Vikan - 28.12.1961, Page 24

Gotfred (Gotti) Bernhöft
stórkaupmaður verður að vera
hér með.
Hann er einn þeirra manna,
sem ávallt gera lifið léttara og
bjartara fyrir náungann, og
sumir þurfa ekki annað en
heyra minnzt á Gotta fil að
komast í gott skap.
3?g hefi aldrei séð hann
öðruvísi en i sólskinsskapi,
Gotfred. ávallt tilbúinn með glens og
gaman, en jafnframt hinn full-
komna sjentilmann, við háa sem lága.
Sennilega er Gotti einn vinflesti maður Reykja-
vikur, og þótt víðar væri leitað.
Hann móðgast heldur ekkert þótt ég kalli hann
Gotta, — eins og raunar allir aðrir — því ef Þið
hringið til hans og hann svarar sjálfur í símann,
þá segir hann þegar í stað: „Gotfred Bernhöft og
kompaní — Gotti hér!“
„Hvað hefir þú rekið heildverzlun lengi, Gotti?“
„Það eru rétt 20 ár núna. Siðan 1941. Þar áður
vann ég i 22 ár hjá H. Benediktsson & Co. Ann-
arsstaðar hefi ég ekki verið."
„Þú hefur semsagt alltaf verið I sama bisnessn-
um?“
„Já, svipuðum."
„Hvaða vörur eru það aðallega, sem þú verzl-
ar með?“
„Allskonar skrifstofutæki, peningaskápa, pen-
ingakassa, búðarkassa, reiknivélar, ritvélar, skjala-
skápa, allt slíkt, sem nöfnum tjáir að nefna —
og svo auðvitað ýmislegt fleira. En þetta eru
aðal lagervörurnar.“
„Ertu ekki vongóður með viðskiptin á næsta
ári ... ?“
„Jú, það er nú líklega. Ég skal skála við þig
uppá það. Gleðilegt nýár og skál!“
„Skál fyrir næsta ári. Hvað minnir Á-ið þig
annars á ... ?"
„Á-ið ... ? Ávallt reiðubúinn til að þjóna kúnn-
unum.“
Þó að jólin og nýárið sé
á þeim árstíma hér á Islandi,
þegar allur gróður liggur und-
ir snjó og is og blóm sjást
hvergi nema í gróðurhúsum,
þá er þetta vissulega blóma-
hátíð á móts við margar aðrar.
Heimilin og verzlanir eru
skreytt með blómum, blóm eru
gefin og blóm þegin. Sjaldan
hafa blómaverzlanir eins mik-
Sigurlína. ið að gera á árinu, en einmitt
um þetta leyti.
Þess vegna fannst mér mjög vel viðeigandi að
koma við i einhverri blómabúð og vita hvernig
starfsfólkið tekur hátíðinni.
Litla blómabúðin i Bankastræti 14 varð fyrir
valinu að þessu sinni, enda var þar glatt á hjalla
og bros á hverri vör.
Það hlýtur að vera mjög ánægjulegt að af-
greiða í blómabúð. Þar hljóta allir að vera alltaf
í sólskinsskapi innan um allt þetta skraut og
blómailm.
Það er munur en að vera blaðamaður. Það
eina sem minnir mann á gróður jarðar í þeirri
atvinnugrein, er þegar maður er kallaður kálhaus.
Það þykir vægilega að orði komizt.
Sigurlína Helgadóttir var líka á sama máli,
þegar ég fór að ræða við hana — Þ. e. a. s. að það
sé gaman að vinna í blómabúð.
„Hvað ertu annars búin að vinna hér lengi?"
„Það er nú ekki langur timi. Hérumbil tvö ár.“
„Og þú ert ánægð með starfið?"
„Já, það er yndislegt."
„Yndislegt, já. Það passar við upsilonið, sem
þú heldur á.“
„Upsílon. Þetta er ekkert upsílon. Þetta er ý."
,,Já, auðvitað er það Ý. Hvernig læt ég? (Ekki
reiknað með svari.) Ý . . . Ý . . . jæja, við segjum
bara að Það séu engar ýkjur að það sé ýmislegt
ýkjagott við nýárið. Skál fyrir þvi!"
