Vikan - 14.12.1961, Blaðsíða 40

Ljósmynda-
bókin
er með 265 mynd-
um, efninu til
skýringar
LJÓSMYNDABÓKIN er fyrst og fremst rituð
fyrir byrjendur og þá, sem eitthvað hafa áður
fengizt við Ijósmyndun. Bókin er rituð um ljós-
myndun almennt og hún krefst einskis af útbúnaði
nema þess, sem sérhver áhugaljósmyndari getur
aflað sér. Hér er sýnt í texta og myndum, hvað
átt er við með orðunum: brennivídd. Ijósstyrk-
leiki, ljósop, ljósmælir, hliðarsjónskekkja. Hér
er einnig sagt frá notkun leifturljósa, framköllun,
kóperíeringu, stækkun og margt fleira, sem hjálpar
lesandanum að taka betri og frumlegri ljósmyndir.
Verðlækkun - Verðlækkun - Verðlækkun - Verðlækkun
JÓLAGJÖFIN ER
PIERPOHT
ARMBANDSÚR
HEFUR ALLA
KOSTINA:
★ höggvarið
★ vatnsþétt
★ glæsilegt
★ árs ábyrgð
★ dagatal
★ óbrjótanleg gangfjöður
★ verð við allra hæfi.
Sencli í póstkröfu um állt land.
Garðar Olafsson, úrsmiður.
Lœkjartorgi — Sími 10081.
í leit að lífsförunaut.
Framhald af bls. 21.
tilfinningar hana um það, að það get-
ur aldrei orðið annað en óeðlilegt
hverri manneskju af holdi og blóði að
flýja á náðir minninganna, sem aldrei
geta veitt sanna fullnægingu. Og síð-
ast en ekki sizt, að það væri upphaf
ósigursins, að fara að efast um það, að
hún gæti haldið þeim sigurlaunum,
sem henni mundi þó takast að vinna;
að hún reyndist þeirra ekki verðug.
Ef Jan hefði ekki hringt aftur ...
Það hefði verið hræðilegt áfall.
Þrátt fyrir efann, hlaut hún að við-
urkenna það fyrir sjálfri sér, að lík-
ami hennar og sál brann af þrá eftir
honum öllum stundum, og þá þrá gat
hún hvorki kæft né linað, nema með
því að vinna sjálfri sér óbætanlegt
mein; drýgja þann giæp gegn heil-
brigðu eðli sínu og tilfinningum, sem
hlaut að hefna sín. Þau voru maður
og kona af holdi og blóði, og ástin
hafði sameinað þau samkvæmt því.
Sú ást, sem hafði gert ástríðu þeirra
og fullnægingu að þeim heilaga eiði
blóðsins, sem einn er órúfanlegur.
Hún opnaði dyrnar, en þorði ekki
að líta í augu honum.
Þegar hann vafði hana örmum
og kyssti hana, var hún hlutlaus —
fyrst í stað. En það þurfti ekki nema
snertingu hennar til að fjötrar vaf-
ans hryndu af henni. Hann var kom-
inn til hennar aftur. Hann var hjá
henni — ekki sem minning, heldur
sem maður af holdi og blóði. Um hvað
gat hún þá efazt?-
Hún fann að hann var hikandi og
kvíðinn, og þessvegna gerði hún það
eitt, sem hún fann að Skyldan bauð
henni. Hún kyssti hann, kyssti andlit
hans, augu og háls eins heitt og inni-
lega og hún væri að kveðja hann
ævilangt og óafturkallanlega. Henni
tókzt að kyssa á brott hik hans og
hlédrægni; á einni svipstundu varð
hann sterkur aftur, áleitinn og sigur-
viss, svo hún gat notið þess að vera
ekki framar hún sjálf, heldur aðeins
óaðskiljanlegur hluti af honum. Um
leið og hann svaraði skefjalausri eggj-
an hennar og lyfti henni á arma sér,
hvarf hún að barmi honum, titrandi
af unaðsþrungnum fögnuði, eins og
hún væri borin inn í hið allrahelgasta
í musteri lífsins í fyrsta skipti. Hví
skyldi hún þá kvíða því, að einhverju
sinni yrði það i síðasta skiptið? Nótt-
in beið hennar, og hverju skiptu hana
þá allar næturnar, sem hún átti síðan
framundan?
