Vikan - 28.12.1961, Qupperneq 35

ítalski salurinn í Klúbbnum er mjög hentugur til fundarhalda og einkasamkvæma
BYRJUM NÝTT ÁR MEÐ NÝJUM SÖNGVARA OG NÝRRI HLJÓMSVEIT. .
Haukur Morthens og hljómsveit byrja að skemmta í efri salnum á nýjársdagskvöld.
NEO-TRÍÓIÐ LEIKUR NIÐRI
KLÚBBURINN
ÓSKAR VIÐSKIPA-
VINUM SÍNUM ÁRS
OG FRIÐAR.
Gódur matur,
Góð þjónusfa,
Góðar hljómsveitir,
Góð skemmtun.
Klúbburinn
Á morgun skín sólin aftur.
Framhald af bls. 11.
geri þær a?S sínum hugsunum. Hún
segir dðpur:
— En hvað lifið er annars skritiS.
Hugsaðu í»ér til dæmis vorið, fiað
er svo stutt, og sumarið iika, alveg
eins og æska okkar. ViS hlðkkum
svo mikiS til að fermast og verSa
fullorSin, og svo vðknum við sjálf-
sagt upp viS haS einn góSan veS-
urdag, aS viS erum orðin gömul.
ÞaS er komiS haust, og viS höfum
gleymt aS njóta sumarsins.
— Já, segir hann og undrast þó,
aS hún skuli segja hetta allt og aS
honum skuli ekki finnast hessi orð
hennar hlægileg. Hún heldur
ófram:
— Æskan er i rauninni aðeins
fáein augnablilc, ðll fegurS er
skammvinn. ÞaS er hara hað tjóta
og vonda, sem aldrei hverfur. SjáSu
hvernig kvðldsólin kyssir bárurnar
og gefur heim fagran og hlýjan svip,
en bara andartak, bráSum er hún
horfin og sjórinn verður aftur hlár
og kaldur.
— Já, en á morgun skin hún
kannske aftur, og bá verSur sjór-
inn hlýr og fallegur á ný. Hann
segir hetta eðlilega og án bess að
leiða hugann að bví, hvaS hinir
strákarnir myndu segja ef beir
heyrðu hann tala svona undarlega.
— Getur verið, segir stúlkan, —
en haS verður samt öðruvisi og bár-
urnar verSa ekki bær sömu.
ÞaS fer hrollur um hana og ó-
sjálfrátt færir hún sig nær honum.
Þannig sitja hau hreyfingarlaus og
bögul. ÞaS er næstum eins og hau
séu að bíða eftir einhverju, það er
lika eins og timinn nemi staðar, biði
. "T>
v'<
og hlusti, augnablikiS stendur kyrrt,
hikar. Stúlkan og pilturinn vita
þetta, finna að einmitt nú leggst
eitthvaS á sál þeirra og situr þar
fast. Eitthvað sem er í nánum tengsl-
um við ástina, kannske ekki endilega
ást þeirra hvors til annars, öllu
heldur ástina á lífið sjálft og ævin-
týri þess. Ævintýri sem þau sjálf
skapa um ástina.
Lítill fugl sezt á þúfu rétt við
fætur þeirra og kvakar, hljóðið er
eins og rödd sakleysingjans sem
ríkti i heiminum, áður en syndin
kom, og rak á flótta fegurðina í
mannssálinni. Skyndilega kemur
styggð að fuglinum og hann flýgur
burt. Samstundis er sem lífið vakni
af værum blundi, dragi djúpt and-
ann og augnablikið er ekki lengur
til. HiS eina mikilvæga augnabiik
er horfið og kemur aldrei aftur.
Stúlkan varpar öndinni, það er
hryggð i augum hennar, engin tár,
því æskan er of ung og of gömul
til að gráta.
Hann dregur líka þungt andann,
þrýstir henni fastar að sér og
segir:
— Viltu skrifa mér oft?
— AuSvitaS svara ég bréfum þin-
um, segir hún, — annars veit ég
vel hvernig þetta verður. Þú skrif-
ar mörg bréf fyrst, eða alltaf þegar
þú hefur afgangs stundir, síðan
fækkar bréfunum með hverri viku
sem líður. SíSan mun ég bíða eftir
þvi að póstbíllinn stoppi við hliðið,
en hann fer framhjá, að minnsta
kosti á ég ekkert bréf í pokanum.
