Vikan - 14.12.1961, Qupperneq 22

ÍYPTI VIÐ AUGLÝSINGUNNI
ROBERT JACKSON, hinn
þrítugi forstjóri útflutnings-
fyrirtækisins, sat á skrifstofu
sinni í stóra gamla verzlunar-
húsinu viö höfnina, og fannst
hann vera eitthvað svo ein-
mana og utanveltu. Þetta var
á aðfangadag rétt fyrir lok-
unartíma klukkan eitt, og enda
þótt hann léki venjulega á als
oddi, var hann alls ekki í neinu
jólaskapi þessa stundina. Það
bætti ekki úr skák að jólin
komu svo að segja siglandi til
hans með hinum mörgu skip-
um, bæði innlendum og erlend-
um, sem voru að koma í höfn,
skreytt flöggum og grenisveig-
um, og hátíðleg jólatónlist
glumdi frá hátölurunum. Hann
hafði aldrei verið mikið gefinn
fyrir það, sem hann kallaöi
jólabjástur, en í þetta skipti
var það honum venju fremur
ógeðfellt. Hann gerði sér það
vel ljóst, og hann vissi líka af
hverju það stafaði. Hann var
vanur að vera hjá systur sinni
og mági á aðfangadagskvöld,
en þau höfðu sér til sárrar
raunar orðið að aflýsa jóla-
boðinu vegna veikinda á heim-
ilinu. Hann átti aðeins fáa nána
vini, og hann hafði ekki gert
neina tilraun til að verða sér
úti um jólaboð; Hann kunni
því yfirleitt vel að vera pipar-
sveinn og engum háður, en
samt gramdist honum að vera
settur hjá Þennan eina dag
ársins, sem fjölskyldumeðlim-
irnir bundust svo traustum
böndum. Það var honum líka
til ama að óvenjulega margir
starfsfélagar hans komu í
dyrnar til að bjóða honum
gleðileg jól, og lögðu fyrir hann
ýmiss konar velviljaðar spurn-
ingar, sem hann kærði sig
ekkert um að svara. — Ætlið
þér að dvelja hjá fjölskyldu
yðar um jólin, eða ætlið þér að
fara í ferðalag? — Ætlið þér
að borða anda- eða gæsasteik,
eða bara saltfisk? Gleðileg jól!
Gæfurík jól!
Hvernig mátti það nú
verða, hugsaði hann, þegar
hann sat einn eftir á skrif-
stofunni í hinni undarlegu
og óvanalegu kyrrð. Honum
fannst það ekkert tilhlökkun-
arvert að sitja aleinn heima í
piparsveinsíbúðinni, sem ekki
var sérlega vistleg, en var um
nokkuð annað að ræða? Ef
hann snæddi jólamatinn á ein-
hverju hinna fáu veitingahúsa,
sem voru opin, myndi hann
sakna hins fallega og skemmti-
lega heimilis systur sinnar enn
meira en ella. Hann furðaði sig
SMÁSAOA BFTllt tiBOBti BRANT
á því, hvað hann var orðinn
vanafastur, að tilhugsunin um
að vera einn síns liðs þetta eina
aðfangadagskvöld, skyldi geta
orðið honum til svona mikillar
skapraunar. Hann kveikti sér
í vindli, og fór að líta í morgun-
blaðið. Hann dró það á lang-
inn að fara aí skrifstofunni,
því hvert átti hann eiginlega
að fara? Ósjálfrátt leit hann
á næstöftustu blaðsíðuna, þar
sem skemmtanaauglýsingarnar
22 VIKAN