Þá brosti Sigurlína og skálaði ýkjulaust.
Við áttum leið framhjá
Lækjartorgi í djúpum hugleið-
ingum um hvern við ættum
að ná í til að afmynda. Hver
væri líklegastur til að óska
okkur og ykkur gleðilegs ný-
árs.
Lækjartorg minnir fyrst og
fremst á eitt: Strætó.
Það er annars undarlegt að
strætóar skuli vera kallaðir
strætóar, en strætisvagnabíl-
stjórar strætisvagnabílstjórar.
Úr þvi við köllum strætó strætó, ættum við að
kalla strætisvagnabílstjóra strætóstjóra, eða þá
bara að kalla strætó strætisvagn og strætóstjóra
strætisvagnstjóra, en ekki stræ ...
Nei, það er víst komið nóg af slíku.
Jæja, við fundum nokkra stræ ... vagnstjóra
samankomna þar sem þeir hafa nú aðsetur eftir
að Hótel Hekla var rifin, og réðumst til inngöngu.
Eg var að vísu einn, en það er miklu fínna í
blaðaviðtali að segja „við — okkur — okkar og
svoleiðis.
„Jæja," sagði „við“. Hver vill skála fyrir okkur
hérna — og nýárinu."
Þá upphófust mikil læti og hamagangui*, hver
þvældist fyrir öðrum og annar fyrir hverjum, unz
í Ijós kom að þeir urðu sjálfir að skaffa drykkinn.
Samt varð það úr að Karl Gunnarsson vaktfor-
maður var útvalinn til að sitja fyrir. Honum til
hróss skal það tekið fram að hann fór ekkert
hjá sér, — ekki heldur þegar húfunni var troðið
ofan á hausinn á honum, enda sögðu þeir það
hinir stræ ... hinir vagnstjórarnir, að hún færi
honum prýðisvel, og svona húfu ætti hann helzt
að hafa alla daga.
Karl tók þessu gamni ósköp rólega og lét það
ekekrt trufla sig — enda fór húfan honum vel
eins og þið sjáið.
„Hvað ertu búinn að vera strætisvagnsstjóri
lengi, Karl?“
„Við skulum nú sjá. Hvað er ég búinn að vera
lengi strákar? Ég var byrjaður þegar þú komst,
Halli, var það ekki?“
„Jú, jú, blessaður. Þú byrjaðir 46 eða 7."
„Já, alveg rétt. Líklega hef ég byrjað 47. Ég
er þá á 14. árinu."
„Þú ert á fjórtánda árinu, segirðu?"
„Já, við skulum segja það.“
„Eigum við þá ekki að skála fyrir þvi fimmt-
ánda?"
„Jú, það skulum við gera. Skál, og gleðilegt ár!"
„Góðan daginn, ungfrú góð.
Væriðu ef til vill fáanleg til að
standa kyrr eitt augnablik á
meðan ég tek af þér mynd?“
„Da-da-bla-klabla."
„Já, ég skil það prýðilega,
en þrátt fyrir það verð ég að
biðja þig um að setja upp þenn-
an hatt ...“
„Ba-ba. Ma-ma.“
„Já, þau eru hérna bæði á
næstu grösum, svo að ég held
að öllu sé óhætt. Settu nú upp
hattinn og stattu kyrr augnablik ...“
„Glug-glug-bla-beddi-bla-flafla-tla.“
„Nei, nei, það liggur ekkert á. Bara róleg. Haltu
svo á upphrópunarmerkinu aðeins augnablik og
passaðu það vel á meðan."
„Bla-bla. Glug.“
„Horfðu svo á hana mömmu þína og brostu
dálítið."
„Brrrrr. Prrrr. Ægiddígó."
„Svona já. Ágætt. Hvað heitirðu annars?"
„Babba."
„Dóttir hans pabba þins, já ...“
„Mamma."
„Þér er greinilega að fara fram. Gleðilegt ný-
ár, elskan, og við vonum öll að þér vegni vel á
næsta ári.“
„Glug!"
