Vikan - 28.12.1961, Blaðsíða 32

Þér stórsparið ra|magn méðj
þvT að nota eingöngu hinar nýju
OREOL-KRYPTON ljósaþerur.
Þær brenna 30 % skærar en
eldri gerðir, vegna þess að þær
eru íylltar með KRYPTON efni.
MINNIÐ KAUPMANN YÐAR EÐA
KAUPFÉLAG A AÐ HAFA ÞÆR
TI.L HANDA YÐUR. Flestar
betri matvöru-og raftækja.verzlanir
selja OREOL KRYPTON ljósaperurj

2
90 watta ljós af 60 watta peru i
ommpwN
I>egar hann lauga'ði andlitið í
fyrsta skiptið þessar þrjár vikur
varð honum iitið á sjálfan sig í
spegiinum. Hann ætlaði ekki að bera
kensl á spegiimynd sína. Hann var
orðinn hvitur fyrir liærum, mógul-
ur á hörund, og andlíið, sem ailtaf
liafði verið unglegra en aldurinn
stóð til, var nú markað djúpum
dráttum; augun, sem tjfrað höfðu
áhorfendur, dábundið þá i hófstaf-
legum skilningi, voru orðin syfjuleg
og sijó.
Hann skoðaði hendur sinar, góm-
ai'nir allir marðir og tættir eftir
klípurnar. Fæturnir titruðu undir
lionum, svo hann varð að siyðjast
með veggjum. Hann sá von Struckel
fyrir hugskotssjónum sínum, feitan
og pattaralegan, stormsveitarmenn
lians, hina rammefidu lirotta í
stroknum einkennisbúningum.
Enginn maður gat staðizt þessar
vísindaiegu hugsuðu og framkvæmdu
líkamspyndingar til lengdar án þess
viðnamsafl viija hans þryti, hugs-
aði hann með sér. Honum var það
ckki nein minnkunn að gefast upp,
enda hafði hann jjoiað fiestum
lengur.
„Fijótur!" öskraði stormsveitar-
maðurinn, sem stóð vörð fyrir utan
dyrnar. Arpady klæddist í skyndi
og gekk út úr baðhérberginu.
SVALT næturloftið, sem streymdi
inn um opnar rúðurnar á foringja-
bílnum, var hressandi og áfengum
ilmi þrungið. Aldrei hafði Arpady
dregið andann svo áður, að honum
væri það slik unaðsnautn og hann
var þakklátur fyrir að hafa átt það
eftir.
„Erum við á réttri leið? Er þetta
vegurinn?" öskraði stormsveilarfor-
inginn greip föstu taki um hand-
járnaða úlnliðu dávaldsins.
„Við erum á réttri leið,“ svaraði
dávaldurinn þýðum rómi og lagði
liendur í skaut sér. „En ég segi yður
það satt, herra foringi, að þér verð-
ið, sjálfs yðar vegna, að læra að
slaka á. Ég vildi ógjarna hafa eins
iiáan blóðþrýsting og þér.“
„Ef það kemur upp úr dúrnum
að við séum ekki á réttri leið, fer
áreiðanlega svo að þú þarfl ekki
að hafa neinar áhyggjur af þínum
blóðþrýstingi," breytti stormsveit-
arforinginn út úr sér.
Og stormsveitarmaðurinn, sem sat
vinstra meginn við Arpady, og þeir
tveir, sem sátu í aftursætinu, ráku
upp hrossahlátur við þessa snjöllu
fyndni foringjans.
„Ef ég væri þér,“ svaraði Arpady,
„mundi það sennilega valda mér á-
hyggjum. En þar sem ég er ekki þér,
læt ég það ekki valda mér neinum
áhyggjum. Þess í stað einbeiti ég
huganum að fegurðinni, sein alltaf
hefur sefandi og hvilandi áhrif.“
Arpady horfði upp og fram. „Virð-
ið fyrir yður tunglið, herra storm-
sveitarforingi. Þér lika,“ sagði hann
og ýtti olnboganum við stormsveit-
armanninnum, sem hjá honum sat.
