Vikan - 02.03.1961, Qupperneq 6

JPPEf
p§gí2*
f v t?
SAGAN af útkjálkapiltinum, sem leggur af
staS út í heiminn, ratar i ótal ævintýri
og kemur svo einn góðan veðurdag að
hliðum höfuðborgarinnar, heldur ótrauð-
ur inn fyrir, inn í þá undraveröld skrauls, for-
dildar, skarkala og glaums, sem honum hafði
ekki einu sinni tekizt að mana fram í óstýri-
læti dagdrauma sinna; stendur fyrst í stað öld-
ungis höggdofa yfir öllum ósköpunum en kastar
sér svo út í hringiðu atburðanna, sem bera hann
fyrr en hann veit orðið af á hina ótrúlegustu
staði þar sem hann lcemst i kynni við þær ólik-
ustu manntegundir — hofmenn og skelma,
guðsmenn og glæpahyski, marskálka og skenkj-
ara, dándiskvinnur og vændiskvendi, aðals-
fólk og aumingjalýð, presta og böðla, eðalmenni
og úrhrök — já, kemst að lokum í kynni við
kónginn sjálfan; þessi saga hefur oft verið sögð
og i ótal afbrigðum, en sjaldan af því látleysi
og trúverðugleik, sem einkennir frásögn Jóns
Ólafssonar Indíafara af vist sinni í Kaupenhafn.
Maður gæti freistazt til að trúa, að hann hefði
haft með sér að heiman einhvern verndargrip,
brimsorfinn smástein úr fjörunni eða kvistbrot
úr vögguskriflinu, sem sökk undir honum i
bæjarlækinn — eitthvað sem hélt honum á yfir-
náttúrlegan hátt í órofatengslum við uppruna
sinn og eðli á hverju sem gekk. Hann berst með
hringiðunni en lætur hana aldrei færa sig í
kaf; hann horfir skyggnum og athugulum aug-
um smalans úr Dvergasteinshlíðinni á allt sem
fram fer, en býsnast ekki yfir neinu og kemur
ekkert að óvörum. Hann er áhorfandinn, sem
skemmtir sér að visu prýðilega, en lætur ekkert
ná þvi valdi á sér að það glepji skynsamlegt
mat hans og dómgreind; smaladrengurinn, sem
hefur lagt sig til svefns i álfahvamminum og
lifir i draumi sinum öll undur huliðsheima, en
veit þó alltaf að því aðeins megi hann vakna
aftur heill af draumi sínum, að hann neyti
ekki neins þess, sem álfarnir freista hans með
og hagar sér samkvæmt því, enda þótt hann
gangi með þeim i dansinn og skoði gull þeirra
og gersimar.
Og Jón Ólafsson vaknaði andlega hlill af
draumi sinum, enda þótt álfar kæmu fram við
hann nokkurri hefnd fyrir þrákelkni hans og
óþýðleik, þannig að hann bæri nokkur merki
draumsins likamlega. Og hann mundi draum
sinn og kunni að segja frá honum ...
KÖMMU eftir að Jón var innskrifaður i
kóngsins bók sem skotliði og hafði unnið
þjónustueið sinn hátíðlega, bar svo við
er hann var á gangi árla morguns í
grennd við Frúarkirkju, að karlmaður og kven-
snift, sem gengu á undan honum að brunni ein-
um, er þar var, gáfu frá sér mikið hljóð er
þeim varð litið ofan í brunninn; sögðu að þar
flyti eitt dautt meybarn. Gekk Jón þangað
„skyndilega og leit hvað skeð var. Slíkt frábært
tilfelli barst skyndilega um borgina og rann-
sökun gjörð með ýmsum hætti og úr þeirri sókn
strax næsta morgni fimm hundruð þjónustu-
meyjar upp á ráðhús og hafðar og þar til reynt,
hvort nokkur mjólk væri í þeirra brjóstum,
hvað ei fannst vera hjá nokkurri þeirra. Og af
sllku tilfelli gekk veinan og grátur í borginni,
og í kirkjunni bæn gjörð til Guðs að auglýsast
mætti, hvað þó ei skeði augljóslega, utan hvað
tilgátur voru, að komið mundi frá húsi einnar
hálærðrar persónu M. Hr. m. Var þá við lokið
Kristján IV., konungur fslands og Danmerk-
ur á þeim árum, er Jón Indíafari kynntist
honum.

. .... ...:.« ■ • : • ?.•.;:••.••.• •.
®g|^|||É|Sl|
, ... :
& A
••
Amakurstorg á dögum Jóns Indíafara. Fyrir miðju gnæfir turninn á Nikulásarkirkju.