Vikan - 07.01.1960, Blaðsíða 7

Anita Gloria Marlene Kim
Þær hafa allar verið orðaðar við Frank Sinatra
Hann þarf sannarlega ekki að velja af verri endanum
Foreldrarnir hlógu dátt. — Vertu ekki me8
þessa vitleysu, sagði faðir hans. — Reyndu
heldur að verða þér úti um einhverja stöðuga
vinnu.
Frank varð svo móðgaður, að hann fór að
gráta.
Nokkru siðar sigraði Frank i keppni áhuga-
söngvara i Jersey. En móðir hans lét sem hún
heyrði ekki þær fréttir.
— Þú átt að læra vélvirkjun, sagði hún. —
Það er stöðug og heiðarleg atvinna.
En Frank gat líka verið þrár, þegar hann
vildi það við liafa, og svo fór, að móðir hans
varð að láta undan. Hann fór að syngja fyrir
þrjá dollara um kvöldið á félagssamkomum,
safnaðarfundum, i klúbbum og sýnagógum. Og
liann lagði hart að sér.
— Ég einsetti mér að læra af öllum þeim
mistökum, sem mér urðu á hverju sinni, og
verða mér úti um alla þá þjálfun, sem völ var
á, segir hann. — Ég lét mér ekki nægja að
syngja i brðkerinu, ég æfði mig þannig, að ég
söng opinberlcga, og varð þvi að vanda mig
eins og ég pat.
Nokkru siðar vann hann enn e;na söngkeppni
og fékk starf um skeið sem söngvari i kvartett,
er nefndist Hoboken-f jórmenningar.
Þegar samningurinn var útrunninn að sex
mánuðum liðnum, kom liann aftur he'm til
Hoho'fen og starfaði við útvarpsstöð þar i bæn-
um. Þ"r vann hann sextán klukkustundir á
sólarhring kauplaust gegn þvi, að Ivmn fengi
að syngja öðru hverju, og stöðugt ól hann með
sér þá von. vfi sem heyrði til hans,
upncötvaði hæfileika hans.
Einnig söng hann í veitingahúsi nokkru
fyrir utan bæinn; gekk þar auk þcss um bcina
og sónaði gólfin og fékk fimmtán dollara á
viku fyrir.
,,Röddin“.
Þ°ð var ekki fvrr en árið 1939, að hamingjan
gerð:st Frank hliðholl. Harry James hljómsveit-
arst'óri heyrði hann svngja, réð hann til sin,
og í fyrsta skipti á ævinni bar Frank eitthvað
úr býtum fyrir söng sinn. Sex mánuðum siðar
réð liinn heimskunni Tommy Dorsey hann til
sin fvrir hundrað dollara á viku, •— birti sjálf-
ur 35% af öllum ágóða, en samningastióri
Dorseys hirti svo 10% og auglýsingastjóri
lians 10%.
Mörgum árum síðar tókst Frank og hljóm-
plötufyrirtæki hans loks að kaupa þennan rétt
aftur af Dorsey, svo að Frank ætti rödd sina
sjálfur og það, sem hann græddi á henni.
Do’-sey seldi réttinn á 000 búsund dollara.
í fyrsta skipti, sem Frank Sinatra kom einn
fram á sviðið, lýsti einn af gagnrýnendunum
honum þannig: — Hann lítur út eins og
fimmtán ára strákur, hálfbrjálaður af hræðslu.
Hann rígheldur sér i hl.ióðnemastöngina, og
svitinn rennur og bogar af honum.
Hann átti enn klökkari og langdregnari tóna
cn nokkur annar tizkusöngvari í þá tið. Gagn-
rýnendurnir tóku að veita bonum athygli. Þeir
gáfu honum viðurnefnið „náunginn með hæg-
genga hjartað“. Einn af þeim likti rödd hans
við „snjáð flos“, og annar fullyrti, að söngur
hans vekti með sér sömu áhrif og þegar sér
væri klappað mjúklega.
Ég lagði mikið á mig, segir Frank, — unz
mér tókst að tengja tónana svo náið, að áheyr-
endur urðu þess aldei varir, að ég drægi and-
ann.
