Vikan - 05.11.1959, Blaðsíða 29

ÉG HÉLT AÐ HAMINGJAN VÆRI
FÖL FYRIR PENINGA
Framh. af bls. 7.
Líklega hefur Rebekka hugsað nákvæmlega
hið sama. Hún horfði á mig, og það var ekki
fyrirlitning í augnaráði hennar. Það var miklu
fremur sorg, fannst mér.
— Hvað verður, ef ég segi nei? spurði hún.
— Hvað ertu að fara? spurði ég, mjög undr-
andi.
— Hættirðu þá að borga með Pétri og láta
mömmu vera í búðinni?
Ég starði á hana og skildi allt i einu, hvað
hún hugsaði, — hvað hún hlaut að hugsa. Ég
hafði í ákafa mínum horft fram hjá því, vegna
þess að ég var með allan hugann við endalok
málanna. Henni var auðvitað Ijóst, að ég hafði
reynt að kaupa hana. I raun réttri hafði ég reynt
að kaupa hamingjuna fyrir peninga. Bak við
alla mína góðgerðarstarfsemi við Pétur og móð-
ur hans var þráin eftir Rebekku.
tig sleppti hendi hennar og sneri mér við, —
kvaddi móðurina og Pétur í skyndi, en lofaði að
aka honum til skólans daginn eftir, eins og talað
hafði verið um.
Nóttina eftir lá ég andvaka og hugsaði ráð
mitt. Ég skildi, að Rebekka vildi ekki giftast
mér. Ég vissi líka, að það var enginn annar í
spilinu. Ekkert vildi ég fremur i veröldinni en
vinna ást hennar, en ég fann, að það var tilgangs-
laust að reyna frekar. Þrátt fyrir það datt mér
ekki í hug að taka Pétur úr skólanum né at-
vinnuna af móðurinni. Mér var hálfpartinn farið
að þykja vænt um þau, — svona eins og móður
og bróður.
Stuttu síðar fól ég fulltrúa mínum yfirráð yfir
verzluninni. Ég ætlaði til borgarinnar og reyna
að selja fyrirtækið, — helzt giftum manni, sem
nyti þess að búa i íbúðinni með fjölskyldu sína.
Sjálfur ætlaði ég að koma á fót anarri verzlun
í einhverri fjarlægri borg. Það gat ég vel, —
ég var kominn í sæmileg efni.
Ég hafði pakkað niður og var tilbúinn að fara,
þegar móðir Rebekku kom til þess að þrifa. Ég
hafði gleymt að láta þess getið, að hún þyrfti
ekki að koma framar til Þess.
— Ertu að fara i ferðalag? spurði hún. En
þegar hún sá, að ég hafði pakkað meira niður
en eðlilegt mátti teljast, varð hún kviðin á
svip.
--- Ég þarf mörgu að sinna og verð fjarver-
andi nokkurn tíma, sagði ég. — Þú þarft ekki
að koma oftar.
Hún strauk af rykið, og svo fór hún. Hún
kvaddi ekki hátíðlega, og ég var henni þakklátur
fyrir það. Það hefði verið erfitt. Ég var farinn
að hafa miklar mætur á henni.
- Ég sendi sjálfur peninga í skólann, sagði ég,
um leið og hún fór. — Og leiguna fyrir íbúðina
getið þið lagt í banka. Ég vissi, að hún mundi
fara að hugsa um þetta eftir á og þá ef til vill
verða áhyggjufuli. En nú vissi hún það.
— Verður þú fjarverandi í langan tíma? spurði
hún utan frá dyrunum.
— Það er ekki ákveðið enn, sagði ég, —- en ég
fer með eilefu-lestinni.
Rebekka stóð á brautarpallinum og beið eftir
mér, þegar ég kom þangað, klyfjaður ferðatösk-
um. Nú var ljós augna hennar enn með nýjum
hætti. Nú var það hræðsla, — eins og hún óttaðist
að missa mig.
Hún kom þegar auga á mig, en rétt i sama
andartaki kom lestin. Hún hefur jafnan skamma
viðdvöl á stöðinni okkar, svo að Rebekka varð að
hafa hraðan á.
— Hvers vegna ertu að fara? s'purði hún mjög
blátt áfram. Én hún gaf sér ekki tíma til Þess að
bíða eftir svari mínu, — vissi það raunar, svo að
það var óþarft.
— Þú fórst í gær, áður en ég var búin að svara
þér. Ég spurði þig, hvað mundi koma fyrir, ef ég
segði nei. Nú vil ég aftur á móti spyrja þig, hvað
verður, ef ég segi já?
— Þá reyni ég að gera Þig eins hamingjusama
og mig sjálfan langar til að verða, sagði ég.
— Ég vil ekkert fremur en verða hamingjusöm,
sagði Rebekka. — Og i sama mund ók lestin af
stað, og ég stóð eftir á brautarpallinum hjá
Rebekku.
V I K A N
ATLftS \
PHÖAGUM©]
MVi-rattit
ATLAS
ATLAS
AHTlfREEZE

Fyrirbymir ryð
Gufar ekki upp
Lyktarlaus
Stíflar ekki vatnskassa
Veldur ekki skemmdum
á gúmmíslöngum
Ethylene Glycol
OLIUFELAGIÐ H/F
29