Vikan - 07.01.1960, Blaðsíða 31

ynni mér ekki fyrst og í'remst þrátt fyrir.
aila mina galia.
Við færðum þeim H.jördísi og Preben steik-
arpönnu og skaftpott í brúðargjöf. Það var
Henning, sem kom með þá hugmynd. Hins
vegar fól liann mér að velja þessi búsáhöld,
og ég valdi þau af vönduðustu gerð. Þau áttu
að geta enzt þeim lengi.
Þetta varð skemmtilegt kvöld. Ekki mundi
ég það á eftir, hvaða matur var á borðum,
en hins vegar mundi ég það lengi, hve mikið
og dátt var hlegið. Og Hjördis kvaddi mig
með hlýju brosi.
„Þið verðið að heimsækja okkur aftur,
ácur en langt um líður, bæði tvö,“ sagði hún.
Við gengum hlið við hlið þangað, sem
strætisvagninn nam staðar. Skyndilega mundi
ég eftir því, að frú Friðriksson bjó einmitt
við þessa götu. Hún hafði gert okkur heima
þau boð fyrir nokkrum dögum, að hún gæti
ekki komið, og stofuþernan hafði orðið að þvo
gólfin, gangana og dyraþrepin. Ég varð grip-
in löngun til að líta inn til hennar og vita,
livað að henni ainaði. Klukkan var ekki nema
riimlega tíu. Ungu brúðhjónunum hafði legið
á að losna við okkur.
Það var ljós i íbúð frú Friðriksson. Ég hringdi
dyrabjöllUnni, og litil telpa opnaði. Henn-
ing beið mín fyrir utan. Hann vildi ekki með
neinu móti koma inn fyrir.
Frú Friðriksson sat við borð og reyndi
að mata lítið barn, sem var bersýnilega mjög
iasið.
„Ungfrú Nörgaard,“ sagði hún, og það
leyndi sér ekki, hve mjög henni brá, er hún
sá mig.
„Fyrir alla muni, sitjið þér kyrr," sagði
ég og skammaðist mín fyrir það, að hún
virtist halda, að sér bæri að standa upp fyrir
mér. „Ég leit bara inn til þess að vita, þvern-
ig yður liði og livort ég gæti hjáipað yður
eitthvað.“
Það var þá ekki hún sjálf, sem hafði verið
veik, heldur barnið. En það leit út fyrir að
vera komið yfir það versta. Og frú Frið-
riksson taldi líklegt, að hún gæti komið og
sinnt starfi sínu að nokkrum dögum liðnum.
„Verið þér heima, jiangað til barnið er
orðíð frískt,“ sagði ég. „Ég skal sjá um, að
þér fáið kaupið yðar greitt . . .“
Þá brosti frú Friðriksson. Og nú varð mér
það ljóst, að hún var alls ekki skapili kona,
—- aðeins jrreytt og kviðandi fyrir þvi, að
sér tækist ekki að leysa af hendi pll sin
störf sem skyldi. Hún hafði umfram allt þörf
fyrir að hvíla sig.
„Getum við ekki fengið einhverja af þeim,
sem við þekkjum, til að gæta barnanna fyrir
hana kvöld og kvöld?“ spurði ég Henning,
þegar ég kom út.
„Ég held nú það,“ svaraði hann. „Þaer eru
ekki svo fáar, stúlkurnar í tannlækningaskól-
------------ ■--1 ■ M"n
Hjákona lögmannsins
Framhaid af bls. 21.
l.ans, sem ætlar að taka völdin með uppreisn,
sem á að verða stutt, og helzt ekki mjög blóðug.
Ambassadorinn segir, að faðir hans leggi líf sitt,
og aþa fjármuni, sem eru gífurlega mikiir, í hættu
fyrir land sitt, sem nú sé í höndum flokks póli-
tískra ævintýramanna.
Svo að vopnin ásamt þremur fjögurra hreyfla
f'ugvélum, eru um borð í skipi, sem siglir undir
Panamafána, en varð fyrir skemmdum í hafi, og
neyddist til að leita hafnar á Martinique.
Skemmdir á skipinu voru ekki alvarlegar. Við-
gerð tekur tvo eða þrjá daga. En svo vill það til,
að tollþjónn, sem er að reyna að vinna sér álit,
skoðar farminn, og kemst að því, að hann er
ekki sá, sem stendur á farmskýrslunum. Skipstjór-
inn gerði þá skyssu, að bjóða manninum peninga,
en tollþjónninn tilkynnti allt og skipið var kyrr-
sett.
