Vikan - 28.12.1961, Page 31

fangans. „Þú þarft ekki aS svara
mér þegar í staS; hugsaSu máliS,
ég kem aftur á morgun ...“
Dávaldurinn neri dofna úlnliSi
sína og virti stormsveitarforingjann
fyrir sér. Hann sá að svitadropar
stóðu á enni hans og svitarök klæðin
límdust að feitum skrokk hans. „Þér
virSist órólegur, herra stormsveit-
arforingi,“ mælti hann og það lá
við að samúðar gætti í röddinni.
,J>ér verðið að læra að slaka á.“
Stormsveitarforinginn hvessti á
hann augun, fast og lengi, og gekk
siðan snúðugt út úr klefanum.
AftPADY var brugðið. Hann opnaði
augun, og það tók hann nokkra
stund að átta sig á hvar hann var.
Hann sá liSsforingjann standa yfir
sér með keyri í hendi, og þá vissi
hann hver hann var. „Þú hefur sof-
ið i næstum því sólarhring,“ mælti
Þjóðverjinn og brosti. „Þú hlýtur
þvi að hafa verið orðinn þreyítari
en ég hugði. Við hefðum átt að halda
þessu eitthvað áfram.“
Enn virti Arpady hann fyrir sér.
Þeir voru einir í klefanum. Von
Struckel brosti enn, og dávaldinum
geðjaðist ekki að því brosi.
„Ykkur hefði verið óhætt að halda
áfram árlangt,“ varð Arpady að orði.
„Ég mundi samt ekki hafa látið það
uppskátt, sem þið eruð að slægjast
eftir.“
„Vertu ekki svona fljótur á þér,“
sagði von Struckel, og tók enn að
æða um gólfið eftir þvi sem hinn
þröngi klefi leyfði. „Ég hef vitað það
frá upphafi, að ég gæti fengið þig
til að veita mér umræddar upplýs-
ingar. ÞaS fyrirfinnst lykill að
viljastyrk hvers einasta manns. Það
vill einungis þaning til, að ég hef
notað skakkan lykil, hvað þig
snertir."
„Þér hafið ekki neinn réttan lykil
handbæran.“
„Jú, það vill svo til.“ Stormsveit-
arforinginn nam skyndilega staðar
og hvessti augun á dávaldinn. „Ég
hef komist að raun um að þér eigið
dóttur.“
Arpady brá, en tókst þó að léyna
því i tíma. Hann vonaði að minnsta
kosti að stormsveitarforinginn héfði
ekki veitt þvi athygli. „Ég á ekkert
barn,“ svaraði hann. „Ég átti konu,
en þiS hafið séð fyrir þvi, að ég er
nú ekkjumaður.“
,Já, þvi miður, þá er kona yðar
ekki lengur á lífi. Hún lézt vist úr
hjartaslagi. Mér þykir það leitt.
Raunar var blóð hennar ekki ómeng-
að. Og,“ bætti hann við, „það er
blóð dóttur yðar ekki heldur.“
„Ég á ekki neina dóttur,“ endur-
tók dávaldurinn þrákelknislega sem
fyrr.
Nú var það stormsveitarforinginn,
sem gerðist áhyggjufullur. „Svona
nú,“ sagði hann, „eigum við elcki
að hætta þessum blekkisögnum og
leggja spilin á borðið?“ Hann dró
upp vasabók sína, opnaði hana,
hagræddi hornspangagleraugunum
vandlega á nefi sér áður en hann
tók að lesa. „Nafn: Anna Maszaros.
Fædd: Þann 14. júlí, 1922 í Buda-
pest. Hélt til Parisar i janúarmán-
uði, 1939. Lagði stund á listnám við
Sorbonneháskólann, unz Frakkland
var frelsað af þýzka hernum. Býr nú
í París undir nafninu Anna Mons-
ant.“ Hann leit upp frá lestrinum.
„Þarf ég að lesa lengur?“
Þar kom, að Arpady þraut sjálf-
stjórn. Hann spratt á fætur og greip
fyrir kverkar stormsveitarforingj-
anum. En pyndingarnar og mis-
Nýju færsluvélarnar frá Olivetti eru hraðgengar,
fullkomnar, sterkar og ódýrar. Hentugar til færslu á
launum, birgðum, reikningum o. fl. o. fl. Olivetti
færsluvélarnar má einnig nota sem bókfærsluvélar í
litlum fyrirtækjum. Eigið verkstæði, gnægð varahluta
og sérmenntaður viðgerðarmaður tryggir öruggan
rekstur og langa endingu Olivetti véla.
