Vikan - 08.02.1962, Page 30

H.F. EIMSKIPAFÉLAG ÍSLANDS.
AÐALFUNDUR
Aðalfundur hlutafélagsins Eimskipafélags íslands, verfSur
haldinn í fundarsalnum í húsi félagsins í Reykjavik, laugar-
daginn 2. júni 1962 og hefst kl. 1.30 eftir hádegi.
1. Stjórn félagsins skýrir frá hag þess og framkvæmd-
um á li'ðnu starfsári og frá starfstilhögun á-yfir-
standandi ári, og ástæðum fyrir henni, og leggur
fram til úrskurðar endurskoðaða rekstursreikninga
til 31. des. 1961 og efnahagsreikning með athuga-
semdum endurskoðenda, svörum stjórnarinnar og
tillögum til úrskurðar frá endurskoðendum.
2. Tekin ákvörðun um tillögur stjórnarinnar um skipt-
ingu ársarðsins.
3. Kosning fjögurra manna í stjórn félagsins, í stað
þeirra sem úr ganga samkvæmt samþykktum fé-
iagsins.
4. Kosning eins endurskoðanda í stað þess er frá fer,
og eins varaendurskoðanda.
5. Tillögur til breytinga á samþykktum félagsins (ef
tillögur koma fram).
6. Umræður og atkvæðagreiðsla um önnur mál, sem
upp kunna að verða borin.
Þeir einir geta sótt fundinn, sem hafa aðgöngumiða.
Aðgöngumiðar að fundinum verða afhentir hluthöfum og
umboðsmönnum hluthafa á skrifstofu félagsins i Reykjavík,
dagana 29.—30. mai næstkomandi. Menn geta fengið eyðu-
biöð fyrir umboð til þess að sækja fundinn á aðalskrifstofu
félagsins í Reykjavík. Óskað er eftir að ný umboð og aftur-
kallanir eldri umboða séu komin skrifstofu félagsins i hend-
ur til skráningar, ef unnt er, viku fyrir fundinn.
Reykjavik, 9. janúar 1962.
STJÓRNIN.
V ist . tr hann dauður.
Framhald af bls. 11.
— En, þetta er dásamlegt, Joe!
Nú getum við greitt húsaleiguna.
Það verða fimmtíu dollarar. Kaup-
manninum skuldum við hundrað doll-
ara. Og svo getum við greitt bæði
rafmagnið og simann.
— Taktu þessu nú rólega, mælti
Joe og hló við. Nokkra dollara verð-
um við að geyma, svo við getum
fengið okkur ærlega steik á sunnu-
daginn. Mér finnst að við eigum það
skilið.
— Joe, Joe, sagði Irena og fleygði
sér í faðm honum, öldungis eins og
þegar þau voru nýgift.
Þegar hann var orðinn einn inni í
svefnherberginu, dró hann veskið upp
úr rassvasanum og athugaði það nán-
ar. í þvi voru tvö hólf úr gagnsæu
plasti. I öðru þeirra lá nafnspjald:
Marvin Horine, 8 East, 70. stræti.
En Joe starði drykklanga stund í
hitt plasthólfið, án þess honum tæk-
ist fyllilega að gera sér grein fyrir
þvi, sem letrað var á hvíta spjaldið,
sem þar lá. Hann las það að minnsta
kosti tvisvar áður en honum tókst að
skilja meininguna.
„É G E R EKKI DAUÐUR“
„Ég þjáist af flogaveikisköstum,
sem geta oröiB svo svæsm, aO ég virO-
30 VIKAN
ist dauOur. Finni einhver mig, þegar
ég er þannig á mig kominn, er hann
vinsamlega beOinn aO gera viOvart
Dr. Kriiger, Ml East, 64. stræti.
Murray Hill 3-0010“.
Hann fleygði frá sér veskinu eifis
og það væri hættulegur smitberi. Svo
starði hann á það, fann hvernig hann
titraði allur og skalf, rétt eins og hann
væri sjálfur að fá flogaveiklskast.
Hann sá andlitið á hrúgaldinu á gang-
stéttinni fyrir hugskotssjónum sín-
um. Lítið yfirskeggið, lukta hvarm-
ana og friðsælan svipinn. Og svo leit
hann þar aðra mynd, sem vakti með
honum ógn og skelfingu. Gröf i
kirkjugarði, ómáluð líkkista, sem
seig niður i myrkrið, skófla, sem ruddi
moldinni ofan í gröfina.
