Vikan - 07.01.1960, Blaðsíða 8

Hann lenti í ýmsum brösum og ævintýrum,
sem urðu honum dýr, en hann reyndi að klóra
sig fram úr öllu, eins og bezt gckk hverju sinni.
En foreldrar hans urðu fyrir ýmsum örðug-
leikum hans vegna. Ungur hafði hann kvænzt
skólasystur sinni, Nancy, og cignazt með henni
þrjú börn, tvær telpur og einn dreng.
„Grcifafrúin berfsetta"
Ekki náði þó þessi góðsemi hans við kven-
fólkið að eyðileggja hjónaband lians, ■— ekki
heldur náin vinátta lians við Lönu Turner,
Judy Garland, Marilyn Maxwell og Gloríu
Vanderbilt. Heimsfræg kvikmyndastjarna
lagði á sig þúsud milna flugferð til þess eins
að geta verið ein með Frank Sinatra i nokkrar
klukkustundir. Annarri kvikmyndastjörnu gaf
hann gjafir fyrir um 100 þúsund dollara fyrir
stutta samveru.
En fjölskyldulíf hans var snurðulaust í aila
staði engu að siður, — þangað til „greifafrúna
berfættu“ bar þar að garði.
Ava Gardner frá Norður-Karóíinu vakti ást
hans svo að um munaði, og batt þar með
endi á hjónaband hans. Þau áttu margt sam-
eiginlegt, -—■ meðal annars unnu þau hæði
æstu lifi og taumleysi i öllum háttum.
Ava lét eitt sinn svo um mælt, að hún
mundi ekki, ef hún væri karlmaður, leggia lag
við konur eins og sig. En Frank unni henni
hugástum, og svo varð það úr, að hann kvænt-
ist henni 7. nóvember 1951.
Með skilnaðinum og þessu nýja hjónabandi
hófst stormasamasta timabil ævi Franks
Sinatra. Hann stóð nú á hátindi frægðar sinn-
ar; hann þurfti ekki nema rétt að sýna sig
i kvikmynd, til þess að öruggt þætti, að hún
gæfi stórgróða i aðra liönd, og léki hann aðal-
hlutverkið, hlant hann milljónir dollara fyrir
vikið. En hamingjan verður ckki keypt fyrir
peningana. Þegar fyrir brúðkaupið hafði hann
gert tilraun til sjálfsmorðs með þvi að taka
inn allt of stóran skammt af svefnlyfjum. Og
þegar hjónabandið hafði staðið í tvö ár, gerð-
ist það, að Frank var fluttur i sjúkrahús i
Ne\v York, allur klóraður í framan eftir negl-
ur övu sinnar.
Hann gat ekki verið samvistum við hana,
og hann gat ekki lifað án hennar. Loks fór þó
lijónabandið út um þúfur, og Frank kastaði
hcnni út úr húsi sinu i Palm Springs árið
1952.
Ava bjó siðan sitt á hvað i Mexikó og á
Spáni og lýsti hvarvetna yfir þvi, að hún ynni
Frank hugástum. Annað veifið voru þau líka
að hugsa um að taka saman aftur, en ekkert
varð samt úr því, og loks skildu þau að
lögum.
Hallar undan fæti — og aftur á uppleið.
Éftir alla þá sviptibylji tilfinninganna, sem
gcisað liöfðu liið innra með Frank i sambúð-
inni við Övu, var hann ekki lengur ungur og
glæsilegur ásýndum sem fyrr. Hann var orð-
inn magur, söngrödd hans hafði glatað blæ-
brigðum og innileik. Dró nú mjög úr sölunni
á hljómplötum hans. Vinsældir hans voru
þorrnar, og klerkar og kirkjudeildir hömuð-
ust gcgn honum, en rikið krafði hann um gif-
urlegar fjárhæðir, scm það kvað liann hafa
vanrækt að gjalda i skatt.
Frank cr ekki að leyna neinu i sambandi
við þetta mótlætistimabil. — Ég hafði heppn-
ina ekki lengur með mér, segir hann. — Allt
hélt hröðum skrefum niður á við, og rödd minni
hrakaði að sama skapi. Þctta kom meðal annars
af þvi, að ég lét mig ekki framar neinu skipta,
hvað ég söng eða hvernig ég söng það. Ég
hugðist lifa á fyrri frægð minni, skrifa nafn
mitt fyrir rithandarsafnara og sópa að mér
peningum. En enginn er þess umkominn að sitja
með hendur í skauti, enda þótt hann hafi
áður haft heppnina með sér; það sólar sig
enginn til Icngdar i fyrri frægð sinni. Það
fékk ég líka að reyna, svo að um munaði.
Oft heyrist talað um mcnn, sem hafi mikla
hæfileika og séu liklegir lil mikilla afrcka, og
Framliald á bls. 31.
S M Á S A G A
kosti ekki erfiðara fyrir það, að ég
hef dálitla krafta í kögglum.
Nú dró hann skammbyssuna upp úr
vasanum.
Ég fleygði vindlingsstubbnum og
tróð hann vandlega undir fæti. —
Hvað er það, sem þú vilt fá mig til
að gera? Kenna þér á læsingu pen-
ingaskápsins — eða hvað?
Hann sló skammbyssuhlaupinu létt
við buxnaskálmina. — Þú ferð
hæversklega að þvi að væna mig
um, að ég sé fábjáni. Nei, ég hef ekki
beð'ð þig neinnar aðstoðar, strákling-
ur. Um hvaða leyti kemur verzlunar-
stjórinn hingað?
