Vikan - 05.11.1959, Blaðsíða 10

— Ætlar þú út í dag? spurði konan mín.
Ný
framhaldssaga
FYRSTI KAFLI.
Sunnudagur 6. nóvember.
Það var fyrir tæpum tveimur klukkustundum.
Við höfðum farið inn í setustofuna til að drekka
kaffið eftir matinn, og ég stóð svo nærri glugg-
anum, að ég fann fyrir kuldanum og rakanum,
sem frá glerinu lagði, þegar ég heyrði konuna
mina segja:
— Ætlar þú út í dag?
Unga gíeðikonan Yvette reynir að fremja rán. Það mistekst, og hún leitar
til þekkts lögmanns og býður sjálfa sig að launum, ef honum takist að fá hana
sýknaða. Hann tekur boðinu, leggur lögmannsferil sinn í hættu, en fær hana
dæmda sýkna saka . . .
Þetta er saga eftir hinn fræga, belgíska i'ithöfund, Georges Simenon. Eins og
næstum 200 aðrar skáldsögur hans liefur þessi verið kvikmýnduð, og eru aðal-
leikarar myndarinnar kynntir hér að neðan. Kvikmyndin verður sýnd í Trípólí-
bíói að lokinni birtingu hér. Ekki þarf að taka það fram, að sagan er æsispenn-
andi og einkar frönsk, og auðvitað er ráðlegast að fylgjast-með frá byrjun.
1 þetta sinn virtist mér þessi einfalda og algenga
setning hafa einhvern annarlegan undirtón, eins
og milli orðanna væru faldar hugsanir, sem hvorki
ég né Viviane þyrðum að láta uppi. Ég svaraði
ekki þegar i stað, — ekki vegna Þess, að ég væri
ekki viss um, hvað gera skyldi, heldur var ég
andartaksstund gripinn þeirri tilfinningu, að gátur
mannlífsins lægju ljósar fyrir mér en endranær.
Að lokum hlýt ég að hafa stamað:
— Nei, — ekki í dag.
Hún veit, að ég hef enga ástæðu til að fara út.
Hún hefur getið sér þess til — eins og alls annars.
Ef til vill lætur hún líka fylgjast með gerðum
mínum og ferðum. Ég áfellist hana ekki fremur
fyrir það en hún áfellist mig fyrir það, sem gerzt
hefur.
Um leið og hún spurði, starði ég út í kalda og
ónotalega rigninguna, en nú hefur rignt hér i þrjá
daga, nánar tiltekið frá allraheilagramessu. Flæk-
ingur gekk fram og aftur á gangstéttinni fyrir
handan og barði sér á lær til að halda á sér hita.
Einkum fylgdist ég þó með fatahrúgu undir
steinveggnum og reyndi að geta mér þess til,
hvort hún væri á hreyfingu eða hvort það væri
aðeins missýn, sem orsakaðist af titringi loftsins
og regndropunum.
Fatahrúgan hreyfðist. Ég varð fullviss um það
stuttu síðar, þegar handleggur teygði sig upp úr
hrúgunni, síðan kvenmannsandlit, umkringt tæt-
ingslegu hári. Maðurinn nam staðar, sneri sér að
vinkonu sinni, guð veit til að segja hvað, en dró
síðan fram hálffulla flösku, sem falin hafði verið
milli tveggja steina, og er konan var setzt upp,
fékk hún sér vænan slurk úr flöskunni.
Aðalpersónur sögunnar:
Þau tíu ár, sem við höfðum búið við Qaui d'Anjou
á Saint Louis-eyju, hef ég oft veitt flækingunum
athygli. Ég hef séð allar tegundir umrenninga,
konur líka, en þetta er í fyrsta sinn, sem ég sé
tvo, sem lítá út fyrir að vera raunveruleg hjón.
Hvers vegna snerti þetta mig og kom mér til að
hugsa um karl-. og kvendýrið, þar sem þau hreiðra
um sig í greninu mitt í frumskóginum?
Mér er sagt, að sumt fólk tali um Viviane og
mig sem hálfgérð villidýr, og vafalaust gleymir
fólk ekki að taka það fram, að meðal villidýra er
kvendýrið öllu trylltara.
Áður en ég sneri mér við til að taka kaffibollann
af framreiðslubakkanum, hafði ég tima til að
veita athygli enn einni persónu úti í rigningunni:
mjög hávöxnum manni með grófgert andlit, sem
kom upp um lúkarsgatið á flutningapramma, sem
liggur við festar skammt frá húsinu okkar. Hann
hélt svartri regnkápu yfir höfði sér til að verjast
rigningunni og hafði sína tómu þriggjapelaflösk-
una undir hvorum handlegg. Hann staulaðist nið-
ur hálan landganginn, sem tengdi prammann við
Þryggjuna. Á þessu andartaki voru hann og um-
renningarnir tveir — ásamt gulleitum hundi, sem
þaut bak við kolsvart tré, — einu lifandi verurnar
í augsýn.
— Ferð þú niður á skrifstofuna? spurði konan
mín aftur, meðan ég var að ljúka úr kaffibollan-
um, standandi úti á gólfi.
Ég svaraði játandi. Ég hef alltaf andstyggð á
sunnudögum, sérstaklega sunnudögum i París, sem
vekja í mér eirðarleysi, er nálgast örvæntingu.
Ég verð bókstaflega veikur af tilhugsuninni um
það að hanga i biðröð með regnhlíf yfir höfðinu
MAZETTI
— elskliugi Yvette.
YVETTE
— lijákona lögmannsins.
GOBILLOT
— kunnur franskur löginaður.
VIVIANE
— eiginkona lögmannsins.