Vikan - 28.12.1961, Page 34

34 VIKAN
þrýstir honum að barmi sér. Atlot
Jans lifa í líkama hennar, og sem
betur fer hefur hún borið gæfu til
að vernda ást sína og varðveita. Nú
fyrst. verður henni það ljóst að þessi
minning líkamans er það helgasta,
sem hún á. Jan, hvíslar hún, ég er
þin og aðeins þín og enginn skai
nokkru sinni fá að vanhelga þessa
minnmgu. Ég skal aldrei verða annars
manns, hvernig sem fer, það sver ég
þér. Ég skal alltaf verða þess um-
komin að geta litið framan i sjálfa
mig án þess að þurfa að blygðast min.
Jan, komdu til mín aftur .. . við skul-
um ekki láta þá ógæfu henda okkur
að skilja að skiptum, jafnvel þó við
verðum aldrei svo frjáls að njótast.
Við skulum aldrei fremja þá hræði-
legu synd gagnvart okkur sjálfum ...
þá einu synd, sem aldrei verður fyr-
irgefin.
Og allt i einu gerir hún sér það
ljóst, að það er hennar og einmitt
hennar að sjá svo um, að sú synd
verði ekki iramin.
Hún kveikir á leslampanum á nátt-
borðinu, nær í pappír og sjálfblek-
unginn, og um leið og hún gengur
á vald sönnustu og einlægustu til-
finningum sínum, verður hún gagn-
tekin unaðslegum friði ...
utan fatageymsluna og fylgir henni
út. Hún hefur ekkert við það að at-
huga á meðan hann er hæverskur og
sýnir henni ekki neina áleitni, enda
þótt hann endurtaki beiðni sína við
og við. Þess á milli ræða þau um
ýmislegt, og hann gætir þess að vera
henni sammála um flest. Þegar út á
götuna kemur, gerir hann ekki lengur
neina tilraun til að koma fram sem
Þjálfaður kvennaveiðari; hann er
greinilega haldinn minnimáttarkennd
gagnvart henni, þegar hún vill ekki
verða til við hann. En hann er engu
að síður iðinn við sitt; hann vill ná
í bilinn sinn, svo þau geti ekið eitt-
hvað saman, og hann segir henni frá
útvarpsgrammófóninum og plötusafn-
inu sínu, og kveðst vera snillingur í
matargerð svo þau geti notið veizlu-
máltíðar heima hjá honum. Loks
kveður hún hann og stekkur upp í
strætisvagninn.
ÞEGAR Sonja er komin inn i strætis-
vagninn hnigur hún hálfmáttvana
niður í sætið. Og nú, þegar hún heyr-
ir ekki lengur þrákelknislega bæn-
arrödd hans 1 eyrum sér, gefst henni
loks ráðrúm til að átta sig á þvi, sem
gerzt hefur. Hún skilur það, að það
eru ekki eingöngu stúlkurnar, sem
eiga við einmanakenndina að stríða;
að karlmenn eru þar ekki að neinu
leyti betur settir, einhverra hluta
vegna. Þeir komast ekki allir upp á
lag með að misnota sér hjónabands-
löngun kvenna og hafa þær að leik-
soppi, en þrá það eitt að mega sýna
einhverri konu ástúð, sitja hjá henni,
hálda í hönd henni, njóta atlota
hennar . . .
En þegar heim kom var allt það,
sem fyrir, hana hafði borið um kvöld-
ið, hálfgleymd saga. Hún fór I bað,
laugaði af sér grómið úr danssalnum,
sem hún hafði nú í fyrsta skiptið
fundið vekja með sér andúð og við-
bjóð, og hún er því fegnust, að hún
skuli vera hrein þegar hún leggst
fyrir til svefns. Og henni verður
hugsað til vinstúlku sinnar, Irmu ...
Og svo verður henni hugsað til Jan.
