hann á látlausan legstein, nálægt
kirkjugarðsveggnum, sem á stóð:
Hér hvílir Honoré Mauvoisin
kallaður til Guðs á sextugasta og áttunda
aldursári.
Biðjið fyrir honum.
Þetta var gröf afa hans. Ef dæma mátti af
ljósmyndinni í Quai des Ursullnes, líktist hann
gamla manninum, sem var að sópa gagngstíg-
ana, þó öliu harðneskjulegri á svipinn. 1 mörg
ár hafði hann verið óðalsbóndi, en að lokum hafði
hann verið vagnstjóri við kaiknámuna, sem sást
milli kýprustrjánna.
Gilles heyrði enn hávaðann frá þorpinu — hrein
og tær hljóð í svölu morgunloftinu. Hann fann
daufa lykt af brenndu horni. Jámsmiðurinn hlaut
að vera farinn að járna hestínn.
Og fyrir neðan nafn Honoré Mauvosin, stóð
nafn konu hans:
Hér hvíhr Clémence Mauvoisin
eiginkona hans, fædd Baron,
sem lézt á sextugasta og öðru aldursári.
Guð hefur sameinað þau
Gilles sá kirkjuturninn og bjölluna, sem hafði
ómað, þegar hún var grafin. Hann sá fyrir sér
röð af smábændum, svartklædda menn og konur,
sem fylgdu á eftir þunglamalegum hestvagni,
sem breytt hafði verið í líkvagn.
Hafði Octave Mauvoisin verið viðstaddur jarð-
arförina? Hann hefði átt að vera fremstur í
þessari ömurlegu fylkingu. Og bændurnir hljóta
að hafa glápt forvitnislega á þennan þorpsbúa,
sem nú var orðinn svo ríkur.
Faðir Gilles hafði vafalaust ekki verið við
jarðaför foreldra sinna. Hann var þá líklega
staddur i einhverri borg í norðanverðri Bvrópu.
Framhald í ncesta blaði.
„Nú mundl ég þiggja einn bjér.“
Lausn á 18. krossgátu
Vikunnar
0 F T + E R + I + H 0 L T I + H
G R E F I L L + M E T l N + H Ö
+ A L I N + Ö V E R Jl N + H E L
S M A R T + M E R A R + S + Y L
Ö B U R Ð + U R Ð + + K u R R +
L 0 F A + E R U + Ö R S M A A R
I Ð + N E I + M Æ R I + R + N Y
N + V + I N A + F + S I U + D T
+ R E N N U R + U P P + N E I I
L A T A N + + S R + A N G I + N
J U R T + Ö 0 N + S + A U + N G
Ö N + N E P T U N u S + R + E A
S + F I M u R + E M I R + E R H
+ H E I M s I N S + L Ö U R + A
18
VIKAN