Vikan - 28.12.1961, Síða 23

SKÁLAÐ
FYRIR
NÝJA
ÁRINU
Konráð Guðmundsson er einn
vnsælasti veitingamaður okkar
hér i höfuðstaðnum, enda mun
hann vera með ánægjulegustu
„gestunum" í veitingasölum
Lidó, þvi alltaf birtir þar upp
dálítið, Þegar hann kemur inn.
Ekki svo að skilja að mönn-
um þurfi að leiðast þar, jafn-
vel þótt „Konni“ sé ekki við-
staddur, því þar er vel séð
fyrir öllum.
„Hvernig gengur, Konni?“
spurði ég. Þetta var hnitmiðuð setning, nokkurs-
konar „drottningargambítur“, því að mikið lá
við að mér tækist að fá hann til að makka rétt.
„Gengur? Blessaður góði, eins og í sögu, maður.
Eins og i sögu. Hvað segir fótógrafinn?"
— Strax kominn í vörnina, og hún ekki af
verra taginu. Nú var um að gera að leika rétt.
„Niðurbrotinn maður. Aldeilis niðurbrot-
inn.“ (!!!)
— Stórkostleg gildra, enda varaði Konni sig
ekki á henni og gekk beint í hana.
„Hvað er að, kæri vinur? Get ég gert nokkuð
fyrir þig ?“
„Þú getur bara reddað mér alveg, Það er ekk-
ert annað.
— Mát i næsta leik, ef hann áttar sig ekki.
„Alveg sjálfsagt. Hvað get ég gert fyrir þig?“
„Spandéraðu á mig fimm minútum, og lofðu
mér að skjóta á þig meðan þú skálar fyrir ný-
árinu.“
„Hefurðú farið til læknis nýlega ... ?“
— Örvæntingarfull tilraun til bjargar. —
„Nei, en ef þú makkar ekki rétt, þá þarf að
leggja mig inn ...“
— Skák og mát. -—
Og svo var tekin mynd af Konráð, þar sem
hann heldur á G-inu og skálar i ósviknum Lidó-
kokkteil við ykkur öll og býður öllum Gleðilegt
nýár.
„Hvað minnir G-ið þig á, Konni . . . ?“
„Gleðilegt nýár!“
— Skák og mát — (!!!!)
Okkur brá í brún, þegar við
komum til Egils Bachmans,
mannsins, sem einmitt bjó til
alla stafina fyrir okkur. Við
vorum búnir að hamast í hon-
um undanfarna daga að láta
okkur nú fá stafina okkar, svo
við gætum farið að taka mynd-
ir, en alltaf var svo yfirfullt
að gera, að h’ann sá ekki út úr
því. „Það er allt á hvínandi
hausnum," sagði Egill, „allt
kolbrjálað. Ég sé ekki út úr
því. Þetta endar með ósköpum.” En ekki datt
okkur í hug að þetta yrði að áhrínsorðum.
Svo loks, þegar við komum til að taka af hon-
um mynd, þá hékk hann á löppunum á bita í
loftinu og var að bjástra við að reyna að koma
ofan í sig einhverju glundri í glasi, sem hann
hélt á í hendinni.
„Þetta tekst aldrei, E'gill minn,“ sagði ég vin-
gjarnlega.
„Ja, erfitt er það, því helvítis glasið snýr öf-
ugt.“
„En ef þú reynir nú að snúa sjálfum þér við,
Egill minn ...“
„Það er alveg sama, drengur, sérðu það ekki?
Þá snýst glasið auðvitað líka, svo það kemur
alveg það sama út.“
„En ef ég lána þér staf til að styðja þig við?“
„Já, gerðu það góði. Hvaða staf áttu eftir?“
„Ell. Hvað dettur þér í hug þegar þú sérð ell?“
„Ell?“
„Já, ell."
„Ellefu elliærir Efliðar eltast við ellistyrk ...“
„Nei, L.“
„Litlir, ljótir og leiðinlegir ljósmyndarar leggja
leiðina um Laugaveginn í leit að laglegum, ljós-
hærðum léttúðardrósum, en laglegir og laghentir
láglaunamenn lenda á Letigarðinum ef lánar-
drottna lengir eftir lausaskuldum ...“
„Laukrétt. Láttu nú lagó úr loftinu ...“
„Þá lendir L-ið á löppunum á þér.“
Lýtalaus L-della!
Egill.
VIKAN 23