Vikan - 28.07.1960, Blaðsíða 12

Börnin sýndn mikla stillingn,
enda hafa þau ef til vill ekki
skilið þá hættu, sem þau voru
stödd í. Smávægileg hreyfing
hefði getað kostað þau lffið.
Hubert Miller er hér í miðið.
Hann komst út úr bilnum með
mikilli varfærni og náði í
hjálp. Hann er hér með tveim
lögreglumönnum.
BAN I
VÍS
Sunnudaginn 29. nóvember 1959, fór Hubert Miller í ökuferð ásamt konu
sinni og fimm börnum. Ferðinni var heitið frá Chicago til Gary, tæplega
einnar stundar akstur. Fjórar mílur frá Gary fór tankbíll fram úr þeim
og um leið missti bílstjórinn stjórn á tankbílnum. Hann rakst á háspennu-
mastur og háspennuleiðsla með 33.000 volta straum féll ofan á station-
bifreið Millers.
Anna sat viS hlið mér í Fordinum. Það fór hrollur um hana, er
hún heyrði börnin gráta i aftursæti bílsins. Ég fann að hún snart
mig, ískaldri hönd sinni, og leit við. Mig grunaði sem var, að ég myndi
sjá framan í náfölt andlit hennar.
— Sitjið kyrr, Tommi og María, og hreyfið ykkur ekki. Hrærið
ykkur ekki hið minnsta. Rödd konu minnar var einkennilega hás,
er hún hvíslaði þessu að börnunum. — 1 guðs bænum, sitjið grafkyrr.
Ég sneri liöfðinu enn meira og leit um öxl. Börnin okkar, sem voru
þrír iitlir drengir og fimm ára gömul telpa. sátu hvert við annars
hlið, í sætinu að baki okkar. En i haksætinu, fyrir aftan þau, lá Doro-
thy litla í vöggu og sparkaði án afláts.
Háspennulinan sem lá meðfram veginum, hafði slitnað og leiðslurnar
failið niður yfir bílinn, eins og armar á risakolkrabba. Það voru
ekki meinra en svo sem tvær mínútur siðan þetta hafði gerst, en
okkur fundust þær mínútur eins langar og heil eilifð. Þarna hímdum
við í sætum okkar, stjörf af skelfingu, og biðum dauðans.
Tankbillinn stóri, sem orðið hafði til þess að koma okkur í svo
yfirvofandi lifshættu, stóð á veginum framanvert við okkur, og hall-
aðist upp að múrvegg, er hrundið hafði við áreksturinn. Veggurinn
hafði gersamlega eyðilagst og hékk ekki saman á öðru en járnbind-
ingunni.
— Pabbi, hvers vegna megum við ekki fara út? spurði Jimmi. Ég
sneri mér þegar við í sætinu, og sá að hann hafði rétt höndina út að
hurðarhúninum.
— Jimmi, komdu ekki við húninn, það er lifshættulegt. Það hefir
komist rafstraumur i bilinn, og ef við snertum á nokkur í honum,
sem málumur er i, þá er úti um okkur . . .öll. Þú verður að sitjagraf-
kyrr þar til straumurinn hefir verið rofinn. —
— Hvernig er hægt að rjúfa strauminn, pabbi? spurði Róbert. Ég
gerði ekki minnstu tilraun til að útskýra það fyrir honum. Sat bara
kyrr og gaf börnunum gætur. Þessi rólega og skemmtilega ökurferð,
sem við höfouin farið, seinni hluta sunnudags i nóvember, hafði
endað með ósegj r.nlegri angist og skelfingu okkar allra. Við höfðum
skroppið með börnin til afa þeirra og ömmu, sem áttu heima tæplega
klukkustundar ferð frá heimili okkar í Chicagó. Og á svo skammri
leið hafði allt þetta dunið yfir okkur.
Nú var dauðinn á næstu grösum, og ef citt barnanna snerti við
einhverju járnkyns i bílnum, væri þeim óhjákvæmilega öllum bani
búinn, því þau sátu svo þétt saman. Ef eitt einasta þeirra snerti
krómið á hurðárhúninum, hlaut það vissulega að leiða dauðann yfir
okkur öll.
Anna sat við htið mína og hvíslaði: —- Má ég ekki fara aftur i, til
barnanna, Húbert?
— Nei, svaraði ég þverlega. — Það máttu alls ekki.. Annars lilýtur
okkur að berast hjálp innan skamms.
12
VIKAN