Vikan - 29.10.1959, Síða 17

Staldrað við bjð Kejlotíhorrótunoi

o
— Hvað heitir konan, með leyfi
að spyrja?
— Jónína heiti ég Guðmunds-
dóttir, œttuð úr Flóanum, —
nánar tiltekið frá Saurbæ í Vill-
ingaholtsiireppi. Hann býr þar nú
hann ívar vesiingurinn — einsam-
all.
— Fluttistu ung til Heykjavíkur?
— Ja, ég byrjaði nú búskap í Við-
ey. Maðurinn minn vann þar hjá
Milljónafélaginu.
— Hvers konar félagsskapur var
nú það?
— Það verzlaði með olíu og lýsi
og þess háttar.
— Þú hefur þá búið i sjálfri Við-
eyjarstofu.
— Já, ég kunni vel við það. Það
er svo fallegl i Viðey. Svo fór ég
þaðan 1918, Jiegar maðurinn minn
dó.
— Dó hann úr spönsku veikinui?
— Já, Magnús dó úr henni eins
og margir fLeiri og líka elzti sonur
okkar, 15 ára. Þá kom ég hingað i
bæinn ásamt börnunum sjö. Þau
eru nú uppkomin og gift nema elzti
sonur minn, sem ég bý hjá.
Jæja, manni, nú má ég ekki vera
að því að tala við þig lengur. Ég
er i vinnu, — skýzt bara hingað til
að gefa þeim -— greyjunum.
— Má ég taka mynd af þér
seinna ?
— Hi, hí, lií, — livað meinar mað-
urinn? — taka mynd af mér. Ja,
mér er svo sem sama, þó þú takir
mynd af pútunum. — Já, einhvern
tima seinna, —- og vertu blessaður.
— Já, ég sendi hingað rit
handarsýnishorn í bréfi
Það
hundrað krónur með.
birtist aldrei i blaðinu.
— Það var leiðinlegt.
— Já, ég vil bara fá hundr-
aðkallinn aftur. Ég er svo
,,blönk“ núna.
— Ef bréfið hefði komizt til
okkar, hefðum við komið því
áleiðis til rithandarsérfræð-
ingsins, og þú værir búin að sjá
úrskurðinn í Vikunni. Skýring-
in er einungis sú, að þetta bréf
hefur aldrei komizt á leiðar-
enda.
að
— Ég er hræddur um ekki
Það er leiðinlegt til þess
vita, að svona falleg stúlka
skuli vera „blönk". Hvað ger-
irðu annars?
— Ég teikna, — teikna föt
og skilti og svoleiðis fyrir
— Höskuldur Goði Karlsson, það er ærið tign-
arlegt nafn.
— Nokkuð svo, nægilega að minnsta kosti.
— Það fer vel á íþróttaleiðtoga.
— Það er nú varla hægt að nefna það þvf nafni.
— Þú ert þó íþróttakennari í Keflavíkinni, er
ekki svo?
— Jú, ég er búinn að vera þar f nokkur ár við
kennslu.
— Ertu að koma úr einhverju íþróttaferðalagi
núna?
— Jú, við vorum að keppa við Kjalnesinga og
Norðanmenn. Björn Sveinsson frá Akureyri vann
mig í hundrað metrunum í fyrsta sinni á þessu
móti. Eg hef alltaf marið hann hingað til.
— Það var leiðinlegt — og þó; íþróttamenn eiga
auðvitað að kunna að taka ósigri. — Þú ert með
fótfrárri mönnum, Höskuldur.
Eg var í Inndsliðinu í fyrra, — náði bezt 10,8 f
hundrað metra hlaupi.
— Það er nú anzi rösklega haldið áfram Þú
verður að æfa meira, svo að þú sigrir Björn næst.
Og svo er Keflavíkurrútan ræst, og Höskuldur
er þotinn tii þess að ná í farmiða.
Or Ölfusinn ií Rýfnndnalandsmið
Við hittum Ingólf Konráðsson
inn á Hressingarskála. Hann er á
togara og var búinn að vera einn
túr í landi.
— Þér finnst gott að hvíla þig
ögn frá sjósókninni.
— Ég brá mér heim, — austur
i Ölfus og ætlaði að vera i nokkr-
ar vikur við heyskap.
— Þú hefur náttúrlega farið í
Forirnar. Þar kvað vera mok-
slægja.
— Nei, nei, það stytti varla upp
allan þann tima, sem ég var fyrir
austan. Það varð ekkert úr hey-
skapnum. Svo er maður að fara út
núna.
— Til útlanda?
— Nei, á Nýfundnalandsmið. Ég
er á Hvalfellinu. Þú finnur vænt-
anlega lyktina af aflanum frá
Kletti.
— Varstu á Nýfundnalandsmið-
um í gaddinum í fyrravetur?
—- Já, en við vorum nýlega snún-
ir heim á leið, þegar versnaði fyrir
alvöru. Við sluppum sæmilega.
— Félagsskapurinn góður um
borð?
— Já, þetta eru ágætir náungar,
unglingsstrákar flestir. Maður er
að verða öldungurinn í liðinu.
Annars langar mig til að komast
a millilandaskip um tíma. Það er
bara ekki svo auðvelt. —
Teiknar föt og auglýsingar
L rill heldnr komast í
lijnkrnn
Ég á hérna hundrað krón-
- hjá Vikunni meina ég.
Jæja.
og
— Fæ ég þá ekki hundrað-
kallinn?
verksmiðjuna Eygló, — aug-
lýsingar líka.
— Jæja, blessunin, svo að þú
ert listakona. Ertu stúderuð í
faginu?
— Ég heí unnið við teikning-
ar í Vélsmiðjunni Héðni, og svo
hef ég lært smávegis í Hand-
lðaskólanum og útskurð í verk-
náminu.
— Það var og. Sem sagt
fjölhæf listakona. Þú skrifar
kannski líka.
— Jú, aðeins.
— Smásögur?
— Nei, lítið.
— Aðallega lengri skáldsög-
ur?
— Nei, ég skrifa bara niður
hugrenningar mínar öðru
hverju.
— Jú, rétt, og hvað ætlarðu
að verða, „þegar þú ert orðin
stór"?
— Mig langar til þess að
komast í hjúkrun.
— Þykir það fint?
— Það veit ég ekki, en ég
held, að það sé göfugt starf.
Maður lifir þá ekki aðeins fyr-
ir sjálfan sig.
— Akaflega er það fallegt
sjónarmið. En hvað heitir
frökenin, með leyfi að spyrja?
— Ég heiti Rita Eriksen.
— Ertu þá ekki íslenzk?
— Dönsk í aðra ætt.
— Jæja, það verður að hafa
það. Þú skemmtir þér mikið,
er það ekki?
— Nei, ekki núna. Mamma
er lasin, og ég tók hreingern-
ingavinnu fyrir hana.
— En Hjúkrunarkvennaskól-
inn, —- er hann ekki hálfgert
klaustur ?
— Nei, það held ég ekki.
— Þú heldur, að þú gangir
út engu síður fyrir það.
— Ég er ekkert að hugsa
um Það.
— Jæja.
— En það er verst með
hundraðkallinn.
— Nei, það er ekki svo
slæmt. Þú færð mynd af Þér
í staðinn, og þakka þér kær-
lega fyrir komuna.