Vikan - 28.12.1961, Side 10

Þau leiðast niður brattan götuslóðann, í áttina að
sjónum. Hún léttfætt og smástíg, hann dálitið þungur
í spori og alvarlegur. Öðru hvoru hnykkir hún snöggt
til höfðinu, svo ijósir óstýrlátir lokkarnir kastast hærra
upp á ennið, en þar tolla þeir aðeins brot úr sekúndu,
óðar bregða þeir á leik og flögra ertnislega yfir augu
hennar.
PiltUrinn horfir beint fram fyrir sig, en sér þó ekkert
tiema stúlkuna, sem hann leiðir. Hann sér hvernig brjóst
hennar standa fallega út í þrönga bláa peysuna og hvern-
ig kvöidgolan lyftir pilsfaldi hennar, svo sólbrún ber
hnén koma í Ijós. Hann hefur aldrei veitt þessu eftirtekt
á sama hátt og nú, kannske er það þessari peysu að
kenna, kannske af því hann er að fara.
Ailt er öðruvisi í kvöld, hann sjálfur er annar en
hann hefur verið og hún-----------hann er hálf feiminn
við hana, þó hefur hann þekkt hana síðan þau voru
bæði smábörn.
Þau nema staðar í grösugum hvammi, girtum háum
klettum á þrjá vegu.
— Hvers vegna förum við hingað? segir stúlkan dá-
lltið þrákelknislega.
“ Héðan sjáum við svo vel þegar báturinn kemur,
segir hanh.
— Báturinn. — Eins og við hefðum ekki getað séð
hann frá samkomuhúsínu. Og þá hefðum við líka getað
dansað lengur.
— Ég kæri mig ekki um að dansa meira í kvöld, segir
hann kuidalegri röddu.
— En ég kæri mig um það, segir hún og hnykkir til
höfðinu þóttafull.
-— Og þó er þetta síðasta kvöldið mitt heima.
— Einmitt þess vegna. Það er svo langt þangað til
við dönsum aftur saman.
— Það er lika langt þangað til við getum spjaliað
saman hér tvö ein, segir hann og svipur hans mildast.
— Mig iangar að vera hér með þér dálitla stund, —
þú ert svo yndisleg.
Honum finnst þetta siðasta sem hann segir, láta undar-
lega í eyrum, næstum eins og einhver annar segi það,
og það finnst henni víst líka, því hún hlær, en ekki
háðslega, heldur vandræðalega, og verður allt i einu
önnum kafin við að halda pilsfaldinum á réttum stað.
— Svo. segir hún, án þéss að lita upp:
— Ég er þó vænti ég, jafn yndisleg, hvar sem ég er.
Svipur hans harðnar aftur og hann kreppir hnefana.
Þá brosir hún og segir blíðlega:
— Ertu reiður við mig? Þú veizt mér þykir gaman
að dansa, og nú þegar þú ert að fara þá---------
— Þá hvað?
— Ekkert.
— Jú, segðu það.
— Æ nei, það var ekkert.
— Jú vist, finnst þér kanske leiðinlegt að ég fer?
— Auðvitað finnst mér það leiðinlegt. Bjóstu við öðru?
Hann tekur um axlir hennar og dregur hana að sér,
og allt i einu er hann mjög glaður, finnst gott að vita
að hún er leið hans vegna, samt læðist einhver tor-
tryggni, einhver efasemd að sál hans og hann spyr:
— Ætlar þú aftur á ballið þegar ég er farinn?
— Ég veit ekki, ég hefði viljað vera þar kyrr, það hefði
verið betra að kveðja þig með hinum krökkunum.
Hann þrýstir henni fastar að sér, en segir ekkert.
— Þú hefðir ekki átt að fara, segir hún við eyra hans.
— Ég kem aftur.
— Kannske.
— Efastu um það?
— Já.
— Hvers vegna? Það drukkna ekki allir sjómenn.
Hann segir þetta hressilega, eins og sönnum sjómanni
sæmir. Og þá skilur hann í einni svipan, hvers vegna
hann er allur annar, hann er að verða fullorðinn, hann
er að verða maður. Honum er ekki ljóst hvernig þetta
hefur orðið, en hann stækkar og vex í sjálfum sér, en
jafnframt minnkar hún, verður bara hrædd litil stúlka,
sem hann verðpr gð hugga og vernda.
10 VIKAN