Hvers vegna bilar hana kjark? Hvers
vegna heldur hún ekki baráttunni
áfram, unz fulnaðarsigur er unninn?
Jan . . . Jan ...
Hún vefur svæfilinn «örmum og
„Jan. Ég get ekki skýrt það hvers
vegna ég skrifa þér þetta bréf.
Þetta er ekki aðeins fyrsta bréfið,
sem ég skrifa þér heldur og fyrsta
bréfið, sem ég skrifa karlmanni
öðrum en föður minum. Bæn mín
er einföld og einlæg. Komdu til
min aftur, hvernig sem fer. Þér
finnst víst að ég hafi hagað mér
einkennilega að undanförnu, er ég
hef verið þér köld og fráhrindandi.
Kannski hefur stolt mitt vaknað
i svip, kannski er ástæðan önnur,
og það get ég ef til vill sagt þér
nánar seinna. En nú er mér ljóst,
að stoltið og það, sem stundum er
kallað heilbrigð skynsemi, eru okk-
ar hættulegustu féndur. Og mér
er það einnig ljóst, að ég mundi
aldrei geta risið undir þeirri
ábyrgð, að ég gæti kennt sjálfri
mér um ef við fremdum hinn
hræðilegasta glæp gagnvart okk-
ur sjálfum einungis fyrir það, að
ég hefði ekki gert allt, sem í minu
valdi stóð, bókstaflega allt — áður
en það var um seinan. Komdu aft-
ur, vertu hjá mér, hvort sem við
erum frjáls að því eða ekki.
Komdu aftur, svo allt verði eins
og það var ... Sonja“.
Hún las bréfið aftur og aftur. Hún
fann, að hana iðraði ekki eins ein-
asta orðs, sem hún hafði skrifað, því
að hvert orð var satt. En hún óttaðist
það, að hún kynni að hika við, ef
hún læsi Það aftur í dagsbirtunni
að morgni. Það mátti ekki verða.
Hún lagði bréfið Því i umslag, skrif-
aði utan á það og gekk frá því.
Svo klæddi hún sig i skyndi, fór
með bréfið og lagði það í póstkass-
ann.
Þegar hún kom inn aftur, sofnaði
hún vært, sæl í þeirri tilfinningu að
hafa loks sigrazt á stolti sínu og efa.
Að hafa gert allt, sem henni var frek-
ast unnt.
Og þegar hún vaknaði um morgun-
inn og minntist þess, hvernig hún
hafði gengið tilfinningum sínum á
vald um nóttina, sínum sönnustu og
einlægustu tilfinningum, var hún glöð
og ánægð er henni varð hugsað til
þess, að nú væri bréfið á leiðinni
til hans ...
Framhald 1 næsta blaði.
Það er ekki eins og ætlazt sé til að
yináttan vari lengur en til morg-
unsins ...
Hún verður undrandi, þegar Sonja
vill ekki verða við. beiðninni, sem
henni hefur verið falið að koma á
framfæri, segir að hún hefði ein-
hverntíma ekki ... Og það er hverju
orði sannara. Sonja hefur hingað til
ekki verið stórlátari en stúlkur á
hennar aldn almennt, þegar þannig
hefur staðið á, en nú finnur hún að
henni er slikt um megn. Kemst að
raun um það, að hafi maður unnað
heilshugar, ber maður slíka virðingu
fyrir ást sinni, að maður gæti ekki
litið framan i sjálfan sig, ef maður
brigðist henni. En þetta er að sjálf-
sögðu meir en Irma getur skilið, hún
hefur aldrei unnað manni í raun og
veru.
En núunginn er ekki á því að láta
sig. Hann sezt við borðið hjá Sonju
og ber nú sjálfur fram beiðni sina,
að visu hæverskari oröum en flestir
þarna. Þegar Sonja vill samt sem
áður ekki þekkjast hann, rís á fæt-
ur og heldur á brott, veitir hann
henni eftirför, bíður eítir henni fyrir