Vikan - 28.07.1960, Blaðsíða 8

g> OWEN stö?5vaði vagn sinn i tilhlýðilegri
fjarlægð frá brunaboðanum. Skyrtan límd-
ist við bakiS á honum. Þa?5 var þurr og megn
þefur af áklæ?5i bilsins, rykmett leðurlykt.
Bowen skimaði eftir framhliðinni á Green
Lunch. Á henni var vængjahurð með tveim
geysistórum gluggum hvorum megin. Stein-
veggurinn var klæddur grænum flísum og inni
fyrir voru vegirnir einnig grænir. Það minnti
einna helzt á fiskabúr.
Green Lunch var keðjufyrirtæki, með úti-
búum viðs vegar um land. Sá, er stofnsett hafði
stórverzlun þessa, var griskur matreiðslumað-
ur, sem strauk af skútu bar i höfninni. Leigði
hann sér húsnæði við ána, og hið fyrsta, sem
hann gerði, var að mála ba® grænt. Þegar
sá strokni kokkur lagði upp laupana, hafði
hann komizt yfir fyrstu tiu milljónirnar. Synir
' hans þrir ráku verzlunina eftir hann.
Bowen burrkaði sér um háls og andlit með
rökum klút. Hann var ekki hingað kominn
til bess að semja ævisögu Parpaqosar gamla,
heldur i tilefi þess, er gerðist hér fyrir hálf-
um mánuði. — Timaeyðsla ef til vill. Mál-
ið virtist augljóst. Allir i deildinni ánægðir,
rannsóknum hætt. Tim Moody hafði myrt kon-
una sina. Þótt hann stæði á bví fastar en
fótunum að hann væri saklaus, var ekki mikið
á þvi að byggja. Þeir sögðust allir vera sak-
lausir.
Sally Mooílp vann i Green Lunch. Föstudag-
inn, sem þetta kom fyrir var hún i flokki,
sem leystur var af einni stundu fyrir mið-
nætti. Hún hafði gengið frá manni sinum
eftir sennu milli þeirra hjónanna. Allir, sem
bekktu bau, luku upp einnm munni um að
Tim hefði hvorki verið umgengnisgóður eig-
inmaður né ötul fyrirvinna. Fyrir skapofsa
sinn og brætugirni hafði hann misst atvinn-
una hvað eftir annað. Og þegar hann var
rekinn, drakk hann til að hleypa i sig kjarki.
Oftar en einu sinni hafði Sally komið til vinn-
unnar með glóðurauga og græna marbletti
á handleggjum.
Einn dag, þegar Tim var ekki heima, hafði
hún tekið saman föggur sinar og skrifað á
miða, að nú væri hún búin að fá nóg af svo
eóðu. Heimilisfang sitt lét hún ekki unpi. En
Tim vissi, hvar hún vann. Þar leitaði hann
konu sína uppi og reifst þaneað til forstjórinn
fyrirbauð honum að stíga fæti inn fyrir dyr
á Green Lunch framar. Hins vegar gat for-
stjórinn ekki bannað honum að biða fyrir
utan á götunni, og það gerði hann. Þess vegna
gekk Sally um bakdyrnar. Bak við Granville
götu lá ranghali einn, sem helzt var farinn af
öskukörlum, villiköttum og ''útilegurónum.
Einhvern tima á fimmtudaginn hafði Sally
látið þau orð falla um það við starfssystur
sina, að hún vildi koma i kring skiptasamn-
ingum og sjá til þess að Tim fengi fast aðsetur.
Sér fyndist ástandið óþolandi eins og það
væri. Vesalings Sally þurfti aldrei á þeim
ráðstöfunum að halda, sem hún hugsaði til
að gera. Klukkan sex um morguninn eftir fór
eldabuskan með ruslafötu út í öskutunnu og
kom þá auga á Sally.
Hún lá i öngstrætinu, nokkra metra frá
garðshliðinu á Green Lunch. Eldabuskan
missti fötuna og hljóp æpandi heim að húsinu.
Eftir fáeinar minútur var bæði kominn þangað
sjúkravagn og lögregla.
Lækn;-inn lýsti yfir þvi að Sally hefði
látizt milli klukkan ellefu og tólf k'^’dið áður.
8
Banaorsök var kyrking. Ránmorð gat þetta
ekki verið. Sally hafði nýlega fengið___kaup
sitt greitt, og þeir peningar voru allir i tösku
hennar. Kynferðisglæpur hafði ekki verið
drýgður. Óvini átti Sally enga, hún var frið-
söm stúlka og hugsaði um sina vinnu. Hún
yfirgaf ekki Tim vegna þess að um annan
væri að ræða, heldur var það ofstopi hans og
ölhneigð, sem hún gat ekki þolað.
Enginn kannaðist við að hafa heyrt áflog
eða óp handan úr ranghalanum. En ibúðir
voru að vísu engar í þessu hverfi, rafmagns-
fónninn þagnaði svo að segja aldrei í Green
Lunch og í eldhúsinu var sifellt diskaglamur.
Saily hefði vel getað Iirópað á hjálp, án þess
að nokkur lifandi sála hefði heyrt til hennar.
Það var svo rökrétt sem hugsazt gat, að grun-
urinn félli á Tim. Hann var mislyndur og
uppstökkur og hneigður fyrir vin.
Sally hafði gengið frá honum, hann elti
hana til þess að fá hana til að taka upp sam-
búðina að nýju. Maðurinn þurfti ekki að vera
neitt gáfnaljós til þess að skilja að Sally fór
frá vinnu sinnt um bakdyrnar af þeirri ástæðu
að forðast hann. Þar sat hann fyrir henni, .—
sennilega ölvaður — hún visaði tilmælum
hans á bug, hann missti stjórn á sér . . .
Nokkrum stundum eftir að Sally fannst, var
Tim handtekinn á vinnustað sinum, þar sem
liann var nýráðinn. Hann beitti öflugri and-
spyrnu og fullyrti að hann hefði meira að
segja alls ekki verið staddur á þessum slóð-
um kvöldið áður.
— Viljið þér neita þvi að hafa haft fyrir
vana að snuðra kringum Green Lunch um það
leyti sem kona yður liætti vinnu, Moody?
— Hvers vegna skyldi ég neita þvi? Ég var
ekkert að snuðra. Ég var þar á gangi. Mér
var bannað að koma inn, þess vegna beið ég
fyrir utan. Það er þó heiðarlegt að vilja tala
við konuna sína, er ekki svo?
— Kona yður óskaði ekki að tala við yður,
er það ekki rétt? Iivers vegna virtuð þér ekki
þann vilja hennar.
— Ég vissi, að Sally bar alltaf hlýjan hug til
mín, á vissan liátt. Ég ætlaði að segja henni
frá nýja starfinu, — biðja hana að gefa mér
eitt tækifæri enn.
— Þetta fer vel í munni, Moody, en við
Málið lá Ijóst fyrir: Tim hafði kyrkt
konu sína í dimmu öngstræti. Og jbó
var lögreglumaðurinn ekki fyllilega
ánægður
)