Vikan - 29.10.1959, Blaðsíða 10

í næsta blaði
hefst ný framhaldssaga,
Hjákona lögmannsins,
eftir Georges Simenon
Sagan hefir verið kvikmynduð
með þeim Brigitte Bardot og
Jean Gabin í aðalhlutverkum, og
munum við birta myndir úr
kvikmyndinni.
Andartak flögruðu augu Iiomaine yfir
hins ákærða . ..
Kœri Mister.
Þú ert lögfrœöingur, sem ungi maöurinn
hefur fyrir sig. Ef þú vilt máluöu, útlendu
stelpuna aö vita, hvernig hún er og lygin
hennar, skaltu icoma Rents Stepney 16 í
nótt, og þaö kostar þig tvöhundruö spírur.
Spuröu eftir Missis Mogson.
Eina svarið við þessu virtist vera frændi gömlu
konunnar, ónytjungur, sem áður fyrr hafði þving-
að nokkrar fjárhæðir út úr frænku sinni. Mál-
færslumaðurinn komst að því, að Janet Mackenzie
hafði alltaf þótt vænt um þennan mann og aldrei
linnt látum að halda fram málstað hans við frænk-
una. Það virtist sannarlega mögulegt, að það
hefði verið þessi frændi, sem ræddi við ungfrú
French, eftir að Leonard fór, sérstaklega þar sem
fiændann var hvergi að finna á hans gömlu að-
setursstöðum.
Allar aðrar eftirgrennslanir lögfræðingsins
höfðu reynzt árangurslausar. Enginn hafði séð
annan karlmann ganga inn í húsið í Cricklewood.
Daginn fyrir réttarhöldin fékk Mayherne bréf,
sem beindi hugsunum hans á spánnýjar brautir.
Það kom í pósti klukkan sex, — illlæsilegt hrafna-
spark, skriíað á ódýran pappír og frímerkið límt
skakkt á umslagið.
Mayherne las það yfir tvisvar, áður en hann
komst til botns í því.
stúku
Málfærslumaðurinn marglas hið furðulega bréf.
Auðvitað gat hér verið um að ræða gabb, en er
hann hugsaði málið, varð hann sífellt sannfærðari
um, að svo væri ekki, og einnig um, að hér væri
eina von fangans. Framburður Ramaine Heilger
sakfelldi hann algerlega, og það var því fyrsta
skilyrðið að fá eitthvað á hana til að koma með
á móti.
Mayherne var ákveðinn. Það var skylda hans
að bjarga skjólstæðingi sínum, hvað sem það kost-
aði. Hann varð að fara til Rents Stepney.
Hann átti dálítið erfitt með að finna staðinn, en
loks tókst það og reyndist vera hrörleg bygging í
daunillu hverfi. Er hann spurði um frú Mogson,
var honum vísað upp á þriðju hæð. Hann barði á
dyr, en fékk ekkert svar og barði aftur.
Nú heyrði hann umgang fyrir innan, og stuttu
síðar var hurðinni mjakað um nokkra sentímetra,
og andlit gægðist út.
Svo heyrðist allt í einu hlátur, og konan, því að
þetta var kona, opnaði hurðina betur.
— Svo að það ert þú, góði, sagði hún skrækri
röddu. — Enginn með þér, er það? Engin brögð í
tafli? Gott. Þú getur komið inn, — þú getur kom-
ið inn.
Lögfræðingurinn gekk hikandi inn í litla, skít-
uga herbergið með gaslampanum. Það stóð óum-
búið rúm í horninu, spilaborð á miðju gólfi og
tveir ruggustólar. Nú gat Mayherne fyrst virt
fyrir sér húsmóðurina. Hún var miðaldra kona,
hokin i herðum með mikið og ógreitt grátt hár
og hafði vafið trefli fyrir andlit sér. Hún sá, að
hann virti þetta fyrir sér, og hló aftur hinum sama
tónlausa hlátri.
— Ertu að undrast, hvers vegna ég fel fegurð
mina? Ha, ha. Hræddur um, að hún freisti þin,
ha? En Þú munt sjá, þú munt sjá.
Hún tók af sér trefilinn, og lögfræðingurinn
hörfaði ósjálfrátt undan fjólubláum keppnum, sem
eitt sinn hafði verið andlit, en nú hafði misst alla
lögun. Hún setti trefilinn upp aftur.
— Svo að þú vilt ekki kyssa mig, væni? Ha, ha,
ég er ekkert hissa. Samt var ég einu sinni falleg
stúlka, og það er ekki eins langt síðan og þú held-
En hann vissi Þegar, að hún mundi ekki stand-
ast það að sjá peningana fyrir framan sig. Hún
bölvaði og ragnaði í vanmætti sínum, en loks lét
hún undan. Síðan gekk hún yfir að rúminu og dró
eitthvað undan slitinni rúmdýnunni.
— Hérna er það, og fjandinn hafi þig, hreytti
hún út úr sér. —- Það er efsta bréfið, sem þig
vantar.
Hún kastaði til hans bunka af sendibréfum, og
Mayherne tók utan af þeim bandið og athugaði
þau á sinn venjulega, nákvæma hátt. Konan, sem
fylgdist nákvæmlega með honum, gat ekki lesið
neitt úr svip hans.
Hann las hvert bréf yfir, en sneri sér svo aftur
að hinu fyrsta og las Það í annað sinn. Síðan batt
hann allan bunkann vandlega saman aftur.
Þetta voru ástarbréf, skrifuð af Romaine Heil-
ger, — en alls ekki til Leonards Vole. Efsta bréfið
var dagsett daginn, sem Leonard var handtekinn.
— Ég sagði satt, góði, var það ekki? skríkti
Sögulok
konan. — Það er nóg til að koma henni á kné,
þetta efsta?
