Vikan - 14.12.1961, Page 50

Toni
heimapermanent
gerir hár yóar mjúkt, gljáandi
og meófærilegt
Með Toni fáið pér faUegasta og varanlegasta permanentið. Vegna þess að
“leyniefni” Toni heldur lagningunni og gerir hárið svo meðfærilegt, að þér
þurfið aðeins að bregða greiðunni í hárið, til þess að laga það. Ekkert annað
permanent hefir “leyniefni”. það er eingöngu í Toni.
Toni er framleitt i þremur styrkleikum
REGULAR fyrir venjulegt hár
SUPER fyrir mjög fínt hár
GENTLE fyrir gróft hár, skolað
og litað hár
Einn þeirra er eimnitt fyrir yður.
Toni framleiðsla tryggir fegursta hárió
skapl og ekkl s& spðnn ír& sér fyr!r
hríðarsortanum, sem umlukti þ& &
alla vegu. Nú hlupu kLæöi þeirra, sem
báru þau blaut frá þvi i slyddunni
daginn áSur, óðara i einn kiakastokk
og heftu hverja hreyfingu sem fjötur
væru. Eins og áður er á minnzt, var
höfuðbúnaður manna í vetrarferðum
með afbrigðum óhentugur; varð jafn-
vel ekki haminn í roki, eins og sýndi
sig líka nú, því að veðrið reif höfuð-
fötin af sumum þeirra félaga, og að
sjálfsögðu ekkert viðlit að elta þau, og
stóðu þeir berhöfðaðir eftir í frost-
inu og hriðinni. Þarf ekki að hafa
mikla reynslu af vetrarferðum til
þess að geta gert sér í hugarlund
hvilikt harðræði Það hefur verið.
E’kki leið heldur á löngu, áður en
margir þeirra félaga tóku að mæð-
ast og lýjast, og bersýniiegt að þeir
mundu gefast upp þá og þegar, en
mundu þó endast eitthvað lengur ef
þeir mættu losna við byrði sína. En
-— að fleygja frá sér mat og fatnaði og
vita hvort tveggja Þá glatað fynr
fulit og ant, slint korn ekKÍ til máia,
og buðust Pvi peir, sem voru ekki eins
lúnir orðmr, ao taka á sig poka þeirra
til viðbótar sinni eigin byrði, þótt
það lægi i augum uppi að slíkt væri
hin mesta fásinna eins og á stóð, þar
sem það hiaut aðeins að leiða til
þess að alla þryti fyrr en ella. Svo
hafði aldabarátta við skort og fá-
tækt rist mark sitt á hugarfar manna,
og gert þeim dýrmætt það matar- og
fatakyns, sem þeir höfðu, að þeir
gátu ekki fyrir nokkurn mun féngið
sig til að sleppa Því úr hendi, jafnvel
ekki þótt líf þeirra lægi við, og Það
yrði aldrei að neinum notum.
Sagt er að þeir, sem gefin er karl-'
mennska og kjarkur umfram Það,
sem almennt gerist, hafi jafnan hægt
um sig meðan allt gengur eins og í
sögu, og sætti sig þá við forystu
annarra og forræði, en fari sínu
fram þegar á reynir og taki þá for-
ystuna, beinlínis eða óbeinlinis eftir
atvikum. Þannig virðist það hafa ver-
ið með Pétur Einarsson í þetta skipt-
ið; hans er fyrst getið að afskiptum,
þegar sumir félaga hans eru að þrot-
um komnir, en aðrir vilja létta þeim,
og þyngja sér gönguna, með Því að
taka á sig poka þeirra. Svarar Pétur
því þá til, og heldur ómjúklega, að
það skuli hann aldrei gera, enda megi
einu gilda þótt pokarnir liggi eftir.
Og nú er eins og hann. og sá maður
annar, sem hraustastur var í hópn-
um og kjarkmestur, veljist ósjálfrátt
til íorystunnar, en það var Einar
frá Hrauntúni, jafnaldri Péturs. Þeir
verða á einu máli um það, að Egill
bóndi frá Hjálmstöðum muni ekki
hafa haldið réttri stefnu, en sótt um
of í veðrið og því farið of norðar-
lega, en það marka þeir af því, að
enn hafa þeir ekki orðið varir við
klif nokkurt, sem annars átti að
verða á vegi þeirra, og hlutu þeir
að vera komnir framhjá því, þar eð
nú var farið að halla undan fæti.
Taka þeir því íorystuna, en breyta
stefnunni og halda undan veðrinu í
þá átt, sem þeir telja að sé á Mos-
fellsdalinn. Ganga þeir svo um hríð.
Þótt nú sé undan veðrinu að fara,
er þess skammt að biða að fimm af
þeim félögum gerist svo kröftum
þrotnir, að ekki reynist viðlit að
koma þeim lengra, og er nú rætt um
hvað til bragðs skuli taka. Vilja sum-
ir halda áfram ferðinni og freista að
ná til byggða, en láta hvern liggja
þar, sem hann þraut og bjarga þann-
ig sínu eigin lífi, enda sé hver sjálfum
sér næstur. Enn verður Pétur Einars-
son til að taka af skarið og sveigja
þá hina til hlýðni við vilja sinn sem
honum voru minni að skaphöfn og
þreki — kveðst hann aldrei láta það
henda sig, að yfirgefa félaga sína í
nauðum, heldur skuli eitt yfir hann
og þá ganga, og sáu þá allir að annað
mundi engum þeirra sæmandi og urðu
kyrrir hjá þeim hinum, sem þrotnir
voru.
50 VIKAN