Vikan


Vikan - 05.11.1959, Blaðsíða 15

Vikan - 05.11.1959, Blaðsíða 15
 En svo er sem honum detti allt í einu snjallræði í hug. — Heyrðu . . . viltu ekki lána mér steinlímshnullunginn, sem ég skildi eftir hjá þér um daginn? stakk hann honum einmit í hann aftur. Og svo datt hann vitanlega niður úr skálminni, datt á gólfið beint fyrir framan tærnar á „löggunni" . . . Já, hugsaði Nico enn með sér . . . Það er ekki nóg, að maður verði að vera kænni en allar „löggurnar" til samans, heldur verður maður og að reikna með alls konar hugsanlegri og óhugsan- legri slysni, —- eins og þvi til dæmis, að það kunni að vera gat á buxnavasanum. Og takist svo giftusamlega, að maður hafi gimsteininn enn á sér, þegar út fyrir girðinguna kemur, þá er eftir að finna að honum kaupanda, sem maður má treysta. Komist lögreglan á snoðir um, að maður hafi óslípaðan gimstein í fórum sinum, varðar það tveggja ára fangelsi. Bn hvað um það . . . nú er ekki nema mánuður eftir af ráðningartímanum, — og hvernig á ég að fara að því að koma steinunum mínum út fyrir girð- inguna? . . . Lögregluþjónninn, sem ók matarbilnum, kom Jabbandi til þeirra i þessum svifum. —- Ég var beðinn um að geta þess við ykkur, að þelt' þörfnuðust manns til aðstoðar við steypu- hrærivélina, sagði hann. — Launin og skilyrðin eru söm og við námuvinnuna. Hefur nokkur af ykkur áhuga á þvi? Námumennirnir létu því ósvarað. Engihn þeirrá kaus að vinna við hrærivélina, enda þótt Það starf væri að mörgu leyti léttara en gimsteina- ieitin. Þar var ekki um neina þreytandi göngu að ræða á vinnustað og frá. Hrærivélin stóð þar að auki í forsælu, og öðru hverju var þess kostur að fá sér hænublund, án þess að nokkuð bæri á, jafnvel að fá sér miðdegislúr á sínu eigin fleti inni í bragganum. En tæki maður boðinu um að vinna við hrærivélina, var það eiginlega sama sem, að maður játaði, að „löggan" væri manni ofurefli. Nei, það var ólíkt meiri mannsbragur að því að halda áfram stritinu við námuvinnuna í þeirri von, að manni tækist að finna eitthvert ráð til að leika á „lögguna“ og smygla steinum sínum út fyrir gaddavírsgirðinguna. Lögregluþjónninn virti þá fyrir sér og glotti hæðnislega. Það leyndi sér ekki, að hann fór nærri um, hvað þeir hugsuðu. — Hvað er í veginum? spurði ha.r.h glettnislega. — Létt starf og sama kaup. Kftir hverju eruð þið að biða? En þeir svöruðu ekki öðru en því að hrista höfuðið, tóku siðan saman mataráhöldin, lögðu þau á bílpallinn og héldu aftur til vinnu sinnar. Nico var líka lagður af stað. En svo hikaði hann við. Hann hafði ekki gert neina áætlun, þvi fór fjarri, það var aðeins skyndilegt hugboð hans, sem réð því, að hann sneri aftur þangað, sem bíllinn stóð, og bauðst til að vinna við steypu- blöndunina þann mánuð sem eftir væri af ráðn- ingartímanum. JACOBUS MARTINUS WESSEL heiti ég. Og ég er yfirlögregluþjónn í suður-afrísku riddara- lögreglunni. Ég starfa sem stendur I varðsveitinni við gimsteinanámur ríkisins við Alexandersflóa:* Ég hef sem sé með höndum vörzlu hliðsins á girðingunni umhverfis námusvæðið. Þetta svæði er nokkur hundruð brezkar ferhyrningsmílur að stærð, allt girt margfaldri gaddavírsgirðingu, sem riðandi lögregluliðar hafa stöðugt eftirlit með, bæði dag og nótt. Þessi strönd er óbyggð með öllu. Búskmenn hafast þar ekki einu sinni við. Hér grær ekki yfirleitt stingandi strá, og vatn fyrirfinnst