Vikan - 28.12.1961, Side 30

A
V
♦
*
9- 7
G-3
K-10-9-8-7
10- 9-7-6
^ K-10-8
y D-9-6-5
4 D-3
* G-6-4-3
& D-G-3-2
y K-10-8-4
$ G-6-5-4
4. K
í sfðasta bfaði birtist þessi þraut,
sem var í því fólgin að suður átti
aS vinna fimm spaSa, gegn livaða
vörn sem væri. Lausnin er eftir-
farandi:
Kastþröng
Endaspil á vestur
Endaspil á austur
Slagur V N A S V N' A S V N' j \ >
1 L 6 I, 2 L 3 L K I, 6 L 2 L 3 I, K L 6 L 2 I, 3 I, K
2 T 7 T A T 3 T 4 T 7 T A T D T 4 T 7 T A T 3 T 4
3 S 7 S 4 S K S 2 S 7 S 4 S Iv S 2 S 7 S 4 S K S 2
4 T 8 T 2 T D T 5 S 9 S 5 S 8 S G I. 9 L D L 4 H 4
5 L 9 L D L 4 H 4 H 3 H Á H 5 H 4 L 7 L Á L 5 T 5
6 'S 9 S 5 S 8 S G L 7 L Á L 4 T 5 S 9 S Á S 8 S 3
7 T 9 S A H 5 T 6 L 9 L D L 5 T 6 L 10 L 8 L G S G
8 T 10 S 6 S 10 S D I, 10 L 8 L G S 3 T 8 S 5 S 10 s D
9 L 7 H 2 L 5 S 3 H G H 2 H 6 H K T 9 T 2 T D T 6
10 H 3 H 7 H 6 H K T K T 2 T 3 T G H G H Á H 5 H 8
11 H G S A H 9 H 8 T 10 H 7 I-I 9 S D H 3 H 2 H 6 H 10
12 L 10 L A L G Ii 10 T 8 S 6 H D H 8 T 10 H 7 H 9 H K
13 T K L 8 H D H G T 9 S A S 10 . H 10 T K S 6 H D T G
Ennfremur voru þrjú sagnviS-
fangsefni, sem fimm sérfræðingar
hafa svaraS á þessa leiS:
Nr. 1 Nr. 2 Nr. 3
Ásmundur Pálsson 2 grönd Pass 3 lauf
Gunnar Guðmundsson 3 lauf 3 hjörtu 3 spaöar
Hallur Símonarson 3 lauf 3 hjörtu 3 lauf
Lárus Iíarlsson 5 lauf 3 hjörtu 3 lauf
Þórir Sigurðsson 5 lauf 3 hjörtu 2 spaöar
Svar Ásmundar við nr. 1 kemur
ef til vill spánskt fyrir sjónir en
það þýðir auðvitað að félagi eigi að
velja um láglitina. Hitt er svo ann-
aS mál að mér finnst það dálitið
öfgakennt aS biSja félaga aS segja
sinn betri láglit, þegar maður á
helmingi fleiri spil i öðrum.
Ekki tala ég ...
Framhald af bls. 7.
kjálka um leið og hann hneig nið-
ur. Það sem á eftir fór mundi
Arpady aðeins óljóst sem martröð
milli meðvitundar og öngvits.
Þegar pyndingunum lauk í það
skiptið, veittist dávaldinum nokkurt
tóm til að athuga ailar aðstæður.
Hann var ekki beinbrotinn. BlóS
rann úr vitum hans, en hann gat
stöðvað það með sjálfsefjun. Þá var
það búiS og gert. Andlit hans var
allt hrumlað og marið, en það mundi
gróa og bólgan hjaðna þegar frá
leið. Og hárið, sein þeir höfðu slitið
af höfuðsverði hans mundi vaxa
aftur. Það sem skipti mestu máli
var þetta, að pyndingarnar höfðu
ekki náð tilgangi sínum — hann
hafði ekki Ijóstrað neinu upp við
þá, því er þeir vildu vita. Að sjálf-
sögðu létu kvalarar hans ekki þar
30 VIKAN
við sitja; þeir komu aftur, börðu
hann og klipu, tættu hold hans og
mörðu og sneru upp á limu hans.
En þeim tókst ekki að buga vilja
hans, og smám saman fór sá grunur
að vakna hjá von Struckel storm-
sveitarforingja, að vera mætti ab
hinar venjulegu aðferðir þeirra
dygðu ekki, þegar þessi maður' var
annarsvegar.
ARPADY starði í ofurbjart ijósið,
lítið eitt undrandi. í fúlla þrjá daga
og þrjár nætur hafði hann starað
í þetta ofurbjarta ljós, og enn fann
hann þess engin merki, að það ætl-
aði að verða honum ofraun frekar
ein svefnleysið sjálfs. Hins vegar
virtist þetta ætla að verða von
Strúckel stormsveitarforingja of-
raun. „Talaðu, bölvaður!“ öskraði
hann, „talaðu, eða ég skal láta brjóta
hvert bein I skrokknum á þér!“
hvæsti hann að dávaldinum, þar sem
hann lá á fangelsisbörunum, bund-
inn á höndum og fótum.
En Arpady dávaldur steinþagði
sem fastast og starði í ofurbjart
ljósið yfir höfði sér. Það var einmitt
þetta ofurbjarta Ijós, sem var honum
styrkur, en það gat von Struckel vit-
anlega ekki gert sér i hugarlund.