Hann settist á rekkjustokkinn, lok-
aði augunum og reyndi að hafa hemil
á hugsunum sínum. En það var með
öllu árangurslaust, hann hugsaði og
hugsaði, en samhengislaust og án þess
að komast að nokkurri skynsamlegri
niðurstöðu.
Svo reis hann á fætur og leit í
spegilinn. Hann var náfölur í andliti.
Eins og liðið iík. Það var með naum-
indum, að hann bæri kennsl á sjálfan
sig.
Ekki dugði þetta. Hann stakk vesk-
inu aftur í vasann, gekk fram í eld-
húsið og brá sér í yfirhöfnina. Irena
var eitthvað að bjástra við potta og
pönnur á eldavélinni og raulaðl lágt
fyrir munni sér.
— Irena, láttu mig hafa flmmkall.
— Hvað . . . hvað ertu að segja,
maður?
— Láttu mig hafa fimmkall. Ég
þarf á honum að halda, en spurðu
mig ekki til hvers ....
— E’n mig minnir að við höfum
gert með okkur samning. Varð Það
ekki að samkomulagi, að hvorugt okk-
ar eyddi eyri af þessum peningum
fyrr en allar skuldir væru greiddar?
— Irena, ég kemst ekki hjá þessu.
Við skulum ekki ræða það nánar,
en ég verð ....
Það leyndi sér ekki á svip hennar,
að henni var þetta ekki að skapi, en
samt sem áður seildist hún eftir
krukkunni með peningunum. Hún
leitaði í seðlunum þangað til hún fann
fimmkall. Hann tók við honum,
kyssti hana síðan blíðiega á kinnina
og hirti ekki um að leyna þvi, að hann
hafði samvizkubit.
— Ég segir þér það satt, vina mín,
að ég kemst ekki hjá þessu, mælti
hann afsakandi. Ég skal segja þér það
seinna, en því er þannig farið, að ég
kemst ekki hjá þessu. Ég kem aftur
eftir skamma stund, sagði hann um
leið og hann gekk út.
»
!Það ætlaði að ganga illa að ná I
leigubíl. Þetta var ekki eitt af þeim
borgarhverfum, þar sem fólk notar
leigubila hversdagslega, svo það var
ekki fyrr en hann kom að Breiðstræti,
að hann kom auga á lausan bíl og gat
stöðvað hann. Hann nefndi ákvörðun-
arstað og settist inn í aftursætið.
Eftir tæpar fimm mínútur var hann
kominn á staðinn. Hann lét bílinn
nema staðar spölkorn frá, gekk svo
fyrir götuhornið.
Hann hafði aldrei gert ráð fyrir þvl
að allt yrði þar með kyrrum kjörum
eins og þegar hann hélt Þaðan á brott,
en engu að siður brá honum ónota-
lega. Brá vegna þess hve allt var
þarna hljótt — og vegna þess að hrúg-
aldið var farið.
Lögreglubíll hafði staðnæmzt
spottakorn frá staðnum, þar sem
hrúgaldið hafði legið. Hreyfiliinn var
í gangi og suð hans hið eina, sem
rauf kyrrðina. Annars var þarna ekki
nein verksummerki að sjá. Ekkert . . .
Hann gekk þangað, sem : .greglu-
bíllinn stóð, án þess hann hefði hug-
leitt hvers hann ætti að spyrja, eða
hvernig hann ætti að komast að orði.
— Gott kvöld, lögregluþjónn.
Lögregluþjónninn, sem sat undir
stýri, virti hann fyrir sér nokkur and-
artök, horfði á slitin föt hans og spyrj-
andi andlitið, en leit svo í aðra átt;
kinkaði kolli og tók varla undir
kveðju hans.
— Kom til einhverra átaka hérna?
— Nei, það fannst bara öauður
maður liggjandi þarna á gangstétt-
inni. Þeir óku honum á brott fyrir
stundarkorni síðan. Svo virti lögreglu-
þjónninn Joe enn fyrir sér, og nú
af nokkurri forvitni. Vitið þér kann-
ski eitthvað um þetta mál?