ekki. Beinagrindaströndin er hún kölluð og ber nafn með rentu. Sjálfur hef ég rekizt á nokkrar beina- grindur hér í nágrenninu, . . beinagrindur skip- brotsmanna eða þá gimsteinaleitarmanna, sem brutu báta sína i brimgarðinum og sultu hér síð- an til bana. Samt sem áður er mér alls ekki á móti skapi að vinna hérna. Mér bauðst lögreglustjóraembætti í Höfðaborg. en ég kaus þetta heldur. Hvers vegna? Hvað skal segja . . . Þið haldið kannski, að ég sé ekki með öllum mjalla, en hið sanna er, að engir afbrotamenn eru eins skemmtilegir viðureignar og einmitt gimsteinasmyglararnir. Ég er nú einu sinni þeirrar skoðunar, að eigin- lega verði það ekki kallaður glæpur, þótt maður komist yfir gimstein. Þessir steinar liggja hér eins og hráviði um allt, milljónum saman, og mað- ur gerir ekki neinum mein, þótt maður laumi nokkrum slíkum völum i vasa sinn. En þetta má ég vitanlega ekki láta uppskátt við neinn . . . Með öðrum orðum, — mér fellur þessi starfi mætavel. Það er því líkast sem ég sitji við fjár- hættuspil, þar sem gífurlegar upphæðir eru lagð- ar undir, — en ég hef bara öll trompin og háspil- in á hendinni — stöðu minar vegna. Komi það fyrir, að ég tapi af slag, þá segi ég við sjálfan mig: Jæja, Jacobus minn sæll, nú hefurðu lært nýja spilabrellu, og eftir þetta þýðir engum að reyna hana við þig aftur. OG nú vikur sögu minni að honum Nico de Bruyn. Mér féll prýðisvel við þann náunga — og fellur vel við hann. Við erum perluvinir enn í dag. Þegar Nico byrjaði að vinna við hrærivélina, hafði ég með höndum næturvörzlu í skýlinu, sem stendur við þjóðveginn til Höfðaborgar. Nico heimsótti mig oft á kvöldin, þegar ég var á verði. Vitanlega var það brot á reglugerðinni, — en hamingjan góða, ef lögregluþjónn ætti að halda öll ákvæði hennar út í æsar, þá fengi hann ekki einu sinni tóm til að sinna eiginkonu sinni. Nú, — og vitanlega er það líka algert brot á þeirri hinni sömu reglugerð, að ég skuli segja ykkur upp alla söguna. NICO var einn af þessum hæggerðu og rólegu náungum, fátalaður, en virtist hugsa því meira. Þegar hinir gimsteinaleitarmennirnir sátu við drykkju og spil í veitingabragganum, labbaði hann út að varðskýlinu, og svo sátum við hérna úti á veröndinni og röbbuðum saman. Hann var víðförull maður, Nico, hafði verið I siglingum og unnið á sauðfjárbúi í Ástralíu. Hvað Við röbbuðum helzt um! — Stjórnmál og knatt- spyrnu, eins og gengur og gerist í þessu lap^ Ég sagð; honum af h?nu minni Dörnum og söguna af því, er ég viidí geráát bóndi. Og hann sagði mér af sjóferðum sínum og starfinu á fjáf- búinu. Og nú, þegál’ ég rifja þetta upp„ finnst mér eiginlega einkennilegt, að við skyldum aldrei minnast neitt á gimsteina. Og svo var það einp sinni, að hann hrasaði, þegar hann gekk stigaþrep upp á veröndina. — Ja, hver skrambinn, varð honum að orði. Annar skósólinn hefur losnað undan, lagsmaður. Að vísu mun ég eiga smánagla einhvers staðar í fórum mínum, en barefli hef ég ekki. Þú átt víst ekki hamar? — Nei, ég hef ekki annað barefli en þessa öxi, svaraði ég. — Ef þú beitir skallanum á henni, þá ættirðu að geta rekið með henni nagla. — Ágætt, sagði hann. — Ég skrepp þá eftir nögl- unum og einhverju til að stinga inn í skóinn til að halda við, þegar ég negli. Að svo mæltu haltraði hann af stað og gætti Framh. á bls. 30.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.