Vikan - 08.02.1962, Blaðsíða 31

uð sjötíu og fimm dollara! Og hann,
sem í æsku hafði aldrei látið sig
dreyma um lægri peningaupphæðir
en þúsund dollara; þúsund dollara
fjárfestingu, þúsund dollara gróða, svo
heldur hafði hann nú gerzt smá-
smugulegur. Víst var um það, að
peningarnir höfðu komið í góðar þarf-
ir. Þeir höfðu að minnsta kosti róað
írenu i bili. En hvað fengu þau svo
í aðra hönd? Þau gátu dvalizt enn
einn mánuð í þessari Ibúð. Og enn
mundi vakna svita baðaður af mar-
tröð sinni á hverri nóttu.
Hann hlustaði, írena var víst sofn-
uð aftur, að minnsta kosti bærði hún
ekki á sér. Hann heyrði að hún dró
andann létt og reglubundið.
Hann laumaðist niður stigann.
Þegar hann hafði gengið nokkurn
spöl, brá hann sér inn í kaffistofu og
gekk rakleitt inn í símaklefann.
Hringdi í númerið á lögreglustöðinni.
Honum var svarað af myndugleik,
en lét það ekki slá sig út af laginu.
Það er viðvíkjandi náunganum, sem
þið íunduð liggjandi dauðan á gang-
stéttinni í kvöld er leið, sagði hann.
— Bíðið eitt andartak, svaraði sá
mynduglegi. Hvað er nafnið?
—■ Það kemur málinu ekki við. Þessi
náungi var í rauninni ekki dauður,
skiljið þér. Hann virtist einungis vera
það. Hann er haldinn slíkum sjúk-
dómi . . .
— Eruð þér að gera gys að okkur?
Joe klóraði sér í hnakkann. — Nei,
mér er bláköld alvara. Hann átti
vanda til að fá flogaveikisköst, skilj-
ið þér. Annað var það ekki. Þér skul-
uð þvi ekki jarðsetja hann, skiljið
þér. Þér megið ekki kviksetja hann . .
Það var þögn í símanum nokkur
andartök. Svo tók sá mynduglegi aft-
ur til máls og að þessu sinni var hann
grunsamlega mjúkur á manninn. —
Hvers vegna komið þér ekki hingað
og segið okkur upp alla söguna?
Joe vissi hvað lögregluþjónninn
hugsaði honum, og það gerði honum
gramt í geði. Hann skellti talnemEui-
um á; þetta kom ekki að neinu gagni,
hann hefði getað sagt sér það sjálfur,
að þeir i lögreglunni tóku aldrei mark
á símtölum, þegar maður sagði ekki
til sín. Hann varð að finna eithvert
annað úrræði.
Og skyndilega kom honum ráð í
hug. Læknirinn, hann varð vitanlega
að tala við lækninn. Þennan, sem
nefndur var á spjaldinu i veskishólf-
inu. Hvað hét hann nú aftur? Joe
strