Vikan - 05.11.1959, Blaðsíða 27

Tveir meistarar
tveir vinir
heimsmeistarinn í hnefa-
leikum ■— Ingemar Jo-
hansson — og heims-
þekkta svissneska úrið
ROAMER.
„Ég kaus Roamer, því að
ég vildi aðeins reyna úr
af beztu gerð.
Ég nota Roamer, ég ann
Roamer, því að Roamer
fullnægir tvimælalaust
beztu kröfum.
Á öllum íþróttaferli mín-
um hefur það reynst mér
traustur vinur.
* 100% vatnsþétt
A einstaklega endingargott
4 hcefir glœsimennslcu
A óbrigðult gangöryggi
A varahlutabirgðir og við-
gerðir í öllum löndum
lieims.
Meistaraverk svissneskrar úrsmíða-
listar. ROAMER er lokað með sérstök-
um útbúnaði, sem margsinnis hefur
verið fengið einkaleyfi fyrir.
pOAMEp
Ég mæli með Roamer, vinsælasta
vatnsþéttasta úri, sem Svisslending-
ar búa til.“ Aðeins fáanlegt i beztu
úra- og skartgripaverzlunum.

5. KAFLI.
Fyrsta morgunskíman lýsti gegnum stóran
gluggann. Hvítklædd kona, hjúkrunarkona, bogr-
aði yfir rúmstokk Márgrétar. Enda þótt Margrét
glennti upp augun sem henni var frekast unnt,
gat hún aðeins greint hjúkrunarkonuna og ein-
hverja aðra mannveru, sem stóð við rúmið. Það
var karlmaður, einnig hvítklæddur. Henni leið
hörmulega, hún fann til þreytu í öllum likaman-
um og hafði undarlega tilfinningu i maganum.
— Jæja, loks komið þér til meðvitundar, sagði
maðurinn.
Hún átti erfitt með að koma upp nokkru hljóði.
— Hver . . . ?
— Þetta er Blake læknir. Þér eruð á Bellevue-
sjúkrahúsi. Það var komið með yður hingað fyr-
ir níu klukkustundum. Nú skuluð þér reyna að
sofna aftur. Ég lít til yðar aftur klukkan níu.
— Læknir . . . Bellevue . . . Þetta var allt of
mikið til þess, að unnt væri að skilja það í einni
svipan. Augnalokin sigu niður.
Hún var vakin nokkru seinna og fékk þá glas
af appelsínusafa. Henni tókst að koma því niður,
þó með nokkrum erfiðleikum. Það eykur ekki
lystina, þegar nýlega hefur verið dælt upp úr
maganum. Svo kom dr. Blake inn og sagði: — Ég
býst við, að þér munið áfellast okkur fyrir að
hafa bjargað yður?
Hún starði á hann og skildi hvorki upp né nið-
ur. — Nei, hvers vegna ætti ég að gera það? Ég
er yður mjög þakklát.
— Einmitt, sagði hann. — Hvers vegna gerðuð
þér þá þetta? Hvers vegna reynduð þér að fyrir-
fara yður?
— Ég hef alls ekki gert tilraun til þess, sagði
hún, og rödd hennar skalf.
— Þér tókuð þá sem sagt ekki fullt glas af
svefntöflum í gærkvöld? Ætlið þér að segja mér,
að þér hafið verið neydd til að gera það?
— Svefntöflum?
— Nei, hættið nú. Læknirinn varð gramur á
svip. Ef til vill mundi hann missa þarna sjúkling,
en framkoma þessarar ungu stúlku fór í taug-
arnar á honum. Hún hefði svo sannarlega gott af
dálitlum fyrirlestri, og andartak var hann í þann
veginn að láta verða af þvi að veita henni hann.
— Hið síðasta, sem ég man, var, að ég borðaði
hálfa dós af súpu, sem ég hafði átt frá deginum
áður. Ég var einmitt að hugsa um, hve súpan
væri undarlega beizk á bragðið.
— Súpu, sagði læknirinn háðslega. — Það var
undarlegur vökvi til þess að leysa svefntöflur upp í.
— Það var ekki um neinar svefntöflur að ræða.
Hann leit á pappaspjaidið við fótagafl rúms-
ins. — Þér virðizt ætla að lifa þetta af. Sennilega
reynið þér þetta ekki aftur á næstunni. Ég skal
sjá um, að yður verði haldið hér og þér gangizt
undir geðrannsókn.
Hræðslutilfinning fór um hana. — En læknir,
ég get sannað það, sem ég segi. Það er auðvelt að
leysa svefntöflur upp og setja síðan upplausnina
i hvaða vökva, sem er, — ekki satt? Þér skuluð
bara rannsaka íbúðina mina Þér munuð finna
fátæklegan kvöldverð á borðinu, — disk með
nautakjöti og eggi, sem ég var einmitt að byrja
að borða, og tóman súpudisk. 1 eldhúsinu stendur
lítill skaftpottur, sem ég hitaði súpuna upp í.
Rannsókn . . .
— Ég hef verið í ibúð yðar, sagði læknirinn
þurrlega. Húsvörðurinn kalíaði á mig sem næsta
lækni, enda þótt einhver Gollway læknir búi í
sama húsi og þér. Og á þessu Vorði, sem þér
talið um, var dúkur, og á honum stóð lampi, —■
engir diskar eða leifar af kvöldverði. Allt var í
röð og reglu. Og á náttborðinu við rúm yðar stóð
tómt gla,s, sem hafði innihaldið svefntöflur.
