Vikan - 17.08.1961, Blaðsíða 7

W
9
>
e c £ 3 e. >0
9
e u)
•** sO
B xO 9
9 £
it 9
9

e
e 9
o 40
9% 9
e
3 e u ++ 3 C
0
9
w u
9 u
> 9
e Am
s3 •m
W

e ++ e
e
9 >
26. nóvember.
í dag hélt ég Hildu eftir og bauð henni til mín
til aS hlusta á hljómplötur meS Chopin. Ég
hugsaSi: Ef hún þiggur boS mitt, veit hún,
hvert stefnir. — Hún fcllst á aS koma.“
27. nóvember.
Hún kom kl. 7 og lét enga undrun í ljós yfir
því, aS systir mín, Noemi, var ekki heima. ViS
hlustuSum á nokkrar plötur og spjölluSum sam-
an um hitt og þetta. A3 lokum stóS hún á fætur
og bjóst til aS fara. Ég gekk til hennar og sagði:
„Ég ætla að gera dálítið, sem er mjög óskynsam-
legt,“ — og ég laut niSur að henni og kyssti
hana.
Hún veitti enga mótspyrnu. ÞaS var næstum
eins og hún væri hálfsljó. Þetta viSbragSsleysi
gerði mig ráSþrota sem snöggvast. Ég hafSi ver-
iS i mikilli geSshræringu, en hörfaSi nú aftur á
bak og einblíndi á stúlkuna. Hún var föl eins og
fllabein og horfSi upp í loftiS eins og svcfn-
gengill. SiSan titruSu nasvængir hennar lítiS
eitt, tómlegt augnaráS hennar færSist hægt til
mín, en þaS var eins og hún sæi mig ekki, og
hún sagSi lágt: „Hvers vegna — — gerSuS þér
-----þetta?“
Ég sagði: „Vegna þess, aS ég virði gáfur þinar
og persónuleik þinn.“ Þegar í staS hljómaSi svar
mitt falskt i eyrum mínum. Hún opnaSi munn-
inn, en gat ekkert sagt. Loksins stundin liún
upp: „GeriS svo vel aS rétta mér kápuna mina.“
Bragðið af vörum hennar hafði örvaS blóS
mitt eins og svipuhögg. Þegar ég hjálpaSi henni
í kápuna, kyssti ég hana aftur og lengur en áSur.
Hún kreppti hnefana og þrýsti þeim aS hand-
leggjum mínum, en viSmót hennar var án allrar
28. nóvember.
Hún kom aSeins i snögga heimsókn, þvi aS
hún hefur mikiS aS lesa heima í dag. ViS kysst-
umst nokkrum sinnum, heitar en siðast, en töluS-
um þó lengst af. Ég met hana sannarlega mikils,
og ég varaSi hana viS þessu áhættusama sam-
bandi okkar. (Ég hef einnig veitt sjálfum mér
ákúrur: Ef hneyksliS yrSi uppvist, mundi þaS
eySileggja mig og starf mitt). Samt féllst hún
hiklaust á annaS stefnumót, — rödd hennar var
fullkomlega róleg.
Hún sagSi, aS í gær hefSi hún alls ekki gelaS
hugsaS sér, livaS ég ætlaSi mér, og aS kossinn
hefði komiS sér algerlega á óvart. Hún hefSi á-
vallt litiS á mig aSeins sem kennara sinn. Hugs-
unin um persónulegt samband okkar i milli
væri svo undarlegt, aS hún yrSi nokkra stund aS
venjast henni. Þessi orS hennar, scm striddu
gegn öllum fyrri getgátum mínum, bæði særSu
mig og rugluSu. Ég vissi ekki, hvernig ég ætti aS
taka l>au.
AS hana grunaSi ekkert um persónulegan á-
huga minn á henni, er ekki óliklegt, þegar höfS
er í liuga sú almenna skoSun á kennaranum, að
þeir séu óvanlega vandir aS virSingu sinni. Á
hinn bóginn gera liinar ýmsu bendingar um
sérstakan áhuga hennar á mér og góS vinálta
okar „undrun“ hennar heldur ótrúlega. HvaS
á ég aS halda? Því er nú miSur, aS ég er heldur
illa aS mér um sálarlif kvenna!
30. nóvember.
í tvær nætur hef ég sofið illa, og i skólanum
í dag virtist mér einnig hún vera dauSþreytt.
Reyni ég of mikiS á taugar hennar meS þessu
annarlega ævintýri? Hún er áreiSanlega veik
fyrir hjarta vegna of hraSs líkamsvaxtar. En
hve hún er falleg! Hún litur út fyrir aS vera
miklu eldri en aSeins 17 ára.
í dag kom Noemi, systir mín, aftur og hafSi
margt aS segja af þessari fimm daga giftingar-
veizlu, sem hún var i.
Ég hef ákveSiS aS binda endi á þetta frá-
leita samband okkar Hildu.
12. desember.
í morgu stefndi ég til allri eldri stúlknadeild-
inni undir þvi yfirskini, aS ég þyrfti aS setja
þeim fyrir heimaverkefni, en í raun og veru
notaSi ég tækifæriS til að lauma til Hildu miSa
meS beiSni um stef aumót í kvöld.
Þar sem ég var ekki lengur einn í húsinu,
Framhald á bls. 27.
ástríðu. Ég spurði hana, hvort hún kæmi aftur.
Hún svaraSi mér þegar rólega: „Já, hvenær sem
er.“ — Ég baS hana aS koma á morgun.
Ég er ekki lengur ég sjálfur. Mér finnst ég
vera lifra, sem er í þann veginn aS sprengja af
sér púpuna til aS hefja bjartara lif, eSa er ég
aSeins aumkunarverSur Alexander Zoffany í
álagafjötrum sjúklegrar sjálfsblekkingar?

þýdd úr Espernntó eftir Reto
Rosetit