Vikan - 14.01.1960, Síða 23

Hjákona lögmannsins
Framhald af bls. 21.
hitinn mikill, en þó öllu meiri klukkan sjö um
morguninn. Ég hringdi á Pémal lækni, sem flýtti
sér yfir.
— Á Orléans bryggjunni, segir þú? spurði
hann hissa.
Ég skýrði það ekki út fyrir honum. Hann þurfti
heldur enga útskýringu, þegar hann kom að mér
inni i svefnherberginu hjá Yvette, sem var nakin
í rúminu.
Það er ekkert alvariegt. Aðeins bólgnir háls-
kirtlar, og hún var ekki lasin nema eina viku. Ég
skundaði milli húsanna tveggja og Réttarhaliar-
innar, fram og aftur, meðan á þessu stóð.
Veikindin gáfu mér til kynna hinn mikla ótta,
sem Yvette hefur af dauðanum. Sérhvert sinn sem
hitinn hækkaði, þrýsti hún sér að mér eins og
hrætt dýr, þrábað mig um að kalla á lækninn,
og stundum neyddist ég til að ónáða hann þrisvar
á dag.
-— Láttu mig ekki deyja, Lucien.
Hún bað mig oft að hjálpa sér á þennan hátt,
og þá sá ég hræðsluglampa í augum hennar, eins
og hún hefði getað skyggnzt inn i eilífðina, og
séð eitthvað skelfilegt þar.
— Ég vil ekki deyja. Aldrei. Vertu hjá mér.
Ég hélt í hönd hennar meðan ég hringdi til
að afturkalla stefnumót og biðjast afsökunar fyrir
að hafa ekki mætt á öðrum, og til að tala við
Bordenave, og lesa henni fyrir bréf i símanum.
Samt sem áður mætti ég kjólklæddur í opinberu
hófi með Viviane, og hún hafði auga með mér
allt kvöldið, til að sjá hvort ég myndi halda út,
eða hvort endirinn yrði sá, að ég flýtti mér frá
öllu saman til Yvette.
Framhald i næsta blaði.
Ljúffengur eftirmatur
J^aídit búdhuj at

M\*'
ivO' ° 5^''

TRAUST MERKI

Heildsölubirgðir Eggert Kristjánsson & Co h.f.
Simi 1 14 00
HOLLAND
V IK A N
23