G. IIelg:ason A IHclsied li.f.
Rauðarárstfg 1. — Sími 11644.
þyrmingarnar i klefanum höfSu
dregið úr honum mátt, svo von
Struckel veittist auðvelt að hrinda
árás hans.
Arpady lá nokkra stund hreyf-
ingarlaus á klefagólfinu, lét sem
hann væri meðvitundarlaus, en i
rauninni var hann að hugsa —
hugsa um Önnu og lykilinn, sem
stormsveitarforinginn hafði komizt
yfir. Loks skreiddist hann á fætur
og settist á bálltinn.
„Hvað hafið þið gert henni?“
spurði hann. Það var þýðingarlaust
að vera með látalæli lengur.
„Ekki neitt •— ekki enn,“ svaraði
von Struckel illgirnislega. „Það veit
enginn einu sinni um þetta enn sem
komið er, nema við tveir — ekki
enn. Öll tengsl á milli þín og Önnu
Monsant eru vandlega dulin. Með
því að glugga 1 ótal mjög svo mein-
leysisleg skjöl og skilríki og leggja
saman tvo og tvo tókst mér loks
að geta mér til um þau. Og ef þú
lætur mér í té þær upplýsingar, sem
ég er að sækjast eftir, kemst enginn
að neinu.“ Arpady leit á stormsveit-
arforingjann, og þegar hann sá
drýldnina í svip hans, þótti honum tautaði stormsveitarforinginn. „Þér
það næsta trúlegt að hann segði vísið okkur leiðina til þessara bæki-
satt, hann væri einn um joessa vitn- stöðva þeirra.“
eskju — að minnsta kosti enn. Von Arpady kinkaði kolli. Hann átti
Struckel var einmitt af þeirri mann- ekki neinna kosta völ úr því sem
gerð ,sem nýtur þess að vita meira komið var. „Hve lengi hef ég dvalizt
en aðrir, luma á trompi í bakhönd-M
inni. Aftur á móti var eklci að vita
hve lengi hann mátti treysta því,
að hann héldi þessu leyndu. „Hvern-
ig get ég verið viss um að þér segið
satt?“ spurði hann.
„Þér hafið orð þýzks liðsforingja
fyrir því,“ svaraði von Struckel
móðgaður.
„Ég verð þá að hætta á það,“
hreytti Arpady út úr sér.
„Jæja þá.“ Stormsveitarforinginn
lét svo litið að taka sér sæti. „Það
eru nöfnin á þessum njósnurum,
sem þú hefur haft samband viS,“
sagði hann.
„Ég vissi aldrei nöfn þeirra,“ svar-
aði dávaldurinn. „Ég fór til aðal-
stöðva þcirra uppi i sveit, og afhenti
þar þær upplýsingar, scm ég hafði
komizt yfir. Og ég hitti sama mann-
inn aldrei nema einu sinni að máli.“
„Gott, svo langt sem það nær,“
.liérna?“ spurði hann.
„Þrjár vikur.“
„Ég mundi eiga öllu auðveldara
með að trúa þvi, að það væru orðin
þrjú ár.“
Stormsveitarforinginn brosti. „Þér
hafið reynzt flestum örðugri við að
fást,“ mælti hann og gat ekki leynt
dálililli aðdáun í röddinni.
„Samt ekki nógu örðugur,“
hreytti Arpady út úr sér. „Er dagur
eða kvöld?“
„Kvöld,“ svaraði von Struckel.
„Klukkan er langt gengin í tíu.“
„Gott,“ varð Arpady að orði. „Það
er þá bezt að fá þessu aflokið.“
Þjóðverjinn sparkaði nokkrum
sinnum 1 klefahurðina og storm-
sveitarmennirnir komu inn aftur.
Þeir fremur drógu en studdu dá-
valdinn upp stigann, hrundu hon-
um inn i baðherbergi og vörpuðu
til hans fötum.
VIKAN 31