Hann jjjálfaði ekki síður vandlega framburð
og áherzlur. — Uppgerð eða leikur er ekki til
i söng hans, er haft cftir einum af hljómsveit-
arstjórunum hans. -— Maður gæti helzt imynd-
að sér, að vesalings bjáninn tryði sjálfur öllu
þvi, sem hann syngur.
Það gerði hann i rauninni. Og jjað gerðu
líka piltar og stúlkur viðs vegar um heim, svo
að milljónum skipti. Hann varð brátt hið mikla
átrúnaðargoð ungu kynslóðarinnar; raunar
liefur hann verið átrúnaðargoð tveggja ungra
kynslóða. Þenar hann tók á leieu stærsta si>m-
komuhús við Breiðstræti í New York fvrir
söngskemmtanir sinar, safnaðist að slikur
manngrúi, að öll umferð stöðvaðist, og dag-
inn eftir kom frétt i stórblnðinu Times undir
fyrirsögninni: Fimm þúsund ungar stúlkur
berjast eins og villidýr um að mega sjá Frank
Sinatra rétt sem snöggvast.
D'’’rknfíur sem f/tlð.
ITvað var svo heilland' i fari h!>ns? Ekki var
það fegurðin, sem gerði, þvi að engum gat
fil hugar komið að kalla hann Valentino endur-
borinn.
Srmt sem áður var aldrei stundarfriður úti
fvrir húsinu, þar sem hann átti beima i
Ho' oVen, fvrir unaPnffstelnum, sem k'öngruð-
ust þar upp um alla veggi, jafnt á nóttu sem
degi, ef verða mætti, að lieim tækist að siá jnn
til lians. Og húsið, sem áður hafði verið hvitt
að uten, varð rautt af varalit bátt unp á veggi.
Það voru einmitt þessar unglingstelpur, sem
skópu honum frægð. Þær dýrkuðu hann bók-
staflega eins og guð, sátu me:ra að segja tim
rakarastofurnar, þar sem hann lét klippa sig,
og keyptu lokka úr liári hans fyrir of fjár.
Þær stóðu i biðröðum næturlangt til að ná
sér i aðgöngumiða að söngskemmtunum hans.
Og árlega bárust bonum 250 þúsund bréf frá
þessum „söfnuði" sinum.
Hljómplötur hans schlust i milljónum ein-
taka, og kvikmyndafélögin rifust um hann.
Enda þótt heimsstyrjöld hefði skollið á, var
hans enn gctið að staðaldri á forsiðum stór-
blaðanna. Árið 1943 námu árstekjur lians um
fimmtíu milljónum króna.
Hann var ekH teWnn i herinn, þar sem gat
reyndist á hljóðhimnunni í öðru eyra hans.
En hann tók sinn þátt í þvi engu að siður.
Hann var transtn- demó'-rati eins og móðir
hans og mikill aðdáandi Franklins D. Roose-
velts. Og þegar Dewey bauð sig fram fyrir
repúblíkana gegn Roosevelt og hugðist halda
framboðsfundi i New York, gerði Frank
Sin-'tra sér hægt um vik og auglýsti jafnan
söngskemmtanir i nágrenninu á sama tíma.
Frank Sinatra vakti fyrst verulega athygli f
myndinni „Héðan inn í eilífðina“.
Þar var barizt uin aðgöngumiðana, en Dewey
talaði yfir auðum stólunum.
Hvað gerði Frank Sinatra svo við allt það fé,
sem lionuin græddist á rödd sinni?
Jú, hann gaf vinum sínum kádiláka í jóla-
gjöf, keypti sér skrauthýsi mikið fyrir 160
þúsund dollara, gaf vindlakvcikjara úr gulli
hundruðum saman, og kostaði hver þeirra um
250 dollara.
Og svo skemmti hann sér á hverju kvöldi
með ungum stúlkum og aldrei sömu stúlkunni
tvö kvöld i röð.
Framhald á næstu siðu.
Lorita Firrelo er ekki nema 15 ára. Hún er
félagi í einum hinna mörgu aðdáendaklúbba
Sinatra, og hún segist elska hann, þótt hún
hafi aldrei séð hann.