Vikan - 10.11.1960, Blaðsíða 15

vera meira af kókoshnetum, og þar
voru' þeir nær Fergusons-sundi.
Aftur tók Kennedy McMahon i drátt
með ólina á milli tannanna. Hinir
skipuðu sér um plankann sem fyrr.
Sundið tók þrjár klukkustundir.
Mennirnir niu með plankann lentu
í straumröst og náðu enda eyjar-
innar með naumindum. Kennedy
fannst 400 metra löng gangan til
þeirra mun erfiðari en þriggja
klukkustunda sund. Fætur hans
voru þá mjög skornir eftir kórallinn
og alþaktir blöðrum. Þeir þjáðust
allir af þorsta og hrutu upp nokkr-
ar kókoshnetur, sem lágu á jörð-
inni, og drukku úr þeim mjólkina.
Kennedy og McMahon urðu fyrstir
til að drekka og tóku drykkjuna of
geyst, því að þeir urðu báðir veikir.
Hinir létu ófarir þeirra sér að
kenningu verða og drukku gætilega
og varð ekki meint af, Um miðja
nóttina rigndi, og qinhver stakk
ppp á því, að þeir sleiktu blöðin á
runnunum til þess að reyna að
svala þorstanum. Um morguninn
§áu þeir, að laufblöðin, sem þeir
þöfðu verið að sleikja um nóttina,
voru öll þakin fugladriti. Þeir gáfu
eyjunni þá nafnið Fuglaey.
Fjórða daginn voru skipbrots-
mennirnir allir mjög niðurdregnir.
Jafnvel Johnston var daufur i dálk-
inn og hafði nú skipt um skoðun á
bænahaldi. McGuire hafði talna-
band um hálsinn, og Johnston
sagði: „Blessaður, notaðu nú þetta
hálsband þitt rækilega.“ Mc-
Quire syaraði stillilega: „Já, ég skal
þugsa um ykkur alla.“ Iíennedy
vildi ekki viðurkenna enn, að von-
laust væri um björgun. Hann bað
Ross að koma með sér til næstu eyj-
ar, Nauru, sem var í suðaustri, enn
þá nær Fergusons-sundi. Þeir voru
orðnir mjög máttfarnir, en eftir
klukkustundarsund komu þeir til
eyjarinnar.
Þeir gengu yfir eyna, til þeirrar
strandarinnar, er vissi að Fergu-
sons-sundi. Þar sáu þeir japanskan
flutníngapramma strandaðan á rif-
inu. Hjá honum voru tveir menn,
ef til yill Japanar. Þeir tóku eftir
Kennedy og Ross og gripu til ein-
trjánings og reru i burt. Kennedy
og Ross gengu þá með ströndinni.
Innan um nokkur pálmatré fundu
þeir brúsa með vatni, japanska gas-
grímu, dálítið af beinakexi og
brjóstsykri og slógu nú upp smá-
veiziu. Niðri við sjóinn fundu þcir
KUnn eins manns eintrjáning. Síðan
ski'iðu ]teir í felur og héldu kyrru
fyrlr allan daginn, Þegar dimmdi,
skildi Kennedy Ross eftir og fór
sjálfur í bátnum út á Fergusons-
sund og tók með sér svoliUð af
beinakexi og vatni. En engir tund-
urskeytabátar komu, svo að hann
reri til Fuglaeyjar. Menn hans þar
sögðu honum, að þeir, sem voru
við prammann strandaða þá um
morguninn, hefðu verið innbornir,
og hefðu þeir komið við hjá þeim.
Þeir sögðu, að Japanar væru á
N'auru, og mennirnir höfðu talið
þá Ross af. Kennedy útdeildi dá-
litlu af kexi og vatni, og siðan lögð-
ust þeir allir til svefns. Einn mann-
anna hélt sér vakandi, þar til hinir
voru allir sofnaðir, og drakk þá allt
vatnið, sem eftir var í brúsanum,
sem Kennedy hafði komið með. llm
morguninn gat hann ekki leynt sekt
sinni, og félagar hans áttu mjög
erfitt með að fyrirgefa honum.
Fyrir dögun lagði Kennedy af
stað á eintrjáningnum áleiðis til
Nauru, en með döguninni hvessti,
og eintrjáninginn fyllti. En þá komu
nokkrir innbornir menn aðvifandi
á stórum eintrjáningi. Björguðu
þeir Kennedy og fluttu hann til
Nauru. Þar sýndu þeir lionum, hvar
tveggja manna eintrjáningur lá í
fjörunni. Kennedy tók þá upp
kókoshnetu með slétta skel og risp-
aði á hana með vasahnif: „ELL-
EFU MENN Á LÍFI. ÍNNFÆDD-
UR ÞEKIÍIR STAÐINN. NÁLÆGT
NÁURU. KENNEDY.“ Siðan sagði
hann við hina innfæddu: „Rendova,
Rendova." Einn þeirra virtist skilja
hann. Þeir tóku kókoshnetuna og
reru brott.
Kennedy og Ross höfðu hægt um
sig allan daginn. Þegar kvöldaði,
fór að rigna, og skriðu þeir þá undir
runna. Þegar dimmt var orðið,
taldi Kennedy Ross á að fara með
sér á tveggja manna eintrjáningn-
um út á Fergusons sund. Ross var
þvi mótfallinn, en lét þó til leiðast.
Þeir lögðu síðan af stað i eintrján-
ingnum. Þeir höfðu búið sér til ár-
ar úr kassafjölum, og þeir tóku með
sér skel utan af kókoshnot til að
ausa með. Þegar þeir komu út á
sundið, hvessti mjög, og sjór fór
að ýfast. Það gaf á bátinn, en Ross
stóð í austri, og Kennedy reyndi að
lialda stefni bátsins upp i vindinn.
Sjólagið versnaði stöðugt. Kennedy
hrópaði: „Ætli sé ekki bezt að
reyna að koma sér til baka?“
Kennedy reyndi þá að snúa bátnum,
en um leið og hann sneri hliðinni
í ölduna, fyllti bátinn. Félagarnir
tveir ríghéldu sér, Kennedy í stafni,
en Ross i skut. Straumurinn bar þá
til suðurs í átt til hafs, en þeir
reyndu að hamla á móti til norð-
vesturs. Þannig héldu þeir áfram
Framhald á bls. 32.
Hann stóð upp, þegar hinir voru sofnaðir og
drakk það seni eftir var af vatninu. Um
morguninn gat hann ekki dulið sekt sína.
/ fyrrí hluta þessarar mannraunasögu, sem
birtist i siðasta blaði, var sagt frá Jbv/, hvern-
ig tundurskeytabát-
urinn fórst með
Kennedy og félaga
hans. Hér segir frá
löngum og erfiðum
hrakningum þeirra
og ævintýralegri
björgun að lokum.
VIKAN 15