Vikan - 17.08.1961, Blaðsíða 32

tn kaupmmnahajnar
svalandi veigum, sem þó stela ekki ég ekki einu sinni, því að Þá ..
geði yðru né valda timburmönnum. ..Það er ekki eins og um alla okk-
Ávexti alls konar munu þeir bera “' ævi se að r8fða>.‘ hJ1:Llaðl.
yður og kjot af fuglum, eftir oskum áreiðanlega á bak og burt... Hún laut
hvers eins. Osnortnar meyjar meo ag honum og kyssti hann, heitt og
stór, tinnusvört augu, fagrar eins„inniiega gv0 steig hún fram úr
og perlur, sem enn eru faldar íS’rekkjunni.
skciinni, þær skuluð ]rér fá að laun-® „Það er ekki fyrr en næstu nótt,“
um fyrir trúfestu yðar.“ — Á mjúk-“sagði Tonio, — „ekki í nótt, heldur
um dúnbeði skulu hinir trúuðu njóta -rnæstu nótt,“ endurtók hann,
þessara yndislegu kvenna, sem
aldrei eldast, aldrei verða þungað-
ar, heldur snúa ávallt á ný til eig-
anda síns, hreinar meyjar og ó-
snortnar. Allah er ekkert ómögu-
legt.
Lausnin á ráðgátu dauðans getur
])ó verið óháðari hinu efnislega til-
veruformi. Sálir okkar gætu lifað
eilíflega, þó að þær hefðu ekki
orustur og kvennafar að dægra-
styttingu. Þær rynnu þá inn í al-
heimssálina, sem kveikti þær, sam-
sömuðust hinum eilífa anda, en
krefðust ekki persónulegs tilveru-
forms né þeirra nautna, sem þvi
Hún hristi höfuðið. „Óttinn og
kvíðinn mundi verða mér skelfilegri
raun en svo, að ég fengi af borið,“
svaraði hún. „Ég vil fá þessu sem
fyrst af lokið. Farðu, og segðu hon-
um, að ég sé á leiðinni. Ég kem svo
eftir andartak."
Þegar Gomez hafði sett kaffikönn-
una á arininn og breitt dúk á borðið,
leiddi Delgado eiginkonu sína inn til
hans. Gomez fagnaði þeim með brosi.
„Þið eruð raungóðar manneskjur,
bæði tvö,“ sagði hann, „og skynsamar.
Komdu inn fyrir, góða mín, komdu
inn fyrir.“ Og hann tók í hönd henni.
„Þú mátt svo opna dyr fylgsnisins
aftur um þrjúleytið, Delgado, — en
ekki heldur fyrr en um þrjpileytið!"
fylgir.
Loks má nefna það tilbrigði, að
lífinu ljúki i dauðanum. Maðurinn
lifði þá áfram aðeins í verkum sín-
um, í þeim örsmáa sveip, sem til-
vist hans vakti í straumþungum
streng þróunarinnar.
Þannig ráða jarðnesk sjónarmið
mestu um það tilveruform, sem við
hugsum okkur eftir dauðann. En
lífsvizkan er fólgin í því að taka
þvi, sem að höndum ber og í vænd-
um kann að vera. Það er listin að
lifa og deyja. -fc
ÉG ER ÓDAUÐLEGUR
Framhald af bls. 12.
sex mánuði, — hvað vitum við um
það? Fyrst drepur hann þig, síðan
mig!“ Hún lagðist út af aftur. „Mér
stendur á sama, þótt ég verði drepin,
en ég læt það aldrei henda mig að
eiga sök á dauða þínum. Þú mátt ekki
hata mig fyrir það, vinur minn, það
er allt og sumt, sem ég fer fram á.
Þú mátt ekki hata mig ...“
„Ef ég aðeins gæti drepið sjálfan
mig,“ andvarapði Tonio. „En það get
ÆJA, vinur sæll,“ sagði Gomez,
þegar Delgado leit inn til hans
næsta kvöld. „Eg sé, að spá mtn
hefur rætzt, — þú hefur lifað þetta
af! Og var það svo bölvað? Maður
getur afborið allt, það er orða sann-
ast!“ Hann tók á rás um kjallarann,
léttari í spori og kotrosknari en
nokkru sinni fyrr. „Ég er þér ákaf-
lega þakklátur, og þú mátt treysta
því, að ég er ekki að erfa það við
þig, að ég varð að neyða þig til þess
arna. Dásamleg kona, Caróla; ég
skammast mín fyrir að verða að
viðurkenna það, að ég hafði í raun-
inni gleymt því, hversu dásamleg hún
var. Til dæmis þetta: — Hún hefði
getað látið að vilja mínum með kulda
og fálæti, jafnvel beizkju, ... en það
var nú öðru nær.“ Hann brokkaði um
kjalalragólfið, og bliki sló á lítil,
tinnudökk augun. „En þú mátt ekki
taka þetta sem neina storkun, vinur
sæll. Ég vil bara, að þú skiljir, hve
þakklátur ég er þér. Þú ert gest-
gjafi minn, og það má ekki minna
vera en ég votti þér þakklæti mitt.“
„Já,“ svaraði Delgado, „ég er gest-
gjafi þinn. Og ég geri ráð fyrir, að
þú getir ekki hugsað þér öllu örlátari
eða veitulli gestgjafa."
„Laukrétt," mælti Gomez, móður
af brokkinu, „laukrétt. Og þegar ég
er laus úr prísundinni og næ aftur
til eigna minna, þá skaltu verða
milljónari, vinur minn. Það máttu
bóka!“
„Þú skerð ekki launin við neglur
þér, þykir mér,“ varð Delgado að
orði.
„Vertu bara fúll, ef þér sýnist svo,
— það kemur ekki mál við mig.
Milljónina skaltu fá engu að síður,
mig munar ekki um slíkan skilding,
þegar þar að kemur, vinur sæll.“
„Og hvenær gerirðu ráð fyrir, að
það verði?“
„E'ftir svo sem mánuð, ætli það
ekki?“ Hann nam staðar á brokkinu
á miðju gólfi.
„Þeir eru búnir að drepa marga
af mínum mönnum, þessir þorparar,
en þeir hafa þyrmt þeim, sem ég hef
mesta þörfina fyrir. Ég get ekki að
mér gert að hlæja. Þeim kemur til
dæmis ekki til hugar að drepa ykkur.
Og þeim tekst aldrei að hafa hendur
í hári mínu, þessum bölvuðum bein-
ösnum. Ég er ódauðlegur. Ég mun
lifa að eilífu. Og mín mun verða
minnzt, þegar enginn man lengur
þessa þorpara, og þeirra verður að
engu getið í sögunni, — ekki einu
sinni neðanmáls!"
„Þú átt np enn eftir að leysa þann
vanda að komast héðan."
„Auðleyst, — ákaflega auðleyst!"
svaraði Gomez. „Þú leggur bréf frá
mér í póst einhvern næstu daga. Hálf-
um mánuði síðar verð ég kominn til
New York — og minnist þín og þinn-
ar yndislegu eiginkonu þakklátum
huga.“ Og Gomez teygði úr sér. „Með-
al annara orða — aðra nótt, — ég
gleymdi að minnast á það við hana
Carólu litlu. Þú orðfærir Það við
hana, berð henni kveðju mína og
segir henni, að ég hlakki til ...
Delgado starði á hann, og blóðið
svall i æðum hans. Gomez lyfti hend-
inni.
„Fyrir alla muni farðu nú ekki að
rífast aftur! Málið er útrætt, og Þet.tu
er orðið að samkomulagi ... Sem
sagt, næstu nótt, — mundu það!“
ÓTT einkennilegt kunni að virð-
ast, urðu Delgado þær nætur
brátt óbærilegastar, sem hann
sat einn að konu sinni. Fyrst í stað
vafði hann hana örmum, eins og
hann vildi sanna henni, að ekkert
gæti skilið þau að. En þegar fyrsta
vikan var öll, sneri hún sér upp í
horn, dró hnén upp að höku og fékkst
ekki til að taka atlotum hans.
„Ég get það ekki.“ sagði hún. „Mér
er gersamlega ómögulegt að vera
ykkar beggja — svona sitt á hvað!
Ég hvorki get það né vil!“
„Caróla,“ sagði hann og þreifaði
eftir henni. „Ég myrði hann! Allt er
betra en þetta. Guð minn góður;
þessi mannfjandi er að tortíma
okkur.“
„Vertu nú skynsamur,“ sagði hún.
„Hvað væri unnið við að myrða hann?
Fylgismenn hans mundu fyrr eða
Lubitil
Sputnik
vélin
770.00 Kr. Buöarverð
íleildsölubirgðir
Eiríkur Keiilsson
Garðarstræti 2.
32 VIKAM