Vikan - 28.07.1960, Blaðsíða 34

VAR HANN SEKUR?
Framhald aí bls. 27.
ffær. Svo til ekkert ryk — Jangar leiöir gegn-
um skuggsæla skóga og meðfram ám og stöðu-
vötnum. í rjóðri nokkru kom hann auga á
greiðasölustað, seni ekki var liér í fyrra. Var
hann aðlaðandi á að iita, byggður úr dökk-
um bjálkum, með iönguin svölum undan sólu,
en umhverfis þær var raðað kössum með fögr-
um blómum. Ilér ákvað Bowen að snæða. Sett-
ist hann við borð úti á svölunum og pantaði
mat hjá ijóshærðri stúlku, er klædd var heifi-
bláum kjól, með rauðgulan höfuðkappa og
svuntu úr sama efni.
Bjart yfir þessum klæðnaði, hugsaði Bowen.
Hann kveikti i vindlingi og litaðist um. Hér
voru allar stúlkur í heiðbláum og rauðgulum
klæðum, það var auðséð. Sú litla þarna við
næsta borð vakti talsverða athygii. Hún var
með biksvart og slétt pönnuliár, stuttleit og
breiðleit. Hún minnti liann á einhverja. Hanrt
mundi ekki liverja. Maturinn kom. Hann var
góður og Bowen gaf sig að honum. Honum
varð aftur litið til þeirrar svarthærðu. Honum
sýndist hún eitthvað óslyrk á taugum. Þetla
andlit — að lögun eins og ofurlítið útflatt
hjarta. Þvaður, hann var búinn að fá Súu á
heilann. Súa var rauðhærð, þessi þarna var
dimm eins og nóttin. Hann leit al'tur á hana.
Þá missti hún glas sitt á gólfið og hljóp út
um bakdyr, en gestirnir liorfðu á eftir henni
með undrunarsvip.
Bowen fleygði tveim dollaraseðluni á borðið
o« þaut út á eftir henni.
Rétt á bak við bjálkahúsið tók skógurinn við.
Stúlkuna var hvergi að sjá, en hann heyrði
brak í greinum inni í þykkninu. Eftir skamma
en ofsahraða eftirför náði hann henni. Hún
hafði týnt kápunni og svipur hennar lýsti
ofsalegum ótta.
— Þér eruð Súa, stundi Bowen. Þér flýðuð
frá Ocean City eftir morðið á SaJly. Þór sðgð-
uzt ætla heim, vegna þess að móðir yðar væri
veik. En það er ekkert að móður yðar, og þér
hafið ekki komið lieim. Þér hafið látið lita
hár yðar og hin stúlkan kallaði yður Helenu.
Hvers vegna?
— Ég ■—• ég liefi ekki gert Sally neitt mein,
snökkti unga stúikan. Ég veit ekkert um þetta,
ég sá ekkert. ég hefi ekki liugmynd um neitt.
— Jú, Súa. Þér hafið hugmynd um eitthvað,
annars hefðuð þér ekki Jagt á svona fyrir-
varalausan flótta. Segið mér frá þvi. Minnizt
hins saklausa manns, sem situr nú og bíður
dauðadóms síns.
Súa strauk andlit sitt óstyrkum fingrum.
—- Haldið þér að ég Jiafi getað hugsað um
nokkuð annað? Annars — verð ég að geta
mér til um þetta allt saman, og af þvi verð
ég svo hrædd, að ég gæti flúið á heimsenda.
Það byrjaði með þvi að ég hitt Jack. Hann
var glæsilegur maður og örlátur. Það er sá
fyrsti reglulegi herra, sem ég hefi verið með,
nema svo nokkrir strákar, scm buðu mér í
bilskrjóð og gáfu mér rjómais. En ég varð ieið
á Jack. Það var eitthvað i i'ari lians, er gerði
mig kjarklausa og kvíðandi. Það — það at-
vikaðist svo„ að ég varð áheyrandi að ein-
hverri ráðagerð um innbrot i vöruhús. Það
var að kvöldi til og Jack liafði boðið til sin
nokkrum kunningjum. Þeir vissu ekki að ég
var komin, ég stóð frammi í ganginum, og
gaf ekki í skyn að ég hefði iieyrt neitt.
En — en ég vissi bara að ég myndi ekki
vilja hitta liann framar. Ég dró mig í hlé, og
Jack varð æfur. Hann er taisvert hégómagjarn
og vill heldur fleygja mótpartinum frá sér
sjálfur en láta visa mér á bug. Ég, — ég sá
liann ekki framar, en svo þennan dag — dag-
inn sem . . . Súa ætlaði ekki að ná andanum . . .
Daginn sem Sally dó, borðuðum við saman i
búrinu hún og ég. Hún var í eitthvað svo
einkennilegu skapi, því að hún taldi vist að
hún hefSi borið á horð fyrir bófaflokk, þá um
daginn.
Þeir sátu við borð sein var rétt hjá súiu og
það er ekki hægt að sjá þótt maður standi
bak við súluna, nenia vel sé að gætt. Þeir voru
að tala um innbrot í vöruhús Og um varð-
mann, sein hafði verið skotinn. Einn þeirra
varð að þola ákúrur lyrir að liafa skotið á
þann vörð. Þegar Sally kom fram undan súl-
unni, störðu þeir á hana og fóru að hvislast
á.
Sally stóð ekki á saina um þetta. Hún lýsti
þessum náungum og lýsingin á einum þeirra
stóð heima við Jack. Ég ías í blöðunum að
þetta innbrot hafði raunverulega átt sér stað,
og ég vissi ekki mitt rjúkandi ráð. Ég þorði
ekki að fara til lögreglunnar, og ég þorði ekki
að vera kyrr í Green Lunch. Ég var hrædd um
að það mundi fara eins fyrir mér og Sally.
að þeir myndu lika gruna inig um að vita
eitthvað.
Ó, guð minn góður, verð ég að fara í fang-
eisi? Ég sá ekkert, ég gat mér þess bara til,
að þessa náunga grunaði að Sally hefði heyrt
það sem þeir voru að tala um, að þeir hefðu
setið fyrir henni á fimmtudagskvöldið, og
. . . foreldrar minir deyja af blygðun, ef ég
verð að fara i fangelsi.
Bófarnir þrir náðust allir. Jack kannuðist
ckki við neitt, en sá þeirra félaga sem deigastur
var, gafst fljótlega upp. Þeir höfðu framið
innlirot í vöruhúsið og skotið varðmanninn.
Og þegar þeim bauð í grun að ein þjónustu-
stúlkan hefði heyrt l>að sem þeir voru að
tala um, kom þeim saman um að ryðja henni
úr vegi. Einn bófanna liélt vörð fyrir framan
bygginguna, til að geta elt liana, ef hún færi
þá leið, hinir tveir biðu í ranghalanum að
húsabaki. Og þegar Sally kom . . .
Tim Moody var þegar í stað leystur úr
liaidi og settur í starfa sinn að nýju.
Bowen veiddi stærsta lax sem liann hafði
náð á ævi sinni, og naut leyfis sins í rikuin
mæli, enda vel að því kominn.
XIKAN