Vikan - 05.11.1959, Blaðsíða 35

Steinullarplötur og
laus steinull í livers-
konar byggingar.
éinanar/ðúetur/
Þér fáiö einangrunarkostnaðinn end-
urgx-eiddan á fáum árum í spöruðu
eldsneyti. Það borgar sig bæði fyrir
yður sjálfan og þjóðfélagið i lieild að
spara eldsneyti svo sem unnt er, og
þar að auki er hlýtt hús (vel einangr-
að) mun notalegri vistarvera en hálf-
kalt (illa einangrað).
I töflunni er útreiknaður
árlegur sparnaður í liita-
kostnaði, ef einangruð er
100 m2 steinplata yfir íbúð-
arhæð og þak yfir plötu er
óeinangrað.
Sé platan ó- einangruð kostar hita- tapið árlega 3é hún ein-i angruð með ! verður hita- steinull af i kostn. kr. þykkt: og sparnað- urinn kr. Og einangr- unarefnið kostar: kr.
G cm steinulli 400,00 2.100,00 4.400,00
kr. 2.500,00 9 cm — 270,00 2.230,00 6.000,00
12 cm — 225,00 2.275,00 8.000,00
Útreikningarnir eru framkvæmdir i samræmi við það
sem venja er til um slíka útreikninga, og er olíuverðið
reiknað á kr. 1.00 pr. líter.

Lækjargötu . Uafnarfirði . Sími 50975
Hjakoua lögmannsins
Framh. af bls. 11.
Ég finn, aö augu min eru þrútin. Ég hef ekki
litið vel út í langan tíma, og meðaliö, sem Pémal
læknir gefur mér, hefur engin áhrif til batnaðar.
Samt sem áður held ég áfram að taka samvizku-
samlega bæði dropana og töflurnar, sem standa í
glösum i röð fyrir framan diskinn minn á mat-
málstímum.
Ég hef alltaf haft stór augu og verið höfuðstór,
—• svo mjög, að það eru ekki nema tvær eða
þrjár verzlanir í París, þar sem ég fæ nógu stóra
hatta. I skólanum áttu þeir það til að líkja mér
við gorkúlu.
Við og við heyri ég braka í viðum svalanna á
skrifstofunni, því að þær verpa sig í röku veðri.
1 hvert sinn lít ég upp. eins og ég búist við Því, að
Viviane komi að mér við einhverja ósæmilega
iðju.
Enn þá hef ég ekki leynt hana neinu, og Þó
ætla ég að fela þetta fyrir henni og læsa Það
niður i skrifborðinu i herberginu mínu. Áður en
ég byrjaði að skrifa, fullvissaði ég mig um það,
að lykillinn að borðinu, sem enginn hefur notað
fram að þessu, væri ekki týndur og lásinn væri í
lagi. Ég verð að finna einhvern stað fyrir lykil-
inn líka, til dæmis bak við einhverjar bækur í
bókasafninu, — hann er svo stór, að ómögulegt
væri að ganga með hann í vasanum.
Ég hef tekið upp úr skrifborðsskúffunni minni
Ijóslitaða skjalamöppu með nafninu minu og
heimilisfanginu stimpluðu á.
LUCIEN GOBILLOT
lögmaður við Parísardómstólinn
Quai d’Anjou 17 — París.
Hundruðum saman eru slíkar möppur i skjala-
skápnum, sem ungfrú Bordenave hefur umsjá
með, allar meira og minna úttroðnar af sorg og
harmi skjólstæðinga minna, og ég hikaði við að
skrifa nafn mitt i línuna, þar sem nöfn skjól-
stæðinganna standa á hinum. Loks skrifaði ég
þar eitt orð og brosti háðslega um leið: ÉG.
1 rauninni er ég að byrja á minni eigin skýrslu,
og Það er alls ekki óhugsandi, að einhvern tíma
verði hún að gagni. Ég hikaði meira en tiu mínút-
ur kvíðafullur, áður en ég skrifaði fyrstu setn-
inguna, og fannst freistandi að byrja eins og á
erfðaskrá:
Bg undirritaður, heilbrigöur á líkama og sál . . .
