Vikan - 14.01.1960, Qupperneq 29

Aumingja Soffía frænka
er að gráta vegna þess að
Er hún að gráta?
hélt að henni vær».
segir drengurinn fljótmæltur og dálitið tauga-
óstyrkur.
— Nú, hvað var það, spyr kaupmaðurinn, dá-
lítið utan við sig.
—‘r Manstu ekki, það voru epli, súkkulaði og
— — það er pakkinn þarna, ég þekki hann.
— Jæja, hvað varstu að íáta mig vigta þetta
og pakka þvi inn og vilt það svo ekki.
— Ég vil það auðvitað, en ég var bara svo
óheppinn — Drengurinn þagnar, honum finnst
svo auðmýkjandi að segja að hann hafi týnt pen-
ingunum, sem hann átti að borga vörurnar rneð,
harin, svona stór drengur.
— Sjáðu til, ég hefi ekki nóga peninga, segir
hann.
— Jæja, jæja, þetta er allt i lagi góði.
Björn kaupmaður gengur að símanum, sem
hringir í ákafa, en Gunnar litli fer þegjandi út.
Það er orðið áliðið dags.
Björn kaupmaður læsir verzlun sinni og labbar
út í sólskinið. Hann er hress og glaður í bragði,
hefur ýtt hattinum dálitið aftur á hnakka og
stungið stafnum undir handarkrikann.
Björn kaupmaður er myndarlegur og mikils
virtur maður Hann býr í stóru og vönduðu húsi,
skammt frá verziuninni, er kvæntur indælli konu
og á tvö mannvænleg börn, stúlku, fjórtán ára
og dreng, tólf ára. Þau koma bæði út á trcpp-
urnar á móti honum.
— Pabbi, segir stúlkan, hann Kiddi fann
hundrað krónur.
— Hvað segirðu, telpa?
— Já og hann fór beint ofaní bæ og keypti
tvær grammófónplötur, átti hann kannske ekki
að skila peningunum til lögreglunnar?
— Jú, auðvitað, ef hann hefði verið góður
drengur, hefði hann gert það.
— Já, þetta sagði ég honum.
1 þessu kemur móðir þeirra.
— Æ, krakkar minir, hættið þið nú Þessu
karpi, þaö er búið sem búið er. Ég er oiðin dauð-
þreytt á ykkur.
— Heyrðu góða mín, þú heíðir átt að koma
i veg fyrir að drengurinn eyddi peningunum, sem
hann átti ekki.
Nú, hvernig gat ég það, ég vissi ekkert um
þetta fyrr en hann kom heim með plöturnar,
annars finnst mér ekki ástæða til að gera veður
út af þessu. Hundrað krónur, hvað er það?
— Það er vist alveg rétt hjá þér, hundrað
krónur eru ekki nein auðæfi á þessum tímum
og skipta varla miklu máli fyrir einn eða neinn,
— en vel á minnzt, ég lét ná S miðana í leik-
húsið. -ír
Konan veit alltaf betur
Framh. af bls. 15.
var ekki fyrr en skútan var komin norður
undir heimsskautsbaug, að dýptarmælirinn
sýndi, að sildin stóð svo þétt undir, að skip-
st.jóri taldi ómaksins vert að reyna.
Þá byrjar leikurinn, piltar mínir, kallaði
bátsmaðurinn niður i klefarýmið, og þá kom
nú aðcins iif i tuskurnar.
Itiu sólarbringa samfleytt hélzt stanzlaus
veiði. Skipstjórinn eigraði um eirðarlaus,
þegar gera varð hlé á til að ganga frá aflanum.
Storminn hafði iægt um hrið, og það liafði
komið sér vel, á meðan það varði, en svo
hafði breytt um átt og gengið hringinn, og
nu var grámóska i lofti og myrkur skýjabakki
við liafsbrún í suðvestri.
— Ekki lízt mér á það, tautaði bátsmaðurinn,
og Franz skipstjóri gerðist aftur þögull og
þungbúinn. Loftvoginn féll stöðugt.
—• Já, það var svo sem auðvitað, hreytti
Franz skipstjóri út úr sér. — Þegar nóg er
af síldinni, tekur veðrið fyrir veiðarnar.
Stormurinn skall á, eins og skoti væri hleypt
af. Að stundu liðinni var kominn haugasjór,
og skútan byltist til á öldunum. Sem betur
fór, hafði tími unnizt til að binda forsvaran-
lega niður allt lauslegt á þiljum uppi, og Franz
gamli skipstjóri hafði sjálfur litið eftir, að vel
væri frá öllu gengið. Hann þekkti sjóganginn
og veðurhaminn á þessum slóðum og vissi, að
stormurinn mundi standa i sólarhring að
minnsta kosti. Það reið þvi á að vera undir
allt búinn, og beita svo skútunni upp i fyrir
hreyfli i hálfum gangi.
Þeir Kristján og Sörin sátu báðir frammi
i hásetaklefa, þegar það gerðist. Það kvað
við þungur dynkur, svo að byrðingur skút-
unnar nötraði frá skut að stafni, — svo heyrð-
ist brak, lágt og óhugnanlegt, — og eftir það
varð allt hljótt. Það heyrðust ekki nein hreyf-
ilslög lengur, ckkert nema dunur sjóanna við
súð byrðingsins.
Ilreyfillinn hefur stöðvazt, mælti Sörin,
og það leyndi sér ekki, að honum brá ónota-
lega.
— Og hann tekur til aftur, varð einhverjum
að orði.
— Við skulum athuga, hvað komið hefur
fyrir, mælti Sörin enn og steypti yfir sig
stakknum. Kristján hélt á eftir honum upp
stigann. Brimi lá flatur fyrir sjóunum og valt
mikinn. Afturþiljur voru flotnar sjó.
Gluggastæðið yfir vélarrúminu hafði brotn-
að, og féll þar niður sjór kolblár. Sörin brá
við og hugðist komast þangað, en Kristján
aftraði lionum. — Vertu kyrr, sagði hann.
— Þeir verða að bjarga sér sjálfir þarna aftur á.
Sörin varð það lika samstundis ljóst, að það
jafngilti sjálfsmorði að reyna að brjótast þang-
að. Sjóirnir gengu stanziaust yfir þiljur og
brutu allt, sem fyrir varð. Þeir sáu þar nokkra
af félögum sinum, sem enn héldu sér dauða-
baldi, livar sem liandfestu var að finna. Það
var þungt að verða að standa þarna og geta
ekki hafztt neitt að og sjá þá berjast við dauð-
ann. En sjóirnir gengu látlaust yfir þiljurn-
ar. Það fór kippur um byrðinginn, þegar
VIKAN
29