Mayherne stakk bréfunum á sig og spurði:
— Hvernig náðuð þér í þessi bréf?
— Má ekki segja, sagði hún og glotti. — En ég
veit dálítið meira. Ég heyrði, hvað stelpan sagði
í réttarsalnum. Athugaðu, hvar hún var klukkan
tuttugu mínútur yfir tíu um kvöldið. Spurðu í
Lion Road-bíóinu. Þeir muna áreiðanlega eftir
svona myndarlegri stúlku, — fari hún til fjandans.
— Hver er maðurinn? spurði Mayherne. —
Hérna er aðeins fornafnið nefnt.
Rödd konunnar varð hás af geðshræringu, og
hún spennti greipar og losaði þær á víxl. Loks
lyfti hún annarri hendi upp að andlitinu.
— Hann er maðurinn, sem gerði mér þetta. Það
eru mörg ár síðan. Hún tók hann frá mér, —
stelpugálan, sem hún var þá. Og þegar ég elti
hann —■ og réðst á hann, — þá henti hann þessu
bölvuðu efni framan í mig. Og hún hló, — bölvuð.
Ég hef hugsað henni gott til glóðarinnar í mörg
ár. Ég hef elt hana og njósnað um hana. Og nú
V/TM SAKS
ur. Vítríól, minn kæri, vítríól, — það var ástæðan.
En ég mun hefna mín. . . .
Hún upphóf hina ferlegustu formælingaþulu, og
lögfræðingurinn reyndi árangurslaust að komast
hjá að heyra hana. Loks þagnaði hún og spennti
greipar og losaði á víxl, eins og hún væri óstyrk.
— Nóg komið af þessu, sagði lögfræðingurinn
ákveðinn. Ég er hér kominn, vegna þess að ég
hef ástæðu til að halda, að þér getið gefið mér
upplýsingar, sem koma sér vel fyrir skjólstæðing
minn, Leonard Vole. Er þetta rétt?
Hún glotti, og augnaráðið var kænskulegt.
— Hvað um peningana, góði? skríkti hún. —
Tvö hundruð spírur, manstu?
— Það er skylda yðar að bera vitni og hægt að
kalla á yður til að gera það.
—- Það gagnar ekki, góði. Ég er gömul kona og
veit ekkert. En þú getur gefið mér tvö hundruð
spírur, og kannski get ég gefið Þér eina eða tvær
bendingar. Skilurðu það?
— Hvers konar bendingar?
— Hvað mundir þú segja um sendibréf, - bréf
frá hennit Skiptu þér ekki af Því, hvernig ég náði
í það. Það er mitt einkamál Þetta nægir þér. En
ég vil fá tvö hundruð syírur.
Mayherne horfði kuldalega á hana.
— Ég læt yður fá tíu pund og ekki eyri meira
— og það með því skilyrði, að bréfið sé eins og
þér segið það vera.
— Tíu pund? öskraði hún og æddi i áttina til
hans.
— Tuttugu, sagði Mayherne. Það er síðasta
boð mitt.
Hann stóð upp og lézt vera að fara. Síðan dró
hann upp veski sitt og fylgdist nákvæmlega með
henni, meðan hann taldi fram tuttugu eins punds
seðla.
— Sjáið þér, sagði hann. — Eg hef ekki meiri
peninga á mér. Þér getið valið eða hafnað.
hef ég náð henni. Hún mun líða fyrir þetta, herra
lögfræðingur, er það ekki? Hún mun þjást?’
— Hún mun sennilega verða dæmd í fangelsi
einhvern tíma fyrir að bera ljúgvitni, sagði May-
herne með hægð.
- Ágætt, það er einmitt það, sem ég vil. Þú
ert að fara, er það ekki? Hvar eru peningarnir
r.iínir ? Hvar eru þessir blessuðu peningar?
Orðalaust lagði Mayherne peningana á borðið.
Síðan dró hann djúpt andann, snerist á hæli og
yfirgaf herbergið. Er hann leit aftur, sá hann
gömlu konuna hálfbogna yfir peningunum.
Hann eyddi engum tima til ónýtis. Hann fann
Lion Road-bíóið auðveldlega, og dyravörðurinn
kannaðist strax við mynd af Romaine Heilger. Hún
hafði komið þarna í fylgd með karlmanni einhvern
tíma eftir klukkan tíu þetta umrædda kvöld. Hann
hai'ði ekki tekið sérstaklega eftir manninum, en
því betur eftir konunni, sem spurði hann einhvers
varðandi myndina, sem til sýningar var. Þau höfðu
horft á myndina til enda, — farið rúmri klukku-
stundu síðar.
Mayherne var ánægður. Framburður Romaine
Heilger var lygaþvættingur frá upphafi til enda.
Hún hafði spunnið hann upp vegna óslökkvandi
haturs síns. Lögfræðingurinn íhugaði, hvort hann
mundi nokkurn tíma komast að þvh hvað lægi að
baki því hatri. Hvað hafði Leonard Vole gert
henni? Hann hafði virzt sem steini lostinn, þegar
lögfræðingurinn sagði honum frá framkomu henn-
ar. Hann hafði lýst yfir því hreinskilnislega, að
þetta gæti ekki verið. Samt hafði lögfræðingnum
virzt sljákka í honum eftir fyrstu undrunina.
Hann vissi Það Mayherne var sannfærður um
það. Hann vissi það, en hafði alls ekki í hyggju að
ljóstra því upp. Leyndarmáli þeirra yrði ekki
Ijóstrað upp. Mayherne var ekki viss um, að hann
mundi nokkurn tíma komast að því.
Málfærslumaðurinn leit á klukkuna. Það var
VIKAN