Ef toilþjónninn hefði ekki vera svona hnýsinn,
væri ailt í bezta lagi, því að franska stjórnin vill
helzt loka augunum fyrir þessum flutni.ngum. En
þegar bfrð er að gefa skýrslu um málið, verður
anum, setn taka að sér slik störf. Og sv*
erum það við. Heldurðu ekki annars, a'ð við
hefðum gott af því að æfa okkur dálltið?“
Ég gerði aðeins að kinka kolli litið eitt.
Hann lagði höndina á öxl mér og sagði:
„Heyrðu, •— langar þig annars ekki til að
líta inn heima hjá mér í leiðinni og heilsa
upp á foreldra mina?“
„Núna?“ spurði ég undrandi. „Klukkan er
langt gengin i ellefu . . .“
Hann kinkaði kolli. „Veit ég vel,“ sagði
hann. „Þau búast að vísu ekki við okkur, en
þau eru vön að fá sér kaffisopa um þetta
leyti, og það mætti segja mér, að það væri
nóg á könnunni handa okkur lika . . .“
Og það kom líka á daginn. Og á meðan
ég var að hjálpa Mettu að þvo upp frammi 1
eldhúsi, gladdist ég innilega af þvi, að Henn-
ing skyldi þegar vera þess fullviss, að hann
þyrfti ekki að bera neinn kinnroða fyrir að
koma mér í kynni við einmitt þær mann-
eskjur, sem hann unni og mat mest allra i
heiminum.
Frank Sinatra
Framhald af bls. 8.
ef til vill tekst þeim að vinna mikla sigra, —
en svo gerist það allt í einu, að saga þeirra
er öll. Allir telja þá, að annaðhvort hafi eitt-
hvað komið fyrir þá, hæfileikar þeirra hafi
þorrið eða einhver hafi lagt stein i götu þeirra.
Venjulega er þá verið að fara í kringum það,
sem ég komst að raun um, — að eina manneskj-
an, sem unnið getur manni tjón að ráði, er
maður sjálfur.
Laureen Bacall, sem varð ekki eiginkona
Franks þrátt fyrir allar getgátur og orðasveim,
minnist þess, er Ava Gardner sagði eitt sinn
við hana: — Það er óþarfi að bera kvíðboga
íyrir Frank litla. Hann spjarar sig og heldur
frægð sinni, löngu eftir að við erum báðar
gleymdar.
Einmitt um það leyti var að hefjast annað
frægðarskeið hans. Leikur hans i hlutverki
Magios í Héðan inn i eilífðina — þótti slikur,
að honum voru veitt Oscars-verðlaunin, sem
allir kannast við. Áhorfendur sáu, að þar var
nýr snillingur kominn fram á sjónarsviðið, ■—
ekki eingöngu söngvari, heldur snjall leikari.
Og nú rak hvert aðalhlutverkið annað og hvern
sigurinn, og nú hefur hann fengið fleiri samn-
ingstilboð en hann getur annað næstu tuttugu
árin.
—- Það er óneitanlega gaman að hugleiða
þetta, segir hann. — Fyrir mörgum árum stóð
br.ð hið viðkvæmasta, og ég hefi þegar rætt við
forsætisráðherrann um það Hann er hins vegar
eir.skis megnugur gegn tollþjónunum. Til eru þau
r.'.ál, eins og ég hef margsinnis rekið mig á, þar
sem lágt settur ríkisstarfsmaður getur haidið öll-
u..i ríðherrunum þannig i greip sinni, án þess að
þeir fái nokkuð að gert.
LVtir fáeina daga mun ég verja Neveu málið,
sem hefir verið mjög tímafrekt hjá mér í marga
nánuði, enda mikið rætt mál. Hjákona manns
nokkurs skaut hann sex skotum, eftir að hann
haiði ætlað að yfirgefa hana og tvö börn þeirra,
og halda sjálfur til Austurlanda. Hún gerði þá
s':yssu, að vera hin roggnasta í framkomu sinni
við yfirvöldin, sem komu á staðinn, og sagðist
mana dómstólana til að dæma sig fyrir þetta. Það
væri slæmt fyrir mig að tapa þessu máli, og
.. undi fara illa með álit mitt.
Ég var heppinn i þessari viku i máli Delrieu,
unga mannsins, sem skaut föður sinn af ástæð-
um, sem enn eru huldar leynd. Ég fékk hann
sýknaðan með því skilyrði, að hann skyldi flutt-
ur á geðveikrahæli.
Nýjir skjólstæðingar birtast á hverjum degi.
Ef ég færi eftir Bordenave, myndi ég ekki taka
á móti þeim. Hún situr frammi í skrifstofunni
mér til boð« «ð leggja í'é í kvikniy»4, •*
á ég eigið kvikmyndafyrirtwki.
F.f ég heföi ekki . . .
