Vikan


Vikan - 02.03.1961, Page 31

Vikan - 02.03.1961, Page 31
eign, sem stóð a& minnsta kosti „hálfan eyktartima". „Margur þá að liauðri luié og hrökk við ckki i glímu. Dregizt lieíði að Dönskum spé, ef dagurinn brygði grimu", segir Jon um atgang þenra. „iJeir ieituöu naröiega við að koma okkur 1 kjaiiara, sem kaiiast ráðiiússkjaiiari, þar sem iangar eru inni iiaiðir, en penu vertti paö o- greitt, pvi víö senum okkur ut ai oiiurn kralti okkar aó verja og mot- slauU gjora. U.iuu sinni Uaiöi ég svo sem naö atgeirnum ur vakl- meistarans Uendi 1 skjotu tiignpi, pvi Uann steytu nug iiia meö at- geirsendanum iyrir Urjostió, eu meö pvi ég var svo Uart 1 Uondurn margra mugi'ipinn og Ueitaóur, naói eg ei aö iaiia, en eg iekk gnpiö i skaiuó, og kippta ég Uouum Uart aö mer, aó Uonum var Utuó viö Uoróu iaiii. DiUr þaö oimaóist Uanu og eesU upp sinu seiskap okkur aö iernja". AiNN spurði Jón pó að Ueiti JNt og Uverjuui Uanu pjonaói, yg £ og seiaóisl uokkuó er Uaun ______ueyrir aó Uauu er i kongsius þjonustu; spyr sióau Umn iuus sama, en par sem i'inuur virti Uann ekki svars, varó Jou aö skyra lrá pvi Uver Uauu vaen. Ukki viiui vakt- meistan po iala pa iausa, eu i somu sviium Uæliist peim ovæntur Uös- styrkur, pvi aö kona gestgjalaus 1 krauui, sem aour er uemu, ieit nu ul um giuggauu, kaiiar Ui vakt- mauuauua, skipar peim aó iata pá l'lun og Joti iausa, en iiotar peun stratli kongs auuars; einkutu UenU Uuu peim a aó i'iuuur væn studi- osus, og yröu peir Uinir Uaiæröu ekki vokturunum mjukir, pegat tii eilirmáia kærni. Vió þetla diguaði vaktstjóri og iét þá iausa. Getur Jón pess, og vorkunuariaust, að vaktmeistari pessi Uafi síóar ient á DrimarUóimi, „i pað mikla fang- eisi“. Pað liefur löugum viljað við Urenna, að Danir iiefðu garnan af að Uaiimæia isiendiugum nokkuð, en isieudingar poiað pað iila að vonum, hafi pað veriö i áheyrn peirra, og oit orðið nokkrar skær- ur af. Jón kann iika slika sögu að segja úr dvöl sinni í Kaupinhafn. Svo bar við að hann kom á greiðasölustað nokkurn við Strönd- ina, og var pá í íyigd með honuni anuar íslendingur, iiinar að nafni úr Eyjafirði. „Einn livatorður inað- ur, sá eð var múrmeistari, sat par á meðal annarra og lézt kunna að segja hegðan og liáttalag fólks 1 mörgum löndum, á meðal hverra var fslands innbyggjarar, sem aum- tega sáu út í hans texta og óvand- aðri útleggingu. En ltans tilheyr- endur voru auðtrúa og dáðust at hans ræðu. Hann tók pvi vel og teygði ræðuna, svo mikill glauin- ur gjörðust par, en grátur eigi. Ég spyr Einar að hversu lengi liann geti slíkt liðið. Hann kvað slikt 'tíðum heyra mega um ísland talað. Ég spyr Einar að hvort ég eigi nokkurs liðs von ef ég með pyrfti hjá honum. Hann kvað sá vísari vera. Ég geng svo upp að háborði og fæ ég húsbóndanum pá peninga, er fæðsluverðinu gegndi. Hann með- tekur og pakkar. Ég stend svo fyrir framan mitt borðið og tala ég til pessa manns, er svo lastlega hafði pessa lands fólki til talað og til á- lyktunar hafði sagt, að petta fólk mætti ekki fólk heita, heldur sem svivirðilegustu kvikindi. Ég segií „Vinur, ég heyri pú ert víða um lönd kunnugur og kannt dáfallega frá mörgu að skýra og hvað mig ei sizt undrar, að pú um íslands liáttalag ert vis orðinn, eður hefur pú siglt pangað?“ Hann bað Guð sig par frá varðveita og segir Óð- inn mætti pað gjöra, en hann aldrei. í pví bili lét ég honum tvær gildar eyrnafíkjur ríða. Öllum kemur 1 stanz. Einar hljóp út nær hann sá livað gjörðist. En pessi hljóp yfir borð og hugðist mig strax helfæra. Við gripust fyrir. Noltkrir vilciu ápyngja mér, en húsbóndinn fyrir- bauð öllum með okkur að skakka. Svo varð, að hann komst undir og dreyrði úr nösum nokkuð, pvi hann fékk mörg purr högg. Húsbóndinn strauk undan borðum og hans gestir og drógu þennan út með rif- inn krága og blóðugar nasir, og kváðu allir honum verðugt vera. Og húsbóndinn lofaði, að slíkur skálkur og orðsnápur skyldi þar aldrei framar meir inn koma, og