Vikan - 28.12.1961, Síða 17

vilja.
— Maud. Ég hef margsinnis sagt
þér það, að þú virðist eiga næsta örð-
ugt með að láta þér skiljast það,
sem þú vilt ekki viðurkenna einhverra
hluta vegna. Bn nú ertu allt í einu
orðin svo skarpskyggn að það liggur
við að mér standi ótti af því. Hvernig
getur það eiginlega átt sér stað, að
manneskja skuli geta orðið fulltíða
og þroskuð á einni nóttu . . . eða
kannski við segjum nokkrum vikum
aftur þann tuttugasta og áttunda
nóvember 1970, og ræðast við I ein-
lægni.
— Þú hefur þá ekki hugsað þér að
giftast mérf
— Jú, svaraði hún, rólega sem fyrr.
Þar sem ég er haldin sjálfskvalar-
fýsn, tek ég þessu boði þínu allshug-
ar fegin. Ég veit, að það er illa gert
þín vegna. Ég get ekki boðið þér
annað en blóð og tár og sjúklega
sjálfselsku. En eins og öllu er nú
á hana, snýr hún máli sínu að honum
sjálfum og ávitar hann fyrir það að
hann skuli alltaf vera að þessu sparki,
ef hún freistast til að kveikja sér í
sígarettu eftir matinn. Britta ætlar
að hætta starfi sinu hjá vátrygging-
arfélaginu um nýárið og stofna eigið
heimili, og guð almáttugur hvað hún
hlakkar til.
— Ætli Tobias sjái ekki svo um,
að þú yrðir því fegnust að mega fara
að þræla í skrifstofunni aftur, segir
en voru þarna við borðið.
Tækifærið kom, þegar þær drukku
teið sitt seinna um daginn. Sonja
hafði það fyrir venju að fá dagblað-
ið að láni hjá Stengárd bókhaldara
og renna augunum yfir fyrirsagnirn-
ar, á meðan hún maulaði vínarbrauð-
ið. Irma kom með tebollann sinn og
settist á borðið hjá henni.
— Hamingjan góða, hvað þetta
getur verið drepleiðinlegt allt saman.
Það segi ég satt, að ég er farin að
því að það er víst orðið alllangt síð-
an við höfum rifizt ...
— Við skulum ekki tala um það,
svaraði hún rólega. Er það til þess
að ögra sjálfum þér, að þú vilt kvæn-
ast mér?
— Ef til vill, svaraði hann. Þótt ég
eigi að kallast sálfræðingur, þá er
mér það ekki nokkur lifsins leið að
gera mér grein fyrir því hversvegna
ég er nú allt i einu gripinn sterkri
löngun til að breyta þveröfugt við
það, sem ég hef áður viljað.
— Og vesalings læknirinn, sagði
hún og reyndi að bregða fyrir sig
glettni. Þú hefur getað hjálpað öðr-
um, en getur svo ekki orðið sjálfum
þér að liði. Öldungis eins og þú gazt
ekki heldur orðið mér að liði. Þú
ættir nú að spyrja sjálfan þig þess í
einlægni, hvort það sé ekki einmitt
læknirinn í þér, sem þessu ræður.
Hvort þetta sé ekki einskonar ör-
væntingarúrræði, sem þú hefur grip-
ið til í því skyni að lækna mig, erfið-
asta sjúklingnum, sem þú hefur
nokkru sinni haft undir höndum.
Jan Stenlund teygaði ölið úr glas-
inu og setti það síðan harkalega frá
sér á borðið.
— Það er eins og það er vant,
þú getur ekki um annað hugsað en
sjálfa þig, sagði hann. Ef til vill veld
ég þér vonbrigðum, en ég tek áhætt-
una. Reyndu að segja sem svo, að
það sé ekki fyrst og fremst þín vegna,
heldur sjálfs mín vegna, að ég vil
kvænast Þér.
— Sjálfs þín vegna? Gagnstætt.
vilja þínum?
— Já, hversvegna ekki? Ef til vill
hefur mér liðið allt of vel. Hef ekki
verið neyddur til að beita þreki mínu
og kröftum. Hef þess vegna alltaf
dregið mig í hlé, einmitt þegar á átti
að herða. Það væri annars gaman að
vita hvaða breytingum við höfum
tekið eftir tíu ára hjónaband.
Við getum kannski komizt að raun
um það. Við skulum hittast hérna
háttað, varðandi samband okkar,
hlýtur öll breyting að verða til batn-
aðar.
— Maud, ég er ekki að gera að
gamni minu.
Hún leit á hann og svipur hennar
var þrunginn alvöru.
— Ég ekki heldur.
Hægt og rólega, en þó eins og hik-
andi, ýtti hann hringnum hennar til
hennar aftur, yfir borðið. Hún dró
hann á fingur sér aftur, og það mátti
sjá það á vöðvahreyfingunni á hálsi
hennar, að það var sem hún kyngdi
einhverju.
