Vikan - 05.11.1959, Blaðsíða 11

'V '■'

_

■' ■-'■;;■
...
* ♦ ..
,,

fyrir utan eitthvert kvikmyndahúsið. Sama er að
segja um gönguferð á Champs Elysées eða öku-
ferð í. röð bifreiða eftir Fontainebleau-veginum.
Við komum seint heim í gærkvöld. Eftir loka-
æfingu á Michodiere-leikhúsinu snæddum við
kvöldverð á Maxim og enduðum svo einhvern
tíma um þrjúleytið i nótt á barholu í kjallara
nálægt Rond Point, þar sem leikarar eru tíðir
gestir.
Mér veitist ekki jafnauðvelt og fyrir þremur
árum að vera án svefns. Á hinn bóginn virðist
Viv’ane aldrei finna til þreytu.
Hve iengi dvöldumst við í setustofunni án þess
að ræðast við? Áreiðanlega fimm mínútur, það er
ég viss um, og fimm mínútna þögn er löng. Ég
leit eins litið og mögulegt var á konu mína.
Siðustu vikurnar hef ég forðazt að horfa beint
framan í hana, og einkasamræður okkar hafa
stytzt. Vildi hún segja eitthvað? Mér fannst hún
mundu taka til máis, þegar ég sneri mér til hálfs
undan. Hún opnaði munninn, hikaði og sagði loks
í stað þess, sem hún ætlaði að segja:
— Ég ætla að bregða mér til Corinu. Ef þú ert
vel fyrir kallaður seinna í dag, gætir þú sótt mig
þangað.
Corina de Langelle er mjög umrædd vinkona
okkar, sem á eitt allra fegursta húsið inni í París,
við Saint Dominique-götu. Meðal hinna fjölmörgu
uppátækja hennar er það að hafa alltaf opið hús
á sunnudögum.
— Það er ekki satt, að allir fari út á veðhlaupa-
vellina, útskýrir hún, — og fáar konur fara með
mönnunum sínum i veiðitúr. Hvers vegna skyldi
maður þá þurfa að láta sér leiðast, aðeins af
því, að það er sunnudagur?
Ný
framhaldssaga
Ég gekk fram og aftur í sétustofunni og tautaði
loks:
— Hitti þig seinna.
Ég fór fram í anddyrið og opnaði dyrnar á
skrifstofunni. Eftir öll þessi ár finnst mér enn
skrítið að koma í skrifstofuna ofan af svölunum.
Þetta var hugmynd Viviane. Þegar íbúðin fyrir
neðan okkur var til sölu, réð hún mér að kaupa
hana og setja upp skrifstofu mína þar, vegna þess
að það var farið að verða þröngt um okkur, sér-
lega þegar við fengum gesti. Loftið á stærsta
herberginu var svo rifið úr, en í stað þess komið
fyrir svölum í sömu hæð og gólf efri hæðarinnar.
—• Erí það þú? Ég svaf, svaraði hún. Hvers
vegna skyldi ég spyrja hvað hún gerði í gær-
kvöldi, og hvenær hún kom heim?
Úr þessu varð mjög hátt herbergi með tvöfaldri
gluggaröð, bækur á veggjunum frá gólfi til lofts.
og í sannleika sagt svipar því mjög til almennings-
bókasafns. Það tók mig talsverðan tíma að venjast
því að vinna þarna og taka á móti skjólstæðingum
mínum þar.
En auk þessa kom ég mér fyrir í einu af
herbergjunum, sem óhreyfð voru, og á þar minn
afkima, þar sem ég undirbý varnarræður mínar
og hef komið fyrir leðursófa til að leggja mig á
án þess að þurfa að afklæðast.
Ég lagði mig þar i dag. Sofnaði ég í rauninni?
Ég er ekki viss. Ég lokaði augunum í rökkrinu, en
ég held, að ég hafi allan tímann heyrt vatnið
renna niður þakrennuna. Ég býst við, að Viviane
hafi líka fengið sér hvild i rósrauða silkiherberg-
inu, sem hún hefur komið sér upp næst svefn-
herberginu okkar.
Klukkan er rúmlega fjögur. Hún hlýtur að vera
að klæða sig og mun vafalaust koma hingað til að
kyssa mig í kveðjuskyni, áður en hún fer til
Corinu.
Framh. á bls. 35.