Hann hefur breytzt með árunum á ýmsa lund.
Hann viðurkennir það nú, að hann mundi að
öllum líkindum liafa orðið glæpamaður, ef
liann hefði ekki haft svo mikinn áhuga á tón-
istinni. Að margra dómi Ittur hann lika út
eins og glæpamaður, eins og þeir litu út um
og eftir 1929. Augnatillit hans er flöktandi,
hreyfingar allar fumkenndar og bera vitni
taugaspennu, og liann talar út um munnvikin.
Hann er sundurgerðarmaður i klæðaburði, vel-
ur sér dýr klæði og áberandi og ber rándýra
skartgripi, hringa og ermalinappa, klæðist
dökkum skyrtum, og bindi hans eru handmáluð.
Sagt er, að hann eigi yfir hundrað alklæðnaði,
Lmintíu pör af skóm og tuttugu hatta. Hreinlæti
er honum ekki aðeins dyggð, heldur beinlínis
árátta. Hann er sifellt að þvo sér hendurnar,
fer í steypibað tvisvar til þrisvar á dag og
tæmir öskubakkana, um leið og hann sér í þeim
ösku eða sígarettustubb. Auk þess er liann dálít-
ið hégómlegur, — hann vill til dæmis ekki
fyrir nokkurn mun, að tekin sé af honum mynd,
og lielzt ekki láta sjá sig á almannafæri, —
nema hann sé með liatt, svo að ekki beri á
þvi, að liár hans er allmjög tekið að grána og
þynnast.
Frank Sinatra á sér alltaf lióp náinna vina,
og einn af þeim lýsir honum þannig að hann sé
mesti eyðsluseggur, sem nú sé uppi, og Mike
Todd, sem annars var frægur fyrir örlæti, hafi
verið hreinasti nirfill í samanburði við hann.
Hann eys út peningum án þess að vita jafnvel
upphæðirnar.
Venjulega eyðir hann um 50 þúsundum doll-
rra í jólagjafir, og það kemur fyrir, að hann
tekur flugvél á leigu i þúsund mílna ferð til að
heilsa upp á einhvern vina sinna. í Hollywood
leigði liann einu sinni flugvél handa heilum
hópi af vinum og aðdáendum Judy Garland,
svo að þeir gætu komizt til Boston, þar sem
hún lá á sjúkrahúsi. Hann sendi henni og
blómvönd á hverjum einasta degi allt það ár,
sem hún var veik. Og oft heimsækir hann veika
kunningja sina undir lágnættið og færir þeim
ítalska súpu, sem hann hefur sjálfur matreitt,
• — í hitabrúsa.
Æðrulaus og ún ótta.
Hann hefur jafnan verið stoltur af þvi að
vera italskrar ættar, tekur alltaf málstað minni-
hlutans og litilmagnanna og berst gegn kyn-
þáttnhatri. Þau eru orðin býsna mörg, áflogin,
sem hann hefur lent i um dagana, og hann hef-
ur alltaf flogizt á fyrir sannfæringu sína, — og
áflogatæknina hefur hann numið af föður sín-
um.
Robert Mitchum komst einu sinni svo að orði
Framhald á bls 33.
sinni, eins og varðhundur, sem bannað ei að gelta,
og hún er oft rauðeygð.
Á erfiðum stundum hefur mér nokkrum sinn-
um komið i hug, að þótt allur heimurinn snérist
gegn mér, myndi ég samt hafa hana til að enda
ævina með. Er það ekki kaldhæðni örlaganna, að
ég skuli hafa líkamlega andúð, næstum viðbjóð,
á henni, sem kemur í veg fyrir að ég geti hugsað
mér að taka hana í fang mér, eða horfa á nakinn
líkama hennar? Ég býst við, að hún hafi gert
sér þetta ljóst, og það særi hana, og að vegna
mín muni hún aldrei gefa sig nokkrum karlmanni
á vald.
Það var ekki erfiðast, að taka ákvörðunina,
heldur að segja Viviane frá henni, vegna þess að
í þetta sinn gerði ég mér ljóst, að þetta var nokk-
uð langt gengið, og hér var ég kominn á hálan ís.
En hvað se.n kemur fyrir, tek ég fulla ábyrgð
á giörðum mínum.
Vikan á eftir atburðinum í Maniere veitinga-
húsinu, var ef til vill hin hjákátlegasta, og um
le:ð sársaukafyllsta, sem ég hef lifað. Ég furða
mig á því hvernig ég hafði tima til að mæta við
rnörg réttarhöld, rannsaka mál skjólstæðinga
minna, og fara á hinar og þessar samkomur með
Viviane. Framhald í næsta blaði.
VIKAN
31