Vikan - 28.12.1961, Qupperneq 36

AKLÆÐlf!
Spyrjið bólstrarann
yðar um ÚLTÍMU-
ÁKLÆÐI
ULTIMA
KJÖRGARÐI
'S
án þess að stíga af hjólinu.
— Halló, segir stúlkan lágt og dá-
lítið hikandi. Svo hlær hún glaðlega,
og hlátur hennar minnir hann á
fuglakvak.
— Ertu að hlæja að mér? segir
hann og læzt vera móðgaður, en
brosir þó svo að skín i sterklegar
hvítar tennurnar.
— Já, þú ert svo skemmtilega ó-
hreinn í framan, segir hún og bros-
ir, og honum finnst bros hennar
bjart og fallegt eins og vorið.
— Þú værir líka óhrein, ef þú
værir búin að aka á hjólinu þvi arna
í allan dag.
— Býst við þvi, en hvert ertu
annars að fara?
— Ég veit ekki, ég þori ekki að
setjast á þetta ferliki, ég er viss
um að ég dett.
— Hvaða vitleysa, þú venst fljót-
lega við að sitja á mótorhjóli, og
þá finst þér það reglulega gaman.
Komdu nú.
— Jæja þá, segir hún, og sezt
fyrir aftan hann á rykugt sætið, og
hún gleymir alveg, að ef til vill
kunni pilsið að óhreinkast.
Hann stigur á benzinið og brátt
eru þau hulin mórauðu rykskýi, sem
vindurinn feykir hærra og hærra
upp í loftið, unz það hverfur inn
i austrið, þar sem nýr dagur er að
fæðast. -fc
— Hingað.
— Hingað?
— Já, nú finnst mér ég kominn
á leiðarenda.
— Sá er góður.
— Ferðinni var upphaflega heitið
að Brekku, en ég er vist kominn
of langt.
— Já, það ertu. Brekka er bær-
inn, sem þú sér$ þarna undir hlið-
inni.
— Hvíta húsið með rauða þak-
inu?
— N'ei, það er Þúfa. Gula húsið
með græna þakinu, er Brekka.
— En þú, hvert ferð þú?
— Ég fer að Þúfu.
— Gott, þá eigum við samleið
seztu á.
Umsjónarmaður með
kvennabúri.
Framhald af bls. 9.
Eigendurnir reyndust vera tveir
bræður Arthur og Frederik Lund-
gren að nafni af sænskum og dönsk-
um ættum. Þeir voru fæddir í
Brasilíu. Ég komst brátt að raun
um það, að þeir voru stórauðugir
menn og lifðu á ýmsan hátt ólíkt
þvi, sem tíðkast á Vesturlöndum.
Hótelið, sem ég hafði nú tekið
að mér stjórn á, var myndarlegt,
stórt og veglegt og á ágætum stað.
í því voru 50 herbergi, stórir mat-
■Hsalir, fullkomnasta eldhús og geysi-
Wegur fjöldi starfsfólks: svart, hvítt,
36 vkak
rautt, kaffibrúnt og næstum þvi allt
þarna á milli. Mér leizt vel á þetta
frá byrjun, og var mér tekið með
mikilli vinsemd þegar ég kom þang-
að. Starfsfólkið virtist vera vant
því að líta með lotningu mikilli á
forstjórann og fékk ég að kenna á
þvi daglega. Ég beitti minum ís-
lenzku uppeldisaðferðum, sem ég
hef aldrei getað losað mig við og
kom fram við starfsfólkið eins og
ég væri jafningi þess, en fann brátt,
að það dugði ekki — og það hef
ég svo sem oft orðið var við er-
lendis. Ég fékk mér kennslutim'a i
portúgölsku og framburðinn lærði
ég bezt með því að láta starfsfólkið
leiðrétta mig. Það sagði aldrei: „Þú
segir þetta, en átt að segja það
svona.“ Heldur sagði það: „Hann
sagði það svona, en hann á að segja
það svona.“ — Þannig talaði það
alltaf við mig í þriðju persónu.
Þarna var margt af matreiðslu-
fólki. Ég kunni ekki aliskostar á
brasilíanska matargerð til að byrja
með, en ég lærði það fljótt. Annars
átti ég ekki að sjá um hana, en vildi
hafa eftirlit með henni. Maturinn
er þarna miklu sterkari á bragðið
en við eigum að venjast. Það er
miklu meira notað af kryddi en
tiðkast í Evrópu eða til dæmis í
Bandarikjunum.
Þetta gekk allt saman prýðilega.
Eftir því sem tíminn leið ávann
ég vináttu og trúnað bræðranna.
Þeir voru báðir komnir við aldur
og höfðu alia tíð haft mjög mikið
umleikis. Þeir áttu fleiri hótel. Þeir
áttu appel.sinu- og grape-fruit-ekrur,
og þeir báðu mig um að sjá um
reksturinn á einni þeirra, en í
henni voru um 5 þúsund ávaxta-
tré. — Þeir áttu balsafiota. Þetta
voru fiekar búnir til úr balsatrjám
og reyrðir saman með trjáfléttum.
