Vikan - 30.03.1961, Blaðsíða 6

EGAH Linda vaknaði, hafði hún hugboð um, að
hún hefði losnað við þunga byrði. Hún lá með aug-
un aftur og hlustaði á raddirnar undir glugganum.
Vonbrigði. Hún skildi, að frelsi er aðedns hugmynd
og á sér enga stoð. Hingað var hún komin til þess
að taka ákvörðun, — sennilega mikilvægustu ákvörð-
un, sem hún mundi nokkru sinni gera. Þennan stað
hafði hún valið vegna þess, að hann stóð fyrir hug-
skotssjónum hennar sem jarðnesk paradís, -— sá einn
staður á jörð, þar sem maður gæti orðið fullkomlega
hamingjusamur.
Jerry hafði brosað að henni, brosað kaldranalega
til málamynda og kallað hana væmnisskjóðu, — en
ELLINOR ÖBERG ;hann hafði látið hana fara. Hann hafði gefið henni
farmiða og þar að auki álitlega upphæð fjár. —
„Ástæðan til þess er auðvitað mjög eigingjörn," hafði
hann sagt. „Ég held nefnilega, að þú hljótir að sakna
min, þegar ég er hvergi i grenndinni.“
Að visu fannst Lindu það skylda sín að sakna
Jerrys ögn, en i hvert sinn, er hún reyndi að hugsa
um útlit hans, var það faðir hennar, sem hún sá
fyrir sér i stað Jerrys. Hún opnaði augun í skyndi
og gætti þess að
gráta ekki. Það
voru nú liðin tvö
ár, síðan Howard
Peel, faðir henn-
ar, dó, en hún
saknaði hans svo
ákaflega enn þá,
að hún var sjálf undrandi á þvi. Og það fór i taug-
arnar á Jtrry. Hann sagði henni margsinnis, að hann
hefði aldrei ætlað sér að ganga henni í föður stað.
Samt sem áður hafði Jerry að nokkru leyti skipað
SMASAGA .sér í sæti föðurins gagnvart Lindu.
3LLINOR ÖBERG
'fiii
ÞIG
GRUNA
í hinni löngu og ströngu banalegu Howards Peels
hafði Jerry tekið við verzluninni, og seinna, þegar
ljóst var, hvert stefndi um heilsufar föðurins, tók
hann líka við stóra íbúðarhúsinu.
Nú hafði verzlunin og ibúðarhúsið verið yfirfarið
og gefinn nýtízkulegri blær en áður hafði verið. Það
hafði lika verið skipt um starfsfólk. Linda varð sorg-
bitin, þegar hún hugsaði til Jóhanns gamla og Pálínu.
Þau höfðu lengi kotinu þjónað. Lengi hafði hún reynt
að fá Jerry til þess að lofa þeim að vera áfram. Hann
taldi þau hægfara og afkastalaus og sagði, að í við-
skiptum yrði að skrúfa fyrir öll brjóstgæði. Svo var
Jóhann orðinn gamall, — rétt um sextugt, — og
Pálína átti fjögur föðurlaus börn. Það var augljóst
mál, að hún gat ekki haft allan hugann við vinnuna.
Hann hafði nú samt orðið við óskum hennar og
lofað þeim að vera áfram. En svo var það aðeins
örfáum mánuðum síðar, að þau sögðu bæði upp.
Linda skildi það elcki, þau höfðu verið svo lengi
við verzlunina. Hún mundi, að Pálína hafði sagt með
þykkju: „Það eru fleiri leiðir til að losna við fólk
en segja því upp.“ Hún hafði misst manninn i slrið-
inu og verið í þjónustu föður hennar síðan 1940,
en Jóhann hafði verið þar svo lengi sem hún mundi
eftir sér.
Linda hafði ekki gefið svo mjög gaum þessum
bituryrðum Pálínu — eða ekki neitt alvarlega fyrr
en nú, fannst henni. Það voru svo mörg smáatriði,
sem öll lögðust á eitt um það, að hún hafði ekki
enn þá ákveðið sig í því, hvort hún yrði eiginkona
Jerrys. Ef til vill voru orð Pálínu ein orsökin.
Hún reyndi að hugsa um allt hið góða, sem Jerry
hafði gert henni. í íbúðarhúsinu gamla hafði hann
innréttað þægilega íbúð handa henni og fundið starf
lianda henni á skrifstofu verzlunarinnar til þess að
þjálfa hana í þeim störfum, áður en hún leitaði sér
vinnu annars staðar, en það var hún ákveðin i að
gera. Hann hafði líka gefið henni margar ágætar
gjafir, og það var ekki honum að kenna, þótt hún
væri ekki alltaf hrifin af þeim. Henni fannst, að gjaf-
'ir hans gerðu hsma skuldbundna honum. Og þá skuld
mundi hún ef til vill aldrei geta greitt honum. En
Jerry hló bara og sagði, að þvi réði hann sjálfur,
hvort hann gæfi henni gjafir.
