Vikan - 24.09.1959, Blaðsíða 4

t«
TOFRALÆKNARNIR
I SUÐUR— AFRIKU
1 Afríku komumst við fljótt að raun
um, að við eigurn ekki að spyrja of
margs. Það er hollara að taka eftir
því, sem fyrir kemur, og minnast ekki
á það, sem við sjáum. En þessi seðill
vakti forvitni mína. Þetta var furðu-
legasti pöntunarseðill, sem ég hafði
á ævinni séð. — „Gæsafeiti" skuldar
Mouyia fyrir að útvega 30 grömm af
ljónafitu: 1 shilling 3 pence, stóð á
honum.
Ég skildi ekki, hvað hinn þeldökki
eldhúsdrengur okkar, „Gæsafeiti",
ætlaði sér að gera við 30 grömm af
ljónafitu. Það hlaut að skipta hann
miklu, því að „Gæsafeiti" var af ætt-
flokki Shangaan-manna, og þeir máttu
varla sjá af einum einasta eyri.
Hann hafði verið óvenju-þögull og
hlédrægur síðustu vikuna. Venjulega
þessi Zúlú
var hann fullur af fjöri, en
stúlka hafði svikið hann ... Ef til
vill var það þess vegna, hugsaði ég.
— Hvað ætlarðu að gera við ljóna-
fituna? spurði ég hann um kvöldið,
þegar hann bar fram súpuna.
— Það læknar, svaraði hann. •—•
Mouyia, töfralæknirinn við gamla
hollenzka veginn, selur mér ljóna-
fituna, vegna þess að hún veitir mér
hugrekki til þess að ná í þessa Zúlú-
stúlku. Ég vil eignast hana . . .
Smátt og smátt gat ég dregið sann-
leikann upp úr honum. Ég hafði verið
í Suður-Afríku í sex vikur, og þetta
var i fyrsta sinn, sem ég komst í kynni
við galdra. 1 Washington hafði full-
trúi frá Suður-Afríku sagt við mig:
Galdrar? Bölvuð þvæla. Þeir eru ekki
til lengur. Það eru ekki til galdralækn-
ar í Suður-Afríku lengur.
En nú var ég staddur í Durban,
þriðju stærstu borginni í landi doktors
Malans, og eldhúsdrengurinn minn
keypti þrjátiu grömm af ljónafitu til
þess að öðlast hugrekki.
Ég átti ekki erfitt með að komast
til Mouyia. Hann var alls ekki i fel-
um, heldur á almannafæri, þar sem
allir sáu til hans. Ég varð að taka
mér stöðu í biðröðinni, sem beið eftir
samtali við gamla, gráhærða töfra-
lækninn.
Hann sýndi mér slönguham, ljóns-
tennur, rófur og hjörtu, leðurblökur,
sem muldar voru í duft, slöngubeina-
grindur og stóra sporðdreka, sem til
allrar hamingju voru dauðir og biðu
þess, að úr þeim yrði gerð kássa.
Á næsta klukkutíma komst ég að
því, að Mouyia var ekkert einsdæmi.
Hann var aðeins einn af tuttugu þús-
und galdralæknum, sem hafast við í
Suður-Afríku. I hluta hinna þeidökku
i Jóhannesarborg, næstum í miðri
næststærstu borg Afríku, er til gata
galdralækna, sem er fimmtán feta
breið og þrjátíu metra löng, og í
henni eru litlar verzlanir, þar sem
hafast við 25 galdralæknar á hverjum
degi frá niu til fimm. essi bæjarhluti
hinna þeldökku er i rauninni borg inni
i borginni, og hinir dökku galdralækn-
ar reka verzlun sina með fullu sam-
þykki yfirvaldanna.
Þegar svona margir læknar eru svo
þétt saman, mætti ef til vill halda,
að verzlunin gengi illa og samkeppnin
væri mikil, þar sem ekki voru fleiri
en þrjátiu þúsund viðskiptavinir. En
þannig er það ails ekki. Þeir hafa nóg
að gera, þeir hjálpa ástarsjúkum, af-
brotamönnum og þeim, sem eru ekki
fyllilega ánægðir með lífið, •—• og
IJætur Zúlúhöfðingja í bezta stássi
sínu.