Á þessum flekum fiskuðu menn og
voru tveir menn á hverjum. Fiski-
mennirnir höfðu hálfan hlut, en
eigendur flekans höfðu hinn helm-
inginn. Nú átti ég að taka við helm-
ingnum af afianum og koma honum
í_ verð, einnig varð ég að sjá um
tiundir þeirra og aðrar greiðslur,
sem af þessum atvinnurekstri staf<
aði. Þá áttu þeir og baðmullaverk-
smiðjur og skipafélag.
Þegar vinátta min og bræðranna
virtist hafa þróazt upp i algeran
trúnað, fólu þeir mér starf, sem ég
hugsa að enginn íslendingur fyrr
né síðar hafi stundað nema ég —
og mig hafði að minnsta kosti aldrei
dreymt um.
Þannig var mál með vexti að
bræðurnir voru ekki kvongaðir eins
og við köllum það. Hins vegar
„áttu“ þeir konur og þær ekki fáar.
Ég hygg að þær hafi verið að
minnsta kosti 25 og áttu þeir næstum
því jafnmargar. Með þessum konum
áttu þeir 46 börn. Annar átti 18
börn, en hinn 28 börn.
Hér var þó ekki um austurlenzkt
kvennabúr að ræða. Það eru sem
sé lög i Brasiliu, að ef maður þung-
ar konu, ber honum að sjá um hana
og barn hennar, og liggur við allt
að 15 ára fangelsi ef út af er brugð-
ið. — Ekki höfðu bræðurnir eignazt
fleiri en eitt til tvö börn með hverri
Nú báðu þeir mig að taka að mér
nokkurskonar yfirstjórn á öllum
þessum konum og öllum þessum
börnum.
Þetta kom mér algerlega á óvart
— og ég tók málaleitun þeirra vlðs
fjarri til að byrja með.
Þeir kváðust skilja það, að mér
hrysi hugur við þessu starfi, en
ég gerði mér algerlega rangar hug-
myndir um það, og það væri eðli-
legt. Svo skýrðu þeir þetta út fyrir
mér — og ég féllst á að verða við
bón þeirra, en með kvíða þó.
Bræðurnir bjuggu í munaðarleg-
um skrauthýsum, enda voru þeir
með auðngnstu mönnum á þessnm
slóðum. Þeir höfðu mikið þjónaval
I höllum sinum og voru þeir vel
varðir. Enginn gat fengið að hafa
tal af þeim nema eftir umsókn —
og ekki heldur konurnar, sem þeir
áttu. Þær áttu alls ekki heima i
skrauthýsum þeirra. Þær höfðu all-
ar fengið íbúðir til umráða og flest-
ar voru þetta einkaibúðir, það er
smáhús. Þær bjuggu hver út af fyrir
sig og höfðu börnin hjá sér, að
minnsta kosti í byrjun.
Ég átti nú að annast þessar kon-
ur. Ég skyldi greiða þeim „kaup“
þeirra, „matarpeninga“ þeirra, eða
hvað menn vilja kalla það, og átti
ég að gera það vikulega. Ég átti að
hlusta á beiðnir þeirra, kvartanir
og vandamál, ráða fram úr þeim
sjálfur, sem ég teldi að ég gæti ráðið
fram úr og ekki væru mikilsverð,
Blóm á heimilinu:
Skammdegismyrkur
eftir Paul V. Michelsen.
Nú, þegar skammdegið fæxist
yfir, og myrkrið verður svartara,
verðum við að gæta þess, að hafa
stofuplönturnar I.eins góðri birtu
og hægt er að veita þeim, eftir
því, sem þær krefjast, hver og ein.
Það er alltaf leiðinlegt að sjá fal-
legar pottaplöntur teygja sig eftir
birtunni og verða langar og
renglulegar, og verður ekki úr þvi
bætt, nema að skera þær mikið
niður að vori.
Það er aldrei gott að hafa mjög
heitt I stofunni, hvorki fyrir menn
né blóm. Að deginum, þegar bjart-
ast er, þola plönturnar vel 22 st.
hita, en á kvöldin, þegar við vilj-
um hafa það heitt og notalegt,
værl bezt fyrir blómin að hafa 5
st. lægri hita. Verst er það, þegar
dagurinn er orðinn stuttur og mið-
stöðvarofninn undir glugganum
sendir bylgjur af heitu þurru lofti
á viðkvæm vetrarblómin.
Það er því bezt, að draga niður
gluggatjöldin og mynda þannig
lokað kalt rúm fyrir plönturnar á
Kvöldin. Það þurfa að vera sterkar
plöntur og hafa góða umönnun, ef
þær eiga að þola veturinn I of-
hitaðri og oft tóbaksreykfullri
stofu. Það er gott að loka fyrir
miðstöðvarofninn á nóttunni, ef
það er hægt sakir frosta að vetr-
inum.