„Bless!"
„Ble-ble.“
Það virðist allsendis útilok-
að að taka myndir af nokkrum
mönnum án þess að hafa eins
og eina flugfreyju með í hópn-
um — það er að segja ef mað-
ur ætlar að punta eitthvað
upp á hópinn. Þess vegna fór
ég suður á flugvöll og bað um
viðtal við einhverja flugfreyju,
— alveg sama hver er, því all-
ar eru þær jafnsætar, og ó-
gerningur að vera óheppinn í
vali.
Það brást heldur ekki í þetta sinn, því hver
heldurðu að hafi stillt sér upp fyrir framan
myndavélina nema Brynja Kristjánsson?
Engin.
Brynja var ósköp ánægð með að hafa E-ið, því
hún sagði að Það væri stafurinn hans pabba síns,
Einars Kristjánssonar söngvara.
„Þú hlýtur þá að hafa átt heima erlendis meiri-
hluta ævinnar?
„Já, ég hefi verið erlendis alla mína ævi, utan
fjögur síðustu árin, sem ég hefi verið hér heima
að mestu."
„Og hvar áttirðu þá heima?"
„Það var aðallega í Danmörku og Þýzkalandi.
Ólst upp í þeim löndum er óhætt að segja.“
„Þú ættir þá að geta brugðið fyrir þig þessum
málum, ef mikið liggur við?“
„Já, það liggur eiginlega I hlutarins eðli."
„Hve lengi hefirðu verið flugfreyja?"
„Það eru líklega um tvö ár.“
„Og kannt að sjálfsögðu vel við Þig?“
„Já, alveg prýðilega."
„Þú ert hjá Flugfélagi Islands. Ert Þú í ferðum
innanlands eða utan?"
„Svona sitt á hvað, við skiptum því á milli
okkar. Annars vill það frekar vera svo að þær
nýrri eru á innanlandsleiðum, en við sem erum
búnar að vera lengur förum í utanlandsferðir."
„Finnst þér alltaf jafngaman að vera flug-
freyja?"
„Það er mjög skemmtilegt starf og góðir félag-
ar, sem maður vinnur með. Bn fyrsti spenning-
urinn fer samt fljótlega af.“
Svo skálaði Brynja við mig og ykkur öll og
óskaði öllum gleðilegs nýárs.
„Upplýsingar."
„Halló, er það 03?"
„Já, upplýsingar."
„Já, viljið þér gjöra svo vel
að veita mér dálitlar upplýs-
ingar ... ?“
„Sjálfsagt. Hvað er það?"
„Hvað heitið þér, fröken?"
„Steinunn Erlendsdóttir."
„Kunnið þér alla síma-
skrána?"
Steinunn. „Nei, — ekki alla. Annars
eru ekki veittar neinar per-
sónulegar upplýsingar í þennan síma. Aðeins
um símanúmer."
„Mætti ég þá spyrja yður um eitt símanúmer?"
„Gjörið þér svo vel.“
„Hvaða símanúmer er heima hjá yður, fröken ?“
„Engar persónulegar ...“
Eruð þér ættaðar úr Reykjavík?"
„Eng ... Keflavík."
„Hvað hafið þér unnið lengi við símann?"
„Það eru um 3 ár samtals. Fyrst i Keflavík
og svo hér."
„Hvað eruð þið margar í upplýsingaþjónust-
unni?"
„Við erum níu, held ég.“
„Verðið þér á vakt um nýárið?"
„Ég á frí á nýársdag og kvöld."
„Eigið þér einhverja sérstaka ósk á nýárinu?"
„Já. — Að vinna stærsta vinninginn i happ-
drættinu ...“
„Viljið þér gera mér þann greiða að setja upp
pappírshúfu, halda á E-i og skála við mig í kók
rétt á meðan ég tek mynd?"
„Sjálfsagt, — ef þér borgið kókinn."
„Það er nú líklega. Hvað minnir E-ið yður
annars á ... Erlendsdóttur ... ?"
„Nei, — Engar persónulegar upplýsingar."
Glug!
24 VIKAN