Matsölustaðurinn, sem stundum
var kallaður Næringarbásinn, var
troðfullur fólki og sígarettureykur-
inn sveif eins og ský yfir borðun-
um, mettaður margvíslegum matar-
þefi. Skrifstofustúlkurnar frá vá-
tryggingafélaginu sátu þröngt við
borð, og þar sem Irmu bar síðast að,
varð hún að taka sér sæti fyrir enda
þess eins og væri hún forseti sam-
kundunnar. Það var henni óþægilegt
vegna þess að fyrir bragðið varð hún
stöðugt að líta um öxl til þess að
geta virt fyrir sér þann, sem stúlk-
urnar voru að pískra um í það og
það skiptið. Þær höfðu sína ákveðnu
meiningu um flesta — yerkfræðing-
inn, sem sat einn við borð, glæsilega
klæddur og spengilegur . . . það var
sagt að konan hans væri leiðinleg
og skapill og yndi hann hjónabandinu
illa. Og Adolfson gjaldkeri, sem alltaf
var á höttunum eftir skrifstofustúlk-
unum, enda Þótt hann væri kominn
hátt á sextugsaldur og væri með
ístru . . . sveiattan.
Britta etur á við hvern karlmann
og vel það. Hún er ákaflega hreyk-
in af næringarþörf sinni; klappar á
þrútinn kvið sér og spyr hvort Tobias
sé nú ánægður — en Tobias er ófædd-
ur sonur, sem hún ber undir belti.
Britta getur aldrei orðið þreytt á að
tala um hann Tobias sinn, og þegar
þær hinar verða þreyttar á að hlusta
Maja-Lísa þurrlega. Við sjáum til ...
Maja-Lísa á dóttur, svo hún veit af
reynslunni hvað hún er að tala um.
Hún býr með karlmanni, en þau
ganga samt ekki I hjónaband. Hún
kveðst fyrst verða að komast að raun
um hvort hún vilji í rauninni giftast.
Engin þeirra leggur þó trúnað á það.
Elvor hefur prjónana með sér og
tekur alltaf 1 þá þegar hún hefur
lokið matnum. Hún prjónar alltaf hið
sama, handtöskur, sem hún festir á
höldur úr gljáviði og gefur síðan.
Ásta talar aldrei um annað en sjón-
varpið. Hún fylgist stöðugt með dag-
skránni og hefur sínar ákveðnu skoð-
anir. Hún er trúlofuð, og Irmu finnst
örðugt að koma þessu heim.
— Hvers vegna eruð þið eiginlega
trúlofuð, fyrst ykkur verður svo ekki
annað úr tímanum en sitja og horfa
á sjónvarp. Væri ég ...
Hún segir þó ekki upphátt það sem
býr í huga hennar. Irma hafði nefni-
lega verið komin á fremsta hlunn með
að trúlofast í fyrravetur, og það var
ekki neinn hallærisnáungi, sem var
hinum megin; faðir hans var sjálf-
stæður atvinnurekandi. En það fór
ósköp hörmulega. Hún hafði haldið
að hún væri með barni; hann var hálf-
kvíðinn þess vegna en hún sjálf him-
inlifandi — en svo kom það bara á
daginn, að hún var alls ekki með
barni. Og þetta hafði svo orðið til
þess að náunginn lét sér kvíðann að
kenningu verða og dró sig í hlé.
Irmu varð litið til Sonju, þar sem
hún sat úti við gluggann, álút og ann-
ars liugar. Það var enginn kraftur í
henni. Ef hún hefði verið gædd þó
ekki væri nema helmingi þess dugn-
aðar, sem hinar stúlkurnar beittu,
Þegar þær voru að klófesta karlmenn-
ina, mundi hún vera komin í það
heilaga fyrir fimm árum síðan og
eiga nú börn, bil og sjónvarpstæki.
Hvernig skyldi henni annars ganga
með lækninn? Irma ákvað að spyrja
hana um það við hentugri aðstæður,
hugsa um það í fullri alvöru að kom-
ast til Bandaríkjanna og verða þar
vinnukona.
— Enn einu sinni?
— Það er ekki neitt „enn einu
sinni“, svaraði Irma. Ég hef aldrei
ráðgert Það í fullri alvöru fyrr en
nú. Þræla i skrifstofunni, sitja svo
heima eins og illa gerður hlutur og
láta sér leiðast — er það nokkurt líf?
— Líttu heim til mín eitthvert
kvöldið og rabbaðu við mig, sagði
Sonja.
— Hefur þú tima aflögu til þess?
— Eg hef nógan tíma ...
— Heyrðu, þetta með þig og lækn-
inn ... er það runnið út í sand-
inn?
Sonja laut yfir dagblaðið.
— Hvaða lækni?
— Hann ... þú veizt?
— Já, — nei, það varð ekkert úr
því.
— Það var leitt, sagði Irma stutt
og laggott um leið og hún stökk nið-
ur af borðinu og tók nokkur dansspor
á góifinu.
— Sonja, veiztu hvað mig langar
mest til? Að skreppa út í kvöld og
dansa. Og Þar sem ég hef engan til
að fara með, þá ættir þú nú að slá
til og koma með mér. Það er liðið
meira en ár síðan drengurinn ... þú
veizt hvað ég á við. Komdu bara ...
ÞEGAR hún sat frammi fyrir spegl-
inum og hagræddi hárinu, yfirvann
hún loks þá freistingu að hringja til
Irmu og tilkynna henni, að hún gæti
ekki farið út í kvöld.
Hún skildi ekki í sjálfri sér, að hún
skyldi hafa látið til leiðast að heita
Irmu því að koma út með henni i
kvöld. Til að dansa ...
Hún hafði meira að segja sagt, að
hún væri viss um að hún mundi hafa
gaman af að koma i fjölmenni, hlusta
á fjöruga hljómlist og lyfta sér upp.
Og það var að vísu satt — svo langt
Framkald á bls. 33.
VIKAN 17