ADDIRNAR utan við gluggann komu Lindu til
að fara fram úr rúminu. Hún ætlaði svo sannarlega
ekki að eyða fyrsta deginum hér í rúminu. Það hafði
verið myrkt af nóttu, þegar hún kom á litla sviss-
neska fjallahótelið i gærkvöldi. Á þessu hóteli hafði
hún eitt sinn verið í leyfi og átt dásamlega daga
með föður sinum. Hana hafði langað til þess að sjá
staðinn aftur, og hún var ekki i vafa um, að hann
yrði eins og áður.
Hún mátti ekki gleyma tilgangi fararinnar. Hér
yrði hún að gera það upp við sig, hvort hún vildi
verða eiginkona Jerrys. Hún yrði að gera sér ljósar
tilfinningar sinar til hans. Þegar heim kæmi, yrði
hún að gefa honum svar. Það var eðlileg krafa
frá hans hendi eftir allt, sem hann hafði gert fyrir
hana. Eiginlega ætti það ekki að vera svo erfitt að
svara, — nema þá, að Jerry hefði rétt fyrir sér, þegar
hann talaði um vanþroska hennar þrátt fyrir 21 árs
aldur. Þroskuð kona hlyti alltaf að vita, hvað hún
vildi.
J
” ERRY THORNTON starði ut um glugga flugvél-
arinnar og var óþolinmóður. Þegar hann horfði á
skýin umhverfis, fannst honum hraði vélarinnar eng-
inn. Flugvélin lenti, og hann hugsaði með ólund til
langrar ferðar með áætlunarbílum og öðrum frum-
stæðum og hægfara farartækjum. Hvers vegna í
ósköpunum hafði Linda valið þennan afskekkta stað?
Hann hefði átt að setja sig upp á móti þessari fyrir-
ætlan hennar. Að minnsta kosti gæti hann séð til
þess, að hún færi þangað ekki aftur. Hann gæti séð
til þess með góðu. Aldrei mundi hann hverfa frá
þeirri meginreglu að forðast væmni, en hann gerði
sér ljóst, að með góðu aðeins mundi hann sigra
Lindu. Hún var barnsleg og einlæg. Hann vissi, að
fegurð hennar var slík, að blaðaljósmyndarar mundu
veita þvi eftirtekt, og þau kæmust i blöðin með fína
fólkinu. Jerry langaði til þess að umgangast fint fólk.
Peningar voru að vísu þungt lóð á metaskálinni, en
falleg kona var nokkuð, sem hann hafði frá barn-
æsku haft með í framtíðaráformum sínum, — kona,
sem væri yngri og fallegri en Cecely Crane, sem eitt
sinn hafði hlegið að bónorði hans, af því að hann
hafði í þá daga verið heldur bágstaddur fjárhags-
lega, — að minnsta kosti ekki líkt þvi eins rikur
og faðir hennar, Thomas Crane. Honum fannst, að
hann mundi sigrast á Cecely og vinna bug á særðu
stolti þann dag, er hann keypti allt góssið frá Thomas
Crane — með Lindu sér við hlið.
En Linda hafði ekki enn þá gefið honum svar,
og siðustu bréf hennar höfðu rótað svo við honum,
að hann hafði ákveðið að láta fyrirtækið lönd og leið
í bili og ná í hana til Sviss.
Hún hafði að vísu ekki sagt neitt beint, en þessi
Rudi Heinz var helzti ofarlega í huga hennar, eða
svo réð hann af skrifum hennar. Hann vissi, að hún
hafði hitt hann, þegar hún var barn. Hann var þá
unglingur og kenndi byrjendum á skiðum. Nú hafði
hann erft hótelið að föður sinum látnuin. Samt fannst
Jerry, að titillinn „hóteleigandi“ mundi út af fyrir
sig ekki hafa mikil áhrif á Lindu. Hún virtist ekki
meta slíka hluti mikils. En þessi Rudi virtist vera
helzt til stór hluti hins rómantíska draums hennar
um svissneska paradis. Þess vegna var hann hættu-
legur. Þess vegna yrði hann að koma Lindu burt
af þessum stað, áður en hún yrði eins ástfangin af
honum og umhverfinu. Linda hafði hingað til aldrei
orðið ástfangin, og Jerry gerði sér engar falskar
vonir um tilfinningar hennar gagnvart honum. Eigin-
lega skipti það ekki heldur máli, — ekki verulega.
Ef hún hins vegar yrði ástfangin af öðrum, mundi
............... '• v-'*- .........
VIKAN