— Ég hætti aldrei að skrifa þér,
segir hann alvarlegur.
— Kannske ekki, samt er ég
hrædd.
— Hrædd við hvað?
— Við timann.
— Tímann?
— Já, tímann, þegar þú ert farinn
og það sem þá gerist.
— Við getum stundum ráðið þvi
hvað gerist.
— Nei, við ráðum engu. Þú getur
ekki ráðið því hverjum þú kynnist
eða hvernig þau kynni verða. Ég
verð aftur á móti hér heima, þar
sem ekkert nýtt gerist, allt verður
við það sama, árið út og árið inn.
— Ertu alveg viss um það?
— Já.
— Þú ætlar þá ekki að gleyrna
mér.
— Auðvitað ekki, jafnvel þó ég
reyndi að gleyma þér gæti ég það
ekki, því hér mun allt minna á þig.
— Það er gott. Og þegar ég kem
aftur, verður allt óbreytt. Við sitj-
um hér í hvamminum, tölum eða
þegjum og biðum, ekki eftir bátn-
um eins og nú, heldur eftir þvi að
timinn liði, svo við getum gift
okkur.
— Já.
Svo er hóaS og kallað. Þau líta
bæði upp og sjá bát koma og stefna
að litlu bryggjunni.
— ÞaS eru þeir, segir piiturinn.
— Það er einhver með þeim, segir
stúlkan.
— Já, jreir voru að tala um ein-
hverja stúlku sem ætiaði að vera
með út á Eyri.
— Jæja, veiztu hver það er?
— Nei, hún er áreiðanlega ekki
séðan úr sveitinni.
Og báturinn kemur nær og nær
og aftur er hóað. Pilturinn stendur
upp, stúlkan tekur jakkann hans og
dustar af honum stráin.
Svo hafa þau kvaðzt og hann
hleypur niður móana, yfir holtið
og er óðar en varir kominn niður
að bryggjunni. ÖSru hvoru lítur
hann við og veifar. Stúlkan stendur
í sömu sporum og horfir á eftir
honum, sér hann taka pokann sinn,
þar sem hann hafði skilið hann
eftir á stóra klettinum. Svo er bát-
urinn kominn alla leið. Mennirnir
segja eitthvað, hún heyrir ekki orða-
skil, en glaðlegur hlátur þeirra
bergmáíar i lilíSinni þar sem hún
stendur. Pilturinn réttir þeim dót.
sitt og stekkur svo sjálfur út í bát-
inn. Hún sér að hann sezt við hlið-
ina á stúlkunni — stúlkunni sem
ætlar að verða samferða út að Eyri.
— Og aftur er hlegið hressilegum
hlátri og stúikan heyrir þenna
hlátur, löngu eftir að hann er þagn-
aður, löngu eftir að báturinn er
horfinn fyrir nesið.
Hún stendur enn dálitla stund i
hvamminum og horfir út á sjóinn,
að augnabliki liðnu sezt sólin og
dagurinn er allur.
Þá snýr stúlkan heim á leið. Hún
gengur hægt upp móana, þræðir
fyrir stærstu þúfurnar, henni ligg-
ur ekkert á, hún hefur nægan tima.
Þegar hún kemur upp á þjóðveg-
inn, nemur hún snöggvast staðar og
hlustar. Hvað er þetta sem hún
heyrir? Er það hláturinn aftur?
Hljóðið kemur nær, verður skýr-
ara, ákveðnara, sker miskunnarlaust
í sundur djúpa þögn kvöldsins sem
er að kveðja, og hláturinn sem hef-
ur hljómað i eyrum hennar hverf-
ur. Hún dregur djúpt andann, horfir
enn einu sinni út á hafið, siðan i
þá átt sem hljóðið kemur úr, og fá-
einum andartökum siðar stöðvar
ungi maðurinn mótorhjólið sitt á
veginum hjá henni.
— Halló, segir hann glaðlega, og
VIKAN 35