— Svona um hálfátta.
— Og hvenær er verzlunin opnuð?
— Átta. Þá koma afgreiðslumenn-
irnir.
Hann tók sér sæti og leit á klukk-
una. — Segðu mér nánar frá öllum
starfsháttum hérna, stráklingur. Við
höfum nægan tíma.
Ég kveikti mér i nýjum vindlingi.
— Búðinni er lokað klukkan níu að
kvöldi, og þá fer ég að vinna hérna í
vörugeymslunni. Fyrst tek ég vörurn-
ar af bílnum og ber þær inn, og Þeg-
ar billinn er farinn. fer ég að taka
upp úr kössunum, stimpla verð:ð 5
vörurnar og raða þeim upp I hillurn-
ar í búðinni.
— Það hlýtur að kosta þig mikil
heilabrot, mælti sláninn hæðnislega.
— Þetta hNtur að gera þig bókstaf-
lega ringlaðan i höfðinu!
— Þetta er Það, sem mér er greitt
kaupið fyrir.
RÆNINGINN
stf SS
• H
o>
>
cs '75
$ »
Xil
*-< *-c3
OJ .ph
*©
. a
■s g
► §
» S
• eH ^
s I
p .5
•r-5 qj
V &
3
4® i
Í5
ft
H g
- fiJ
G CQ
s
bo .p
:0
C
40
I ^
40
« -3
>• «4H
bD
° I
Xfl
"S 40
cc .C
cS
S. <=
O P
-O
~a
ÞAÐ var farið að líða á nóttina;
klukkan var vist um fimm, þegar ég
opnaði bakdyrnar til þess að hleypa
inn hreinu lofti. Svo settist ég á kassa
með niðursuðudósum og kveikti mér
í vindlingi.
Þá gerðist það, að langur og slána-
legur náungi kom fram úr skuggum
næturinnar úti fyrir og steig inn fyrir
þröskuldinn
Auðvitað hefði ég átt að reyna að
gera honum skiljanlegt,, að hann ætti
ekkert erindi inn fyrir þröskuldinn,
en ég tók eftir því, að hann var með
eitthvað i vasanum, sem ég kærði
mig ekkert um, að hann færi að draga
upo úr honum. svo ég taldi hyggi-
legast að fara að öllu með gát.
Hann lokaði dvrunum. læsti meira
að segja. — sneri sér sfðan að mér og
brosti gleitt. — Ég er búinn að biða
siðan um eittleytið. sagði hann.
Ég tók út úr mér vlndlin-j;!nn. —
Hvert er erind'ð herra minn?
Hann stakk hendinni ekki i vasann,
en bað mundi ekki hafa tekið har>n
nema brot úr andrá. ef i það hefði
farið. — Hvað skvldi vera mikið i
peningaskápnum þarna inni? spurði
hann.
— Það hef ég ekki hugm-ýid um.
— Kannski svona allt að Því tiu
þúsundir?
— Ég bara veit það ekki. Peninga-
mál verzlunarinnar koma mér ekki
við.
Hann virti mig gaumgæfilega fvrir
sér. — Hvaða starf hefur bú eiginlega
með höndum?
— Ég vinn hérna í vörugeymslunni.
Það er að segja yfir nóttina.
Hann gretti sig. — Ekki virðist
þnð dútl sómasamlegt starf fyrir slík-
an bel.iaka, sem þú ert.
— Það verður mér að minnsta
Hann fikaði eitthvað við skamm-
byssugikkinn. — Hefurðu lokið starfi
þinu í nótt? spurði hann.
— Nei. Ég tók mér bara andar-
takshvíld til að kveikja mér i
vindlingi, svaraði ég. — Ég á eftir
að raða á eina hillu. Og svo á ég lika
eftir að skipta um vörur í gluggan-
um.
HANN brá sér úr yfirhöfninni og
tók af sér hattinn, — tók siðan hvítan
slopp níður af snaga og fór i hann.
Skammbyssunn! stakk hann aftur í
vasa sinn. — Láttu mig, fyrir alla
muni, ekki tefja þig við að vinna fyr-
ir mat Þínum, sagði hann.
Við gengum fram í verzlunina.
— Mér heyrðist Þú segja, að Þú
værir i þann veginn að ljúka nætur-
starfinu. En hér er allt á rúi og
strúi . . .
— Þetta eru bara tómu pappa-
kassarnir. svaraði ég. — Ég tek Þá
svo, alla i einu, og ber þá fram í
vörugeymsiuna, þegar ég er búi.in
að raða á hillurnar.
Svo gekk ég að fimmtu hillunni.
— Það er þessi. sem ég á eftir að raða
á. sagði ég. Síðan raðaði ég tölunum
í gúmmístimplinum minum og tók að
stimpla verðið á niðursuðudunkana.
— Hvernig ferðu að þvi að muna
verðíð á hverri tegund fyrir sig?
spurði hann, þegar við höfðum unnið
í svo sem stundarfjórðung.
— Ég é aldrei i neinum erfiðleikum
með það, svaraði ég. — Ég er ákaf-
lega minnugur á tölur, einkum þeg-
ar um verð eða peninga er að ræða.
— Ég er nú vanastur að slumpa á
þess hát.tar . . .
Ég þóttist svo sem vita. hvað slán-
inn ætti við, en lét Þó ekki neitt á
neinu bera. Framhald á bls. 31.
s
VIKAN