Vikan - 29.10.1959, Page 11

Þa kom stora trompið: brefið var lagt fram. Það var lesið upphátt, og á meðan var dauðakyrrð í salnum.
ÓKNATtANS
framorðið, en nú var tíminn dýrmætur. Hann
kallaði á leigubil og sagði bílstjóranum heimilis-
fang.
— Sir Charles verður að fá að vita af þessu þeg-
ar í stað, tautaði hann í barm sér.
Málaferlin gegn Leonard Vole fyrir morðið á
Emily French vöktu mikla athygli. 1 fyrsta lagi
var hinn ákærði ungur og myndarlegur maður,
svo var glæpurinn sérlega ógeðslegur, einnig beind-
ist mikill hluti athyglinnar að Romaine Heilger,
helzta vitni saksóknarans. Myndir af henni höfðu
birzt i mörgum blöðum svo og uppspunnar sögur
um uppruna hennar og æviferil.
Vitnaleiðslur byrjuðu rólega. Ýmis vitni um
tæknileg atriði voru kölluð fram fyrst. Svo var
kallað á Janet Mackenzie. Hún sagði í aðalatriðum
sömu sögu og áður. Verjandanum tókst að fá hana
til að komast í mótsögn varðandi samband þeirra
Vole og ungfrú French. Hann lagði áherzlu á það
atriði, að enda þótt hún hefði heyrt karlmanns-
rödd í setustofunni umrætt kvöld, væri ekkert,
sem benti til Þess, að það hefði verið rödd Leon-
ards Vole. Og honum tókst að vekja þá tilfinningu,
að afbrýðisemi og óvild í garð fangans væri orsök
meginhluta framburðar hennar.
Þá var kallað á næsta vitni.
—- Þér heitið Romaine Heilger?
— Já.
— Þér eruð austurrískur ríkisborgari?
— Já.
— Síðastliðin þrjú ár hafið þér búið með fang-
anum og látizt vera eiginkona hans?
Andartak flögruðu augu Romaine yfir 1 stúku
hins ákærða. Það fólst eitthvað undarlegt og ó-
skiljanlegt- í augnaráðinu.
— Já.
Spurningym var haldið áfram. Orð fyrlr orð
kom hinn sakfellandi framburður í ljós. Umrætt
kvöld hafði fanginn haft klaufjárn með sér að
heiman. Hann hafði komið aftur klukkan tuttugu
mínútur yfir tíu og hafði þá viðurkennt að hafa
myrt gömlu konuna. Það hafði verið blóð á skyrtu-
ermunum, og hann hafði brennt skyrtuna í ofn-
inum i eldhúsinu. Hann hafði haft í hótunum við
hana, ef hún ekki þegði.
Eftir því sem lengra var haldið, dvínaði sam-
úðin, sem flestir höfðu haft með fanganum í byrj-
un réttarhaldanna, og varð að andúð. Sjálfur sat
hann niðurlútur eins og dæmdur maður.
Samt má taka það fram, að sjálfur lögfræðingur
Romaine reyndi að halda aftur af henni. Hann
hefði viljað hafa hana ögn hlutlausari.
Verjandinn var þungbrýnn. er hann stóð sein-
lega á fætur.
Hann hóf máls með því að segja, að framburður
hennar væri illkvittnislegur tilbúningur frá byrj-
un til enda, að sjálf hefði hún ekki einu sinni
verið heima á umræddum tíma að hún elskaði
annan mann og væri af ásettu ráði að reyna að
senda Vole i gálgann fyrir glæp. sem hann hefði
ekki framið.
Romaine neitaði þessum ásökunum af mikilli
óskammfeilni.
Þá kom stóra trompið; bréfið var lagt fram. Það
var lesið upphátt, og á meðan var dauðakyrrð í
salnum.
„Elsku Max, örlögin hafa lagt hann upp í hend-
urnar á okkur. Hann hefur verið handtekinn fyrir
morð, — já, það er satt, fyrir morð á gamalli
konu! Leonard, sem mundi ekki gera flugu mein.
Loks get ég hefnt mín. Vesalingurinn! Ég ætla
að segja, að hann hafi komið blóðugur heim þetta
kvöld, — að hann hafi játað allt fyrir mér. Ég
skal hengja hann, Max, — og Þegar hann hangir i
gálganum, mun hann gera sér ljóst, að Það var
Romaine, sem sendi hann í dauðann. Og þá —
bíður okkar hamingjan, ástin min! Loksins kemur
hamingjan!"
Sérfræðingar voru við höndina, tilbúnir að
sverja, að þetta væri skrift Romaine Heilger, en
þeirra þurfti ekki með. Þegar bréfið hafði verið
lesið, gafst Romaine upp og játaði allt. Leonard
Vole hafði komið heim á þeim tima, sem hann hélt
fram, tuttugu mínútur yfir níu. Hún hafði búið
til alla söguna til að koma honum á kné.
Um leið og Romaine Heilger féll saman, féll
málflutningur saksóknarans um sjálfan sig. Sir
Charles kallaði upp hin fáu vitni sín, og fanginn
sjálfur sagði sögu sína i vitnastúkunni og lét ekki
spurningar saksóknarans raska ró sinni og einurð.
Saksóknarinn reyndi að gera gys að honum, en
án mikils árangurs. Yfirlit dómarans að loknum
vitnaleiðslum var ekki algerlega fanganum í hag,
en hreyfing hafði komizt af stað, og kviðdómur-
inn var fljótur að taka ákvörðun:
„Við teljum fangann vera saklausan."
Leonard Vole var frjáls.
Mayherne flýtti sér úr sæti sínu. Hann varð að
óska skjólstæðingi sínum hamingju.
Hann rankaði við sér við það, að hann var að
þurrka í ákafa af nefklipunum, og hætti því þegar
í stað. Konan hans hafði sagt honum kvöldið áður,
að þetta væri að verða kækur. Undarlegir hlutir
þessir kækir! Maður hefur ekki hugmynd um þá
sjálfur.
Athyglisvert mál, — mjög athyglisvert mál, og
þessi kona, Romaine Heilger.
Enn skyggði þessi útlendingslega kona á allt
annað varðandi málið í hans augum. Heima hjá
sér, í Paddington, hafði hún virzt vera fölleit og
hljóðlát kona, en i réttarsalnum hafði hún blossað
upp og breitt úr sér eins og hitabeltisjurt.
Ef hann lokaði augunum, gat hann séð hana
fyrir sér, hávaxna og ákafa; líkaminn dálitið hall-
andi fram á við og hægri höndin ósjálfrátt að
kreppast eða réttast á víxl.
Undarlegir hlutir þessir kækir! Sennilega voru
Framh. á bU. 87.
VIKAN
11