Vikan - 28.07.1960, Blaðsíða 9

Sakamálasaga
eftir Karen Möller
Hún lá nokkra mefra frá
garðshliðinu í Green Lunch.
Eldabuskan missti fötuna
og hljóp æpandi heim að
húsinu...
höfum ekki aðarar sannanir en yðar eigin orð fyrir þyi að tilgangur
yðar liafi verið svo fallegur. Og vildi þá konan ekki gefa yður tæki-
færið?
— Það veit ég ekki um. Ég sá hana ekki þetta kvöld. Ég fór snemma
að hátta, til þess að mæta óþreyttur til starfsins. Nú er hann fokinn
út í veður og vind. Enginn vill hafa mig í vinnu eftir það, að lög-
reglan er búin að taka mig. Engin atvinna, engin kona, ekkert.
—- Getið þér sannað að hafa farið snemma að hátta þetta kvöld?
— Nei, það get ég ekki. Konan sem á húsið, fer alltaf í heimsókn
til systur sinnar á fimmtudagskvöldum, svo að liún veit ekki, hvort ég
var úti eða inni, og við hina leigjendurna hefi ég ekkert saman að
sælda.
— Ekkert vitni, Moody. Það var óheppilegt. Við erum þeirrar
skoðunar að þér hafið setið fyrir konunni yðar i ögnstrætinu, — að
hún hafi ekkert viljað með yður hafa, — að þér hafið orðið viti yðar
fjær og kyrkt hana.
— Það hefði mér aldrei komið til hugar, lirópaði Tim. — Heldur
hefði ég skorið af mér höndina en gera Sally mein.
—- Eruð þér viss um það? Mörgum
vitnum ber saman um að þér hafið gefið
henni glóðarauga oftar en einu sinni.
Tim stundi þungan.
;— Ég veit að ég er uppstökkur andskoti,
og að það hefir komið fyrir að ég hefi
gefið henni á hann. Það hefði ég auðvitað
ekki átt að gera. — Það er langur vegur
þaðan og til þess að kyrkja Sally . . .
— Það eru rispur á höndum yðar, Moody.
■— Já, það var köttur.
— Köttur? Sem þér eigið?
— Nei, ég á engan kött, en mér þykir
vænt um ketti. Ég hitti þennan kött á
heimleið úr vinnu. Ég ætlaði að láta vel
að honum, en hann var grimmur. Hann
klóraði mig.
— Það liggur í augum uppi að rispurnar
eru nýjar, Moody. Það skyldi þó ekki hafa
verið konan yðar, sem gaf yður þessar rispur
til minja?
— Ég var að segja yður að það hefði verið
köttur, hrópaði Tim með grátstaf i hálsinum.
Hann var svart- og hvitflekkóttur.
— Treyjan yðar, herra Moody, hélt félagi
Bowens ótrauður áfram, — ég sé, að hún er
rifin.
— Já, svaraði Tim og röddin skalf. ■—
Kannski lögreglan hafi saumastofu, þar sem
fátæklingar geta fengið gert við fatnað sinn.
Ermafóðrið er líka farið að bila.
Phelps tók tusku upp úr vasa sinum, — illa
lagaðan þrihyrning með lausum þráðum út
i loftið. Bótin stóð heima i gatið hjá jakka-
vasa Tims.
— Hvar haldið þér að við höfum fundið
þessa flygsu úr treyjunni yðar, Moody? Hún
hékk á nagla i girðingunni milli Green Lunch
og göturanghalans bak við húsið, — einmitt
þar sem þér segizt aldrei hafa stigið fæti yðar.
Ætli þér nú að reyna að telja okkur trú um
að þessi taubót hafi losað sig sjálf frá flikinni
og komið sér fyrir á nagla, sem aðeins er
faðmslengd þaðan sem kona yðar fannst.
Ónei, góðurinn minn. Þér biðuð Sallyar i
óngstrætinu, hún afsagði að hlusta á yður,
þá slepptu þér yður — og kyrktuð hana. Og
rispurnar á yður eru ekki eftir heimilislausan
kött, heldur neglur eiginkonu yðar.
Tim grúfði andlitið í höndum sér.
Framhald á bls. 26.