— Hver? Ég? Ekki nokkurn skap-
aðan hiut, svaraði Joe og hopaði um
skref. Ég heyrði bara að viðvörunar-
bUstran var þeytt. Spurði bara af
forvitni, rétt sisvona.
Hann hélt á brott. Reyndi að ganga
keikur, stíga fast tU jarðar og láta
sem ekkert væri. Hann leit ekki um
öxl fyrr en hann kom fyrir hornið,
en þá var lögreglubilllnn allur á bak
og burt.
Hann vissi að hann gat ekkl neltt
við þessu gert. Það var hrylUlegt til
þess að hugsa, en heimurinn var nú
einu sinni svona. Það var ekki heldur
að vita nema lögreglulæknirinn væri
svo fær í starfi sínu, að hann bæri
kennsl á sjúkdóminn og sæi að ein-
ungis mundi um skindauða að ræða.
Kannski var hann þegar risinn upp af
líkbörunum, fleygur og fær, þessi
blessaður Marvin Horine, sem átti
heima að 8. East, 70. stræti. Já, kann-
ske sat hann þegar inni i stofu heima
hjá sé'r, reykti og rabbaði við fjöl-
skyldu sina eins og ekkert hefði við
borið.
Enn stöðvaði Joe leigubíl. Hann varð
að fá sér einn gráan i leiðinni sér til
hressingar, svo alls kostaði þetta
ferðalag hann hálfan annan dollara.
Þá þrjá og hálfan dollara, sem eftir
var, lét hann aftur i krukkuna á eld-
húshillunni að Irenu ásjáandi. Hún
spurði hann ekki neins. Svo fór hann
að hátta.
Hann hrökk upp, rennvotur af
svita, svo að jaínvel sængurfötin voru
blaut. — Joe, Joe . . . hvað gengur
eiginlega að þér maður? spuröi Irena,
sem lá við hlið honum.
— Hvað er að ? spurði Joe. Hvað er
klukkan?
— Ég veit það ekki, svaraði hún og
seildist eftir vekjaraklukkunni, sem
stóð á náttborðinu. Hálfátta. Það er
réttast að við förum á fætur, fyrst
við erum bæði vöknuð á annað borð.
Hann tuldraði eitthvað og bældi sig
niður í svæfilinn. — Nei, ég er þreytt-
ur og ekki nándarnærri útsofinn. Það
var komið langt fram á nótt, þegar
mér loksins tókst að festa blund.
— Ætlarðu ekki að leita þér at-
vinnu i dag?
— Jú, jú — auðvitað leita ég mér
atvinnu i dag. Vertu öldungis róleg.
— Þá er hyggilegast fyrir þig að
hypja þig framúr, svo þú verðir
snemma á ferðinni. Dagurinn er lið-
inn áður en maður veit af.
Hann varp Þungt öndinni.
— Þú veizt það, Joe, að þessir
peningar endast okkur ekki lengi.
Hann glaðvaknaði um leið og hún
minntist á peningana. Settist upp við
dogg, teygði sig eftir sígarettu. Hann
reykti þangað til stubburinn var orð-
inn svo stuttur, að við lá að hann
brenndi sig á hor.um, og braut heilann
um það, sem gerzt hafði kvöldið áð-
ur. Svo brá hann sér fram úr og
klæddi sig í skyndi.
Hann hitaði sér kaffi; stóð nokkra
stund og starði eins og dáleiddur á
brúnan kaffivökvann, sem seig nið-
ur i könnuna.
Síðan settist hann við eldhúsborðið,
starði á vegginn — ég er morðingi,
hugsaði hann.
Honum kom ekki til hugar að kalla
sjálfan sig þjóf. Allir voru þjófar að
meira eða minna leyti, að hans áliti
að minnsta kosti.
En morð, jafnvel þótt fyrir mis-
gáning væri, Það var allt annað. Þeg-
ar honum varð hugsað til Þess fékk
hann sting í magann og svitinn rann
af honum í stríðum straumum. Hann
heyrði einhverja rödd einhvers staðar
hið innra með sér, sem vitnaði i ritn-
inguna og varð tíðrætt um eld og
brennistein. Hann varð gripinn ótta
og skelfingu rétt eins og krakki.
Hann hafði látið manninn deyja
afskiptalaust, og hvers vegna? Til
þess að auðgast sjálfur um þrjú hundr