Hún hvíldi við barm hans, samein-
aðist honum óralangt utan við tíma
og rúm, í tómi algleymisins, þar sem
hvorki fyrirfannst sól né stjörnur,
myrkur eða birta, þar sem gleðin var
sorg og sorgin gleði. Hún lifði og
hrærðist í sterkum líkama hans,
heitu blóði hans, og það var eins og
hún vildi fá óyggjandi sönnun fyrir
því, þegar munnur hennar leitaði
nakinnar axlar hans og hún fann
lifandi hörund hans og hold milli
tanna sér. Það var eins og einhver
hefði kallað á hana úr órafjarlægð, og
kallið bergmálaði í ástríðu hennar,
sem almáttk ósk um að atlot þeirra
breyttust í frumur að því fóstri, er
væri runnið frá þeim báðum, en ætti
eftir að þroskast og öðlast líf af henn-
ar eigin likama, ttiærast af blóðji
hennar . . . verða það líf, sem þau
lifðu bæði í. Svo hvarf henni öll
skynjun, þau hnigu niður í hið heita
djúp algleymisins í yfirskilvitlegri
sameiningu; líkami hans varð henni
allt og eitt, og henni þótti sem hún
mundi aldrei vakna til lífsins aftur,
ef hún mætti ekki njóta hans lengur
. . . lengur . . .
Svo fann hún, að hún var að koma
aftur til sjálfsmeðvitundar, hægt og
smám saman, enda þótt hún reyndi
að sporna á móti því ósjálfrátt. En
hún var alsæl, örmagna af heitum,
Ijúfum fögnuði. Og loks, þegar hún
opnaði augu, fann hún arma hans
undir hnakka sér og horfði í augu
honum og hann brosti. Hann kyssti
hana, kyssti augu hennar, nef, vanga
og munn og hún lyfti armíinum,
strauk fingurgómum sínum um and-
lit honum, eins og hún vildi sannfær-
ast um að hann væri þarna, að hann
væri raunveruleiki en ekki draumar.
Hann, maðurinn, sem hún hafði þráð
öllum stundum, hann. . . .
Hún hnipraði sig að honum. Nú
vissi hún, að hún var ekki réttlaus
framar og þurfti ekki að hafa sam-
vizkubit af neinu, sem þeim færi á
milli eftir þetta. Hún tók um hönd
honum og lagði hana ofan á annað
brjóst sér, þrýsti vörum sínum að
kverkgróp hans. Þannig staðfesti hún
rétt sinn, þann rétt holds og blóðs,
sem enginn gat vefengt.
Langa stund lá hún þannig eins og
barn, sem loks veit að það er ör-
uggt og þarf engu að kvíða. Hönd
hans þrýsti hvelft brjóst hennar. . . .
hreyfðist síðan, hægt og leitandi nið-
ur barminn, kannaði líkama hennar af
ástúðlegri varúð; fullkomnaði sælu
hennar ....
Þá hringdi síminn.
Jólin eru týnd.
Framhald af hls. 9.
enn einu sinni, en allt kom fyrir
ekki, jólin voru týnd, á því lék
enginn vafi. En einhvers staðar
hlutu þau þó að vera, kannske úti,
já það gat verið.
Óli læddist hljóðlega niður stig-
ann, opnaði stóru þungu útidyra-
hurðina og lokaði hægt á eftir sér,
svo enginn slcyldi verða þess var
að hann fór. En hann hefði getað
sparað sé þessa varfærni, þvi enn
voru allir of önnum kafnir til að
muna eftir drengnum.
Æ, það var þá svona kalt úti,
hann hefði átt að fara í úlpu, en
nú var of seint að hugsa um það,
héðan af vildi liann ekki snúa við,
enda fengi hann þá kanske ekki að
fara aftur út.
Óli fór fyrst i búðina á horninu,
þar var svo góð stúlka, hún hlaut
að vita eitthvað um jólin. En, nei,
inni i búðinni var allt á fleygiferð,
enginn tók eftir Óla, þvi hann var
svo lítill, og lítil börn eru ekki vön
að kaupa mikið. Óli rölti aftur út
og kom beint i fangið á tveimur
stúlknm, sem honum leizt strax
mjög vel á.
— Kannske þið vitið hvar jólin
eru, spurði hann og horfði upp til
þeirra, stórum bláum augum er
Ijómuðu af eftirvæntingu.
Stúlkurnar litu á hann, siðan hvor
á aðra og flissuðu.
— Sá er skrýtinn.
— Þið eruð sjálfar skrýtnar,
tautaði Óli, og var alveg hissa á
þvi að honum skyldi hafa litizt vel
á þessa stelpukjána.
Hann labhaði áfram út götuna
og niður brekkuna hjá skólanum,
og svo var hann allt í einu kominn
niður í bæ. Hann nam staðar á
götuhorni óviss í hvað gera skyldi.
Þá kom hann auga á skritinn hlut
sem stóð á gangstéttinni rétt hjá
honum. Hann gekk að þessum hlut
og athugaði hann vandlega. Hvað
gat þetta verið?
— Láttu þetta vera, væni minn.
óli leit upp, hjá honum stóð stór
og falleeur maður, með afar skritna
húfu á höfðinu.
40 VIKAN