Því næst iagði hann fjötraðar hend-
urnar á öxl þeim, sem sat við hlið
bílstjórans. „Þarna sjáið þið,“ mælti
hann lágt og þýtt, „ég er ekki hið
minnsta hræddur við ykkur. Ég hef
ekki neitt að óttast framar.“
„Tunglið er sannarlega fagurt,“
mælti hann og mildum scfjunar-
hreimi brá í rödd hans. „Þið getið
ekki gert ykkur grein fyrir fegurð
þess fyrr en ykkur er varnað að
sjá það. Það er þvi fyllilega þess
vert í sjálfu sér, að gefa gaum að
fegurð þess áður en það er um
seinan.“
„Hafið þér til dæmis nokkru sinni
veitt þvi athygli, stormsveitarfor-
ingi, að skýin eru i stöðugum elt-
ingarleik við tunglið, en megna þó
aldrei að snerta það. Ekki einu
sinni að byrgja það, því að þótt þau
hlaði sér í þykka bólstra fyrir neð-
an það, smjúga geislar þess ávalt
einhversstaðar í gegn, og maður get-
ur séð hvar það siglir hraðbyri hátt
yfir þeim. Þetta er ákaflega róandi
tilhugsun, herra stormsveitarfor-
ingi. Þetta sannar að ijósið verður
aldrei fyllilega byrgt, jafnvel ekki
deyft nema rét't i bili. Sjáið hvernig
skýin æða um himininn og mán-
inn skín ...“
Að ökumanninum undanteknum
horfðu þeir nú allir á tunglið, en
hafi stormsveitarmönnunum tekizt
að nema nokkurn lærdóm af sigri
ljóssins, höfðu þeir að minnsta
kosti ekki hátt um það.
„Takið eftir þessum unga manni,“
mælti dávaldurinn enn og snart öxl
bilstjórans eins létt og fjötrarnir
leyfðu. „Þessi ungi maður kann að
slakj á. Sjáið hvernig augnaráð hans
er stöðugt bundið veginum næst
frain undan; að hann litur hvorki
til hægri né vinstri en starir stöð-
ugt í geislann frá ökuljósinu, þar
sem þeir falla á steinsteyptan flöt
brautarinnar. Þessi ungi maður kann
að slaka á, og það mun reynast hon-
um þýðingarmikill hæfileiki.“
„Beygið til hægri hérna,“ sagði
Arpady í sömu andrá, og foringja-
bíllinn rann inn á hiiðargöluna, en
þrír herbílar fyigdu fast eftir.
„Og nú ekur þú beint héðan af,“
mælti hann við bílstjórann. „Þú
festir augun á veginn framundan,
en þú munt komast að raun um að
héðan í frá þarftu ekki að hreyfa
til stýrið. Og þú gætir aukið hrað-
ann nokkuð,“ bætti hann við.
„Ef þér stendur á sama,“ varð
stormsveitarforingjanum að orði og
brosti við, „þá ræð ég enn.“
„Já, vitanlega, herra stormsveit-
arforingi,“ svaraði dávaldurinn
Arpady. „Það hlýtur að vera dásam-
legt að vera ofurmenni.“
„Gamansemi þín missir marks,“
hreytti von Struckel út úr sér.
„Hægðu ferðina,“ kailaði hann til
bilstjórans, sem virtist þó ekki
heyra til, því hann dró ekki úr lirað-
anum. „Hægðu ferðina!“ öskraði
von Struckel og greip í öxl bílstjór-
anum. En bilstjórinn virtist ekki
heldur verða þess var; hann starði
stöðugt á veginn framundan og
hreyfði ekki fótinn á benzinstill-
inum.
„Stjórnið honum, ofurmenni, sagði
Arpady og brosti. „Vissulega eruð
þér meiri að viljastyrk. Sýnið að
yðar sé valdið.“
Von Struckel leit til stormsveit-
armannsins, sem sat við hlið dá-
valdinum. Hann hagaði sér að öllu
leyti eins og bílstjórinn; starði
stöðugt fram undan sér og virtist
hvorki heyra né sjá. Þá lyfti von
Struckel armi sínum og barði húf-
una af höfði þeim stormsveitar-
manni, sean sat við hlið bílstjórans.
,JFáðu hann til að hægja ferðinal“
32 VIKANt