Vikan - 14.12.1961, Blaðsíða 49

legar hugsanir eru alveg bannaOar i
hinu fyrirheitna jólalandi. Nú ættuO
þér aö fara og hafa fataskipti, svo
þér veröiö aftur eins og venjuleg
ung stúlka. Síöan getum við tekið
þátt í jólaballinu.
Hún kinkaði kolli og stóð upp.
— Þér þurfið að fá yður eitt glas
af kampavíni í viðbót, þegar þér
komið aftur — en flýtið yður nú,
við, sem höfum verið svo einmana
bæði tvö megum ekki missa af allri
jólagleðinni.
Þegar hún var farin stóð hann
einnig upp og gekk út á bílastæðið
framan við krána. Það var hætt að
snjóa, en það var dálítið frost og
heiðskír himinn, og Robert fannst
kaldur, hressandi andblærinn ennþá
áfengari en nokkurt kampavín. Snjór-
inn gerði landslagið svo skínandi
bjart og ævintýralegt ... Robert flýtti
sér inn, þegar hann varö þess var að
hann var farinn að skjálfa. Hann leit
inn á skrifstofuna hjá gestgjafanum,
og sagði brosandi. — Þér ættuð aö
fyrirveröa yður fyrir að leika svona
á mig á sjálft aðfangadagskvöldið.
Nú langar mig til að þér svarið
spurningu minni hreinskilnislega og
án nokkurra undanbragða.
— Ég skal reyna það, sagði gest-
gjafinn.
— Hversu lengi verður jólasveinn-
inn — ég á við ungfrú Berg hérna
í kránni?
— Þangað til á þriðja jóladag.
— Og get ég fengið herbergi hjá
yöur?
Gestgjafinn leit í gestabókina. —
Já, ætli við höfum ekki einhver ráð
með þaö, sagði hann og brosti íbygg-
inn. — Hve lengi ætlið þér að dvelja
hérna?
— Til þriöja jóladags, sagði Ro-
bert, og fór aftur inn að borðinu, þar
sem Birgit sat og beið eftir honum,
og horfði á hann með glampa í blá-
um augunum.
Feigðarvaka.
Framhald af bls. 14.
rekkjuna átti, sem varnaði Pétri
svefns lengi nætur og olli honum
þeirri annarlegu vanlíðan, að hann
var hvað eftir annað kominn á
fremst hlunn með að fara á
fætur, og hefði gert það ef honum
hefði ekki þótt minnkun að. Og
hvernig mátti skýra Það, að hann
heyrði braka og bresta í húsviðum
öðru hverju, en blæjalogn var úti ?
Það var ekki fyrr en undir morgun,
að hann festi blund og þó ekki nema
í svip. 'Þóttist hann Þá ganga suður
Kirkjugarðsstiginn og var frosin gat-
an, tina nokkra gullpeninga upp af
leið sinni og heyrði hann sjálfan sig
mæla i því hann vaknaði: „Þar hef
ég þá fjórtán." Fjórtán — og nú
voru þeir félagar fjórtán saman í för.
Seinna um veturinn hafði hann
þótzt vera staddur úti á hlaði að
Mosfelli í Mosfellssveit í draumi sín-
um, horfa austur á heiðina og sjá
koma þar menn með sleða sex i
drætti, en er hann spurði hvaða menn
þeir færu Þar með, var honum svarað
því til, að það væru samferðamenn
hans. Kannski stóð þessi draumur
hans þó I einhverju sambandi við at-
burði, sem ættu eftir að gerast að
Mosfelli, en kæmu honum annars
ekki við; Það hafði frétzt, að kirkju-
klukkur hringdu þar líkhringingu af
sjálfu sér á gamlárskvöld og nýjárs-
morgun, og töldu margir að Það
mundi boða andlát prestsins þar, séra
Magnúsar Grimssonar. . . .