Það gerði dávaldinum auðveldara
að cinbeita hugsun sinni til sjálfs-
sefjunar. Þetta var i rauninni hjá-
kátlegt, hugsaði Arpady með sér.
Þeir voru að reyna að brjóta vilja
hans á bak aftur með því að ræna
hann svefni, hann sem hafði árum
saman unnið að því að fullkomna
sig í þeirri list að ná algerðri slökun
fyrir sjálfssefjun, svo að hann kæm-
ist af með mun minni svefn en fólk
almennt. Þótt von Struckel héldi
þessu áfram vikum saman, mundi
það ekki bera neinn árangur. Dá-
valdurinn varð að stilla sig um að
brosa; það var hyggilegast að vekja
ekki neinn grnn meS þeim.
„Talaðu, svinið þitt!“ öskraSi
stormsveitarforinginn. „Segðu eitt-
hvað. Gildir einu hvað ...“
En Arpady þagði. Hann hafði úti-
lokað umþverfið, stormsveitarfor-
ingjanrt og styrjöldina úr hugsun
sinni og opnað hana fyrir endur-
minningunni um Helenu — hve
falleg og ljúf hún hafði verið, og
hve ríkrar hamingju þau höfðu not-
ið, þessi ár sem þau áttu i samein-
ingu. Gott var það, að hún skyldi
vera látin nú. Slík hugsun var að
visu hræðileg, en sönn og einlæg
engu að síður. ÞaS var-gott að þeir
gátu þó ekki náð til hennar.
Það er einkennilegt hversu ólík-
legir menn geta valizt til þess að
verða hetjur í 'styrjöidum, hugsaði
hann enn. TTann sjálfur hafði til
dæmis aldrei gert aðrar kröfur en
að hann mætti lifa sómasamlegu og
tiltölulega áhyggjulausu lifi og full-
lcomna sig í þessu starfi sínu. Hann
hafði aldrei skipt sér af stjórnmál-
um eða tekið þar neina afstöðu, með
eða móti. En hvað verður svo, þeg-
ar stjórn.máiiri fara að taka afstöðu
gagnvart manni sjálfum? Hvað verð-
ur þegar þaú taka sér allt vald yfir
,lifi maríns? Hvað verður, þegar
konan sem maður ann hugástum,
er fyrst óvirt, síðan ofsótt og Toks
húndelt og hrjáð unz hún deyr fyr-
ir aldur fram. eingöngu vegna þess
að langafi hennar og langamma ját-
uðu þá trú, sem þessi handbendi
stjórnmálanna telia sér ávinning að
berjast gegn? Jú, þá verður það, að
maður sannfærist um að þelta að-
gerðarleysi dugi ekki lengur.
„Berjið hann!“ öskraði storm-
sveitarforinginn. Einn nf storm-
sveitarmönnunum hlýddi skipun-
inni og barði dávaTdinn knýttum
þnúum tvivegis. beint f andlitið.
Brotin tönn féll á gólfið og blóSiS
TagaSi úr sári á vanga dávaldsins.
MaSur verSur aS hafast eitthvaS
að. hafSi Arnady hugsaS. og hann
gerði sér tafarTaust Tióst á hvern
háft hann gæti heTzf hafzf aS. Hann
hafði siSnn notfært sér ihrótt sina
og knnnáttu f hvi skvni aS verSa
sér útf um nokkrar augtýsingar. AS
vfsu hvorki Hns vfðtækar eSa mikiT-
værfar off hann viidi.
..Út meS vkkur!" öskraSi storm-
sveitarforinffinn. ..Út . . « gtorm-
sveifnrmennirnir hröðuSu sér úf úr
kipfnnum off von StruckeT varS einn
eftir inni meS fansanum. Von
SfruekeT virfisf f urmnámi. ..T?g skiT
hi" ekki." sa"Si hnnn viS dávaTdinn.
.Úff hefði aidrei trúaS hvf, að þú
hvldir heffa.“
• ÞaS er viTiastvrknrinn sem ger-
ir.“ mæTti dávaTdurinn og hrá Toks
”ho^r» sfr>r»í.
..Úg ff«t kúffaS hiff og kvaTiS til
hivSn?.“ hvæsti sformsveitarforing-
inn i reiSi. ..E" ffef Tr>iTcif? hiff svo. aS
hú veinir off hiSiir um náS dauSans.
En .. TTann ffPTSi dálitTa högn,
„hversveffna skvTdi hurfa aS ganga
svn Tangt? T.átfu mér f té hær upp-
iýsinffnr. sem nm er aS ræSa og ég
skaT siá svo um aS hú fáir fuTTt
fretsf."
Aruadv hrosti. ..FreTsi." endurtók
hann. „Þér vitiS haS ósköp veT,
stormsveitarforinffi. aS enginn öST-
ast fuTTt frelsi fyrr en f dauðanum."
..ATlt f Tagi. aTTt f Tagi.“ mæTti
stormsveitarforinffinn og sveiflaSi
örmunnm. „Þú kvst há ekki freTsiS.
Þú verður hvi hafður f fangahúð-
nm um skeið. En hú heldur Tffi.
HugsaSu nú máTið,“ sagði hann og
leysti fjötrana af höndum og fótum