kvað mig lofs verðan, að ég svo við hann hefði undirtekið og út- reitt af vandlæting vegna míns föð- urlands“. Allróstusamt var og á stundum í „týhúsinu“ eða vopnagarði kon- ungs, þar sem skotliðar áttu starfi að gegna, og komst Jón tíðum i hann krappan, en lét ekki hlut sinn fyrir neinum. ★ HÚSFREYJAN í GLJÚFRASTEINI. Framhald af bls. 13. — Takið pið pá telpurnar með ykkur, eða hvað? — Yenjulega eru þær heima, en stundum fá þær að koma með og gista. — Hjálpið þér manninum yðar nokkuð í sambandi við vélritun eða yfirlestur? — Já, ég vélrita dálítið fyrir hann og hef mjög gaman af. Það er alltaf skemmtilegt að sjá hluti, sem eru alveg nýir og enginn annar hefur séð. Og það er mikil eftirvænting við hverja nýja bók, þvi að þær koma manni alltaf jafnmikið á óvart. — Þurftuð þér að læra vélritun, eftir að þér giftuzt, eða kunnuð þér hana fyrir? — Ég ltunni hana fyrir, því að jafnframt þvi að vinna á Lands- spítalanum við myndalökur ogn Já, og pá eru pær enn önnur störf var ég lengi einkaritari skemmtilegri en áður, þvi að það dr. Gunnlaugs Claessens og vélritaði er pannig með bækurnar hans fyrir liann margar bækur, tímarit Halldórs, þvi oftar sem þær eru og greinar og fylgdi þeim eftir, lesnar, pvi skemmtilegri eru þær. þangað til fullprentað var. Ég hafði Síðustu bókina hans, Paradísar- pannig nokltra æfingu, sem hefur heimt, las ég upphátt fyrir gamla, Vestur|)^bfl HARÐPLASTIÐ Á BORÐ OG VEGGI. FÆST í ÝMSUM LITUM OG MYNSTRUM. SIGHVATUR EINARSSON & Co. SKIPHOLTI 15. SlMAR 24133 — 24137. skriftir sjálfur eða haft aðra rit- ara. Það er nefnilega ekki eins létf og pað lítur út fyrir að skrifa, til þess þarf feikilega vinnu og mikla nákvæmni. — Lesið þér svo bækur manns yðar, eftir að pær eru komnar út? komið að góðum notum, því að þetta er oft og tíðum nokkurt verk. Fyrstu drögin að nýju skáldverki skrifar Halldór með hendinni, en vélritar einnig sjálfur fyrsta afrit, þvi að pað er ekki fyrir nokkurn mann að lesa handritin hans. Þetta afrit krotar hann svo allt út, breytir og umsemur og fær inér siðan til að vélrita, svo að hann geti betur áttað sig á pví, þegar það er hreint og óútkrotað. Þetta afrit mitt er svo aftur tekið og umskrifað og lagað, og pannig gengur þetta koll af kolli einum fjórum eða fimm sinnum. Svona var þetta með Para- disarheimt t. d., en svo hefur hann líka oft annazt þessar um- íslenzka konu úti i Iíaupmannahöfn núna í haust. Hún hafði lesið allar hans bækur, en var nú orðin næst- um blind, svo að hún gat ekki lesið pessa. Og það verð ég að segja, aldrei las ég hana mér til meiri ánægju en þá. Gamla konan gleymdi öllu öðru, gleymdi að tala dönsku við manninn sinn og gleymdi að elda matinn, en stundum greip hún fast i handlegginn á mér og bað mig að staldra við, svo að hún gæti notið setningarinnar og talað um hana. Einu sinni sagði hún við mig: „Mikið óhemju-ósköp er þetta vel sagt, þó að það sé ljótt.“ Hún tárað- ist oft, þessi áttræða kona, sem bú- in var að vera að heiman i fimmtiu ár, enda var hún bókelsk, fann hvað feitt var á stykkinu í skáldskap. Faðir þessarar konu var Símon Dalaskáld. — Svo langar mig að spyrja sí- gildu spurningarinnar: Er von á nokkurri bók i bráð?* — Nei, það held ég mér sé áreið- anlega óhætt að segja, ekki fyrst um sinn. — Þurfið þér nú ekki vel að gæta þess, að maðurinn yðar hafi næði, þegar hann skrifar? — Jú, ég reyni að sjá um, að hann þurfi sem minnst að standa í smáamstri. Hann fer venjulega til útlanda vor og haust, og þá reyni ég að geyma ýmislegt, sem þarf að gera, þangað til. — Dvelst hann þá erlendis til að skrifa? — Já, honum finnst mjög gott að skrifa á hótelum erlendis. Þá er hann einn og getur skrifað i ró og næði, en samt i margmenni, því að hann er mjög mannblendinn. — Hver er hans bezta afþreying eða hvíld? * Siðan þetta er skrifað er komið i ljós að Halldór er búinn að skrifa leikrit. ytKAN 35

x

Vikan

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.