Margrét opnaði munninn til að mótmæla, en
lokaði honum aftur. Hvað gat hún sagt? En að
vera hér á Bellevue-sjúkrahúsinu og eiga að þola
geðrannsókn . . .
— Ég fullvissa yður. sagði hún þreytulega. —
' Ég hef ekki gert tilraun ti] að fremja sjálfsmorð.
Ég sver það!
— Það hafa margir gert á undan yður, svaraði
læknirinn, snerist á hæli og gekk út.
Hún lá I rúmi sínu og starði upp i loftið. Það
voru.fimm önnur rúm í stofunni, — en við Það
hafði hún ekki orðið vör, fyrr en góðri stundu
eftir, að hún vaknaði. Hún hélt áfram að stara
upp i loftið til þess að komast hjá forvitnislegu
augnaráði hinna sjúklinganna á stofunni. Hvað
mundu þeir halda, eftir að þeir höfðu heyrt það,
sem læknirinn sagði?
Á sálsýkisdeildinni, — eftir það, sem á undan
var gengið? Nágrannar hennar og allir aðrir, sem
þekktu eitthvað til hennar, mundu segja: „Já,
einmitt. Hún hefur líka verið svo undarleg upp
á síðkastið. Einu sinni heyrðum við hana reka
upp hræðsluvein, án þess að nokkur ástæða væri
til.“
Og Ned Bowman gat borið vitni um, að eitthvað
væri athugavert við hana. „Framkoma hennar
var íurðuleg. Hún sagði, að einhver væri að veita
henni eftirför, og var alltaf að Jíta um öxl.“
Lika dr. Norton: „Hún hafnaði því að koma
aftur, þegar hún hafði rætt við mig tvisvar. En
ég verð að viðurkenna, að með tilliti til þess, sem
hún hafði þá þegar sagt, verð ég að telja hana
þjást af ofsóknarbrjálæði."
Harðlæst sálsýkisdeild. „Þér haldið því þá fram,
að þeir elti yður stöðugt?“ mundu læknarnir
spyrja, — „að þeir séu að reyna að vinna yður
mein? Hvers vegna? Og hver eruð þér?“
Hún hristi höfuðið i örvæntingu. Nei! Þeir gátu
ekki leyft sér að fara þannig með hana. Eða gátu
þeir það?
Hjúkrunarkonan kom inn. — Norton læknir
vill gjarna koma og heilsa upp á yður.
Það var svo mikill örvæntingarsvipur, en þó
blandinn ofurlitlum vonarneista. 1 andliti henn-
ar, er hann kom inn, að hann gat ekki fengið
sig til þess að koma fram aðeins sem hin kald-
lyndi læknir, eins og hann hefði þó helzt viljað.
Hann gekk inn í stofuna, settist á rúmstokkinn
hjá henni og tók um báðar hendur hennar.
— Þetta hefur verið erfiður tími fyrir yður,
Margrét . . .
Þessi vingjarnlegu orð gerðu það að verkum,
að hún brast í grát, en hann strauk um öxl henn-
ar og rétti henni vasaklút. Þegar gráturinn sef-
aðist, hlustaði hún róleg á hann.
— Svefntöflur, segja þeir. Tilvalið til þess að
fremja sjálfsmorð. En ég hafði þó ekki búizt við
að heyra það, þegar ég byrjaði að leita yðar á
sjúkrahúsunum.
Hún sagði honum, hvað komið hafði fyrir, og
augu hennar þrá báðu hann að trúa sögunni. Ef
til vill gerði hann það líka, að minnsta kosti var
ekki vantrú að sjá í svip hans. Kannski hafði
hann þó aðeins iært betur að hafa hemil á svip
sínum.
— Einhver hefur farið inn í ibúðina mína í
gærdag, sagði hún, — ef til vill til að leita í síð-
asta sinn, — ef til vill til að reyna að koma mér
íyrir kattarnef. Að minnsta kosti hefur opna
súpudósin gefið honum hugmynd . . .
— Viljið þér sverja þess eið, að þér hafið ekki
reynt sjálf að svipta yður lífi?
— Ég sver það, sagði hún ákveðin. — Þeir
reyndu að myrða mig. Þetta var i annað sinn,
sem þeir reyndu það.
Dr. Norton andvarpaði. — Þeir eru svo sannar-
lega bæði slóttugir og duglegir. Ég leit inn í íbúð
yðar, áður en ég kom hingað. Allt var þar í röð
og reglu.
— Dr. Blake sagði mér það.
Hugh klappaði henni á höndina: — Það er ekki
hægt að áfellast hann. Læknir hefur allt of mikið
að gera við að reyna að bjarga mannslífum til
þess að hafa nokkurn tíma aflögu til að sýna þeim,
sem sjálfir reyna að svipta sig lifi, nokkra þolin-
mæði. Haldið þér, að heilsa yðar sé nógu góð,
til þess að þér getið útskrifazt héðan?
Hún greip andann á lofti. Léttirinn var henni
næstum um megn. Ó, já . . . já . . .
-— Komið þá. Ég hef tekið ábyrgð á yður. Ég
bíð yðar fyrir utan, meðan þér klæðizt. Og lítið
ekki út eins og þér hafið himin höndum tekið.
Jafnvel þótt hér á Bellevue sé lokuð sálsýkisdeild,
er þetta ágætt sjúkrahús, — það verðið þér að
muna.
— Þetta getur verið ágætt sjúkrahús, en ég
gleðst innilega af að sleppa héðan út. En hvað
veldur því, að ég fæ að fara út?
— Þér farið á mína ábyrgð — sem minn sjúkl-
(Framh. í næsta blaði).
VIK A N
27