Vikan - 28.09.1961, Blaðsíða 7

frekju mina, sagQi hann stillllega og
hélt & brott.
daginn bftir, þegar hún var aC koma
utan úr búð og bar Óla litla í fangi
sér upp stigann. Hún heyrði dyrunum
að nágrannaibúðinni skellt í lás, og
maður nokkur kom niður stigann.
Hún hugðist heilsa honum með brosi,
en bar um leið kennsl á hann . . .
systurson þinn að þér eftir það, sem
á undan var gengið . . . Búið þið ein
saman?
Hún kinkaði kolli lítið eitt, um
leið og hún lyfti innkaupatöskunni
eins og til merkis um, að samtalinu
væri lokið. Hann setti Óla gætilega
speldinu og horfa fram á stigapall-
inn. Dag nokkurn, þegar hún var að
taka til inni í stofunni, heyrði hún,
að hann var á stöðugu ferðalagi inn i
eldhúsið og fram að hurðinni; hún
heyrði speldið á bréfraufinni smellai
Þegar hún hafði látlð skelðarnar
og gafflana á sinn stað, reyndi hún
að gera óla það skiljanlegt, að svona
mætti hann ekki haga sér aftur. Sú
siðaprédikun virtist þó ekki hafa nein
áhrif, — nú varð Óla þetta enn
skemmtilegri leikur fyrlr það, að
Jan hirti hlutina upp af fótaþurrk-
unni og stakk þeim aftur inn um
bréfraufina og beið þess, að Jan
bæri að, og enda Þótt Annettu tæki
það sárt. Þegar hún sá, hve drengur-
inn hændist að honum. ákvað hún að
binda endi á þennan leik þeirra, áður
en hann yrði tll þess að tengja þá
nánari bðndum. Hún ætlaði að nota
fyrsta tækifæri, sem gæfist, til þess
að biðja hann að hætta að hirða Það
upp af fótþurrkunni, sem Óli laum-
aði út um bréfraufina, og stinga þvi
inn fyrir til hans aftur. Það tækifæri
bauðst henni, þegar þau mættust á
stigapallinum nokkrum dögum seinna.
óli hljóp strax til hans.
neyroi speruio a oreirauimm smeiiaruii mjop sirax ui nans.
öðru hverju, en gaf þessu ekki nánariiii — Pabbi, pabbi . . . kallaði hann
Það var Jan.
— Annetta, hrópaði hann upp yfir
sig, og svipurinn lýsti í senn undrun
og sterkri geðshræringu. — Ertu . . .
á leiðinni upp til min?
Hún starði á hann, en skildi von
bráðar, hvað hann átti við.
— Ég . ■ . ég bý líka á þriðju hæð,
stamaði hún loks.
— Já, auðvitað. Það hefði ég átt
að geta sagt mér sjálfur.
—- E'n þú ? Nafnið þitt stendur ekki
á hurðinni?
— Nei, það er kunningi minn,
verkfræðingur, sem á ibúðina, en
f.v,’irtækið, sem hann vinnur hjá, hef-
ur sent hann til Suður-Ameriku, þar
sem ínnn dvelst svo i tvö til þrjú
ár. Ég Cékk því íbúðina að láni þann
tíma. . .
— Já, einmitt, sagði hún til þess að
segia eitthvað.
Óli ’ítli hafði skriðið upp stiga-
þrepin Jan tók hann í fang sér.
— Við þekkjumst þegar, mælti
hann og brosti. — Fóstursonur þinn,
er ekki svo ? Ég hitti gamla kunningjai
niður á stigapallinn.
— Það var gaman að sjá þig loks
aftur, Annetta, mælti hann rólega.
Hún hraðaði sér með Óla inn I
íbúðina. Þegar inn kom, hneig hún
sem örmagna niður í stól. Það var
þó sannarlega kaldhæðni örlaganna,
að hún skyldi einmitt búa við hlið
manni, sem hún vildi sízt af öllu hitta.
Og enda Þótt þessir óvæntu endur-
fundir hefðu gert henni rækilega bilt
við, brá henni þó enn meir við það að
komast að raun um, að tilfinningar
lians gagnvart henni voru enn hinar
sömu. Geðshræring hans og augna-
tillit höfðu fullvissað hana um það
betur en nokkur orð hefðu getað
gert. Hann hafði fyllstu ástæðu til
að sýna henni fyrirlitningu og kulda,
eins og hún hafði komið fram við
hann, en hann unni henni enn sem
fyrr, ’— eins fyrir það.
Og þótt Annetta vissi, að það væri
með öllu vonlaust, eins og allt var nú
í pottinn búið, óskaði hún þess, að
þau sæjust ekki framar. . . .
Óli litli hafði sérlega gaman af að
um daginn, sem sögðu mér af Kanada-i«liggja á hnjánum við bréfraufina á
turH
för þinni. Þér ferst vei, er þú tekurBtganghurðinni í ibúð þeirra, ýta upp
gaum. Litlu siðar var dyrabjöllunnl
hringt. Þegar hún opnaði, stóð Jan
fyrir utan á stigapallinum.
— Góðan dag, sagði hann glaðlega.
— Ef þú skyldir sakna einhvers af
grænmetinu eða mataráhöldunum,
þá get ég sagt Þér, hvar þú átt að
leita.
Hann benti henni á fótaþurrkuna
fýrir utan þröskuldinn. Þar lágu
nokkrar litlar gulrætur og að minnsta
kosti tylft af skeiðum og göflum.
Hana langaði mest til að hlæja, en
stillti sig og mælti alvarlega:
— Ég skal reyna að sjá svo um, að
það komi ekki oftar fyrir. . . .
— Hún ætlaði að loka dyrunum, en
hann flýtti sér að segja: — Annetta,
fyrst ég fæ tækifæri til þess, . . . þá
ætla ég að biðja Þig að hika ekki við
að leita til mín, ef Þú þarft einhvers
með. Það getur alltaf eitthvað það
komið fyrir. . . .
— Það kemur aldrei fyrir mig,
svaraði hún með hofmóði í röddinni.
— Ég kemst prýðilega af ein mins
liðs og þarfnast ekki neinnar aðstoð-
ar. . .
— Þá bið ég þig að afsaka . . . .
og greip báðum höndum um fótlegg
honum.
Annetta varð svo reið, að henni
veittist örðugt að koma upp orði.
— Hvers vegna hefurðu kennt
honum þetta? hvæsti hún. . . Vegna
þess að við. . . . ?
— Annetta, svaraði hann undrandi
og dapur í senn. — Ét hef ekki kennt
honum það. Börn á þessum aldri. . .
Hún þreif drenginn í fang sér og
þaut með hann inn. Og þegar inn í
eldhúsið kom, hristi hún hann ó-
mjúklega til.
— Ef þú kallar hann nokkurn
tíma oftar pabba. . . hrópaði hún æst.
Drengurinn leit á hana undrandi
og dapur — öldungis eins og Jan.
Þá var henni allri lokið, hún vaföi
hann að sér og brast i grát . . .
Svo liðu nokkrar vikur, án þess
að hún sæi Jan eða heyrði. Hún
reyndi að telja sjálfri sér trú um, að
það væri einmitt þetta, sem hún vildi,
en þó fann hún, að þráin eftir Jan
varð sífellt sterkari. Henni varð biit
við, þegar hún svaraði hringingu
dyrabjöllunnar og sá, að það var Jan,
Framhald & bls. 39.
VIKAN 7