Pétri varð litið til Guðmundar,
seytján ára piltsins, sem gekk næst
honum; hann hafði verið lagsmaður
Péturs í Múla um veturinn, og var
kært meö þeim. Eina nóttina hafði
Pétur dreymt, að iisnn sæi kirkju-
klukku hanga yfir höfð' Guðmundar,
þar sem hann hvíldi hjá honum; var
öxi í stað kólfs í klukkunni og sló
eitt hðgg og hrökk Pétur þá upp, en
ískyggilegur hafði honum þótt
draumurinn og leið hann ekki úr
minni. Ekki heldur sá draumur, sem
hann dreymdi nokkru síðar, og sem
hann gat ekki varizt að gerði honum
nokkurn geig nú, er hann átti heið-
ina framundan. Hann hafði einmitt
þótzt vera staddur suður á Mosfells-
heiði, búinn til bardaga og allvel lið-
aður, en vopnlaus sjálfur og kunni
þvi illa, einkum þegar hann sá iið
sitt taka að falla. Gekk þá að hon-
um maður mikill vexti og rétti hon-
um eitthvað að vopni, sem honum
leizt þó ekki sigurstranglegt og þótt-
ist hann mæla, í því hann vaknaði:
„Ég kann að geta bjargazt við það,
en ekki líkar mér það.‘‘
En hvi var hann að rekja drauma
þá í huga sér nú? Ekkert mark var
að draumum, og gilti einu hvort Það
voru draumar hans sjálfs eða Krist-
jáns frá Arnarholti. Hafði ekki Egill
á Hjálmstöðum, sem nú var í för með
þeim, hætt við að reka fé sitt sjálf-
ur suður yfir Mosfellsheiði þá um
haustið, vegna þess að hann dreymdi
áður draum nokkurn, er hann réði
þannig, að hann yrði úti á heiðinni,
ef hann færi? Fengu rekstrarmenn
þó bezta veður og varð ekkert sögu-
legt við för þeirra yfir heiðina. Pétur
færði poka sinn yfir á hina öxlina með
snörpu handtaki, rétt eins og hann
vildi um leið varpa af sér fargi þess
geigs, sem ásókn draumanna hafði
vakið með honum. Um leið varð hon-
um litið til Egils bónda og í sömu
andrá var, sem einhver mælti í eyra
honum að ekki rættust allir draumar
þann dag er maður hygði. Og það
varð með geigþungann eins og pok-
ann; hann gat dregið úr byrðinni i bili
með því að skipta á öxl, því að
betur var ódreymt ‘en illa dreymt.
Og hver og einn hlaut að taka Því,
sem að höndum bar, eins og hann
var maður til. Bjóða örlögum sínum,
ef ill voru, byrginn í lengstu lög og
láta ekki bugast fyrr en yfir lyki.
IÐUNNARSKÓR
A ALLA FJÖLSKYLDUNA
HVAÐ UNGUR NEMUR
GAMALL TEMUR
Og hvaö gat svo sem valdlð Þelm,
fjórtán fullfrískum karlmönnum, al-
varlegum farartálma í slíku blíöskap-
arverðri. Þeim átti að endast dags-
birta yfir heiðina, enda þótt færðin
væri þung og þeir hefðu orðið helzt til
síðbúnir að heiman frá Þingvalla-
klerki um morguninn. Að vísu gat
skjótt skipt veðri um þetta leyti . . .
Pétur Einarsson kippti pokanum
hærra á öxl sér og svipaðist um. Þeir
voru komnir utarlega í Vilborgar-
keldu, veður var enn milt sem fyrr og
bjart yfir allt umkring, nema hvað
lítinn skýhnoðra dró upp yfir Esjunni;
í svo skjótri svipan að furðu gengdi
og varð að myrkri kólgu. Um leið
var sem helkaldur gustur færi um
heiðina og urðu nú snögg umskipti
úr blíðu og birtu í norðansterkviðri
með grimmdarfrosti og svo myrkri
hrið, að ekki sá út úr augunum.
Þeir félagar námu staðar til að setja
á sig stefnu og vindátt og ráða ráð-
um sínum. Vildu sumir snúa við og
freista að ná á bæi i Þingvallasveit-
inni, en öðrum leizt það óráð — bæði
vegna þess hve Þar var vandhitt á
bæi sökum strjálbýlis, og voðalegt að
villast út á vatnið, þar sem víða
voru afætur við landið vegna kalda-
vermsla, eða út í hraunið, þar sem
menn urðu að hafa fyllstu gætni I snjó
þótt albjart væri veður, að þeir gengu
ekki í þröngar gjár eða djúpar
sprungur, sem hemað haföi yfir.
Sýndist þeim því flestum meiri von,
að þeir gætu náð að sæluhússkofa,
sem þeir vissu á heiðinni, en færu
þeir samt framhjá honum hallaði
brátt undan fæti, ofan í Mosfells-
dalinn og næðu þar á einhvern bæinn,
enda mátti gera ráð fyrir að veður-
ofsinn væri þar öllu minni. Lögðu Þeir
þvi enn af stað, í þá stefnu er þeir
hugðu á sæluhúskofanum, og gekk
Egill frá Hjálmstöðum fyrir.
Færðin gerðist nú enn þyngri og
tók snjórinn víða meir en kné. Frost-
harkan jókst og veöurhæðin að sama
VIKAN 49