Því að í rauninni er þetta svipað erfðaskrá —
eða öllu heldur, ég veit ekki, hvernig þetta verður
að lokum, og hugsa um það með sjálfum mér,
hvort á spássíunni muni verða hin leyndardóms-
fullu merki, sem ég nota við skjólstæðinga mína.
1 rauninni er það venja mín að punkta niður
meginefni þess, sem skjólstæðingarnir segja við
mig, hið sanna og hið ranga, hálfsanna og hálf-
logna, ýkjurnar og lygarnar, og um leið skrifa ég
hjá mér þau áhrif, sem þeir hafa á mig, og geri
það út á spássíurnar með merkjum, sem enginn
skilur nema ég.
Ég er að reyna að gera gys að sjálfum mér,
en ekki meðhöndla mig á sama hátt og sorglegt
mál fyrir rétti. En hvers vegna skyldi ég þá
þurfa að útskýra sjálfan mig á blaði? Fyrir
hvern? Til hvers? Kannski ætlast ég til þess, að
þetta komi að gagni, þegar í nauðir rekur, eins
og sagt er, — að þetta yrði vörn min, ef allt
færi illa.
En getur þetta endað nema með ósköpum?
Meira að segja hjá Viviane verð ég var við tilfinn-
ingar, sem alltaf hafa verið henni fjarri og gera
hana vorkunnarverða. Hún veit ekki heldur, hvað
Verið þið nú svo elskulegir að taka með
gkkur fiðluna konunnar minnar.
bíður okkar. En hún skilur samt, að þetta getur
ekki haldið svona áfram og eitthvað hlýtur að
gerast, hvað svo sem það verður.
Pémal lækni, sem hefur haft eftirlit með mér í
fimmtán ár, grunar þetta líka, og ég er viss um,
að hann skrifar lyfseðlana fyrir mig án allrar
sannfæringar. Þar að auki setur hann upp þetta
káta og glaða yfirbragð, sem hann felur sig
áreiðanlega á bak við, þegar hann kemur til
dauðvona sjúklinga.
— Hvernig er heilsan í dag?
Ágæt. Ekkert að — og þó í rauninni allt. Siðan
talar hann um, að ég sé orðinn fjörutíu og fimm
ára, og minnist á, hve ég hafi alltaf lagt hart að
mér við vinnu og geri enn. Svo reynir hann að
vera fyndinn:
— Sá tími kemur alltaf, að jafnvel hin sterkasta
og nákvæmasta vél þarfnast einhverrar minni
háttar viðgerðar . . .
Hefur hann heyrt um Yvette? Pémal umgengst
ekki sama fólkið sem veit allt um einkalíf mitt.
Þar að auki er þetta ekki allt vegna Yvette. Svo
að maður noti hans eigin orð, þá er sjálf vélin
ekki í lagi og hefur ekki verið siðustu vikur né
síðustu mánuði.
Ætla ég að halda þvi fram, að ég hafi vitað i
tuttugu ár, að þetta mundi fá illan endi? Það
mundu vera ýkjur, en ekki þó meiri ýkjur en ef
ég segði, að byrjunin hefði verið með Yvette fyrir
ári.
Ég ætla . . .
x-x-x-x
Konan mín kom niður rétt í þessu, klædd svört-
um kjól undir minkaskinnskápunni og með litla
blæju, sem gefur efri hluta andlits hennar leynd-
ardómsfullan blæ. Ég fann lyktina af ilmvatninu
hennar, þegar hún kom upp að mér.
— Heldurðu, að þú komir að sækja mig?
— Ég veit ekki.
— Við gætum borðað úti á eftir.
— Ég hringi til þín.
Sem stendur vil ég helzt vera einn með sjálfum
mér hér í horninu. •
Varir hennar snertu enni mitt, og síðan gekk
hún rösklega til dyra.
— Sé þig seinna.
Hún spurði ekki, að hverju ég væri að vinna.
CFramh. í næst.a. blaöi).
V I K A N
35