Vikan - 14.01.1960, Síða 10

Ameríska
stúlkan
er mjög sjálfstæð og vill gift-
ast sem fyrst. Hún hefur yndi
af öllu, sem er í tízku, en er
oft ákaflega fákunnandi, þeg-
ar hún gengur í hjónaband.
Hún les Kinsley og aðrar bæk-
ur um kynferðisvandamál, en
er ókunnug raunveruleikanum.
Hún er 1.60 m á hæð, trú-
hneygð og athafnir hennar
byggjast á „heilögum lögmál-
um Guðs. föðurlandsins og
fjölskyldunnar.
Bandarískar stúlkur hafa að ýmsu leyti
aðrar skoðanir á lífinu og siðgæðinu en
þær evrópsku. Við skulum kynnast einni
ögn nánar og kalla hana Ann Morris, sem
•Ahh ffform imir
a
er næstum því eins þjóðlegt og Guðrún
Jónsdóttir hér.
Ann Morris er trúlofuð Sam. Þau kyssast oft,
en þangað og ekki lcngra segir Ann, vegna þess
að Biblían leyfir ekki meira.
Ann Morris er hér um bil einn metri og sjö-
tiu á hæð og grannvaxin. Hún er tuttugu ára og
reykir ekki. Hún hefur ekki bílpróf og
enga ánægju af sjónvarpi. Kvikmyndir eru
uppáhald hennar og sér í lagi franskar. Ballett
finnst henni einnig mjög skemmtilegur.
Afi hennar, sem er tóbaksframleiðandi, býr í
Norður-Iíarólínu-fylki, og þar fæddist Ann. í
stríðinu fluttust foreldrar hennar til Pennsyl-
vaníu. Faðir hennar er dáinn, en móðir hennar
hefur vinnu sem einkaritari við háskóla þar.
Þegar Ann hafði lokið venjulegri skólagöngu,
innritaðist hún 1 Barnard College. Hún hefði
sjálf ekki getað kostað það nám, en var svo
heppin að fá styrk. Þar lærði hún ensku og
píanóleik. Nú býr hún ein í lítilli
íbúð við Riverside. Auðvitað hefur
það ekki alltaf gengið þannig. Hún
átti í erfiðleikum með að fá vinnu
og varð að búa um stundarsakir með
öðrum stúlkum. En það líkaði henni
ekki, og svo fór hún að kenna við
einkaskóla.
Dag nokkurn kom ljósmyndari
auga á hana og vildi fá að taka
mynd af henni fyrir eitt vikublað-
anna. Og nú er hún „módel“ við
stórt tízkuliús í New York. Viku-
blöðin borga miklu minna, aðcdns
12 dollara á tímann, en tízkuhúsin.
borga hins vegar allt að 40 dollurum á tím-
ann.
Hún fer á fætur kl. hálfsjö á morgnana, borð-
ar morgunverð og fer svo með strætisvagninum
í vinnuna. Hún vinnur fimm daga í viku og kem-
ur þá heim um fimmleytið á daginn. Venjulega
háttar hún snemma þá daga, sem hún vinnur.
Ef hún fer elcki út úr bænuin um helgar, fer
hún annaðhvort i leikhús eða bíó. Stundum að
sumrinu til fer liún að heimsækja afa sinn i
Norður-Karólínu, en hann kallar hana „litlu
kanínuna“, jafnvel þótt hún sé nú fullvaxin og
hreint ekkert lítil. En hún kann alls ekki að
meta það lengur. Hún hefur mikið yndi af skáld-
um átjándu aldar. Á morgnana lærir hún tón*
listina, og milli 7,30 og 8 æfir hún sig á verkum
Scarlattis við pianóið, en á honum hefur hún
mikið dálæti. Þetta kann að þykja undarlegt,
en sannleikurinn er sá, að átjándu aldar skáldin
og Scarlatti er nú mjög í tízku meðal unga fólks-
ins í New York. Hitt er bó enn undarlegra, að
Ann skuli ekki nema gítarleik, sem er ekki síð-
ur í tízku nú. í New York eru margir piltar og
stúlkur, sem vildu verða doktorar í gítarleik.
Ann hefur ekki enn snúið sér að Búddismanum,
cn hann er einnig mjög í tízku, sérstaklega eftir
að Dalai Lama varð að yfirgefa höll sína í Tíbet.
Ann er trúlofuð Sam, og þegar hún giftist
honum, vill hún eignast stórt hús og a. m. k.
fimm börn.
„Auðvitað þykir mér gaman að dansa, en að-
eins við Sam,“ segir hún og hlær. Sam er frá
Alabama og er tuttugu og eins árs. Hann nam
við Princeton, en er nú við nám
i Oxford, þar sem hann fékk styrk
til þess. Þau hafa verið saman i
þrjú ár og ætla að gifta sig, þegar
Sam er orðinn læknir eftir tvö ár.
„Auðvitað kyssi ég Sam alltaf.
Mér finnst gott að finna, hvað hann
er miklu stærri og sterkari en ég.
Þegar liann er i Oxford, skrifa ég
honum þrisvar í viku. En við höf-
um aldrei gengið lengra en að kyss-
ast, því að biblían vill það ekki.“
Ann segist vera svartsýn, en Sam
er þó enn svartsýnni. Hún er tvítug,
en í sannleika sagt veit hún ekki,
hvað hún vill eða hvað hún verður. Auðvitað
hefur lnin kynnzt hinum „praktísku“ hliðum
Ilfsins og vinnunni, en samt er hún alls ekki
fullþroska. Hún liefur fengið allt og ekkert.
Hún trúir á lífið, en er samt haldin einhverj-
um leiða.
„Trúið mér, a. m. k. hér i New York þekki
ég nú ekki eina einustu stelpu, sem ekki er
svartsýn. Já, trúna þarf, og hana höfum við.
Allir segja okkur, að við verðum að hafa hana.
En að halda trúnni á þelta allt saman er erfið-
ast af því öllu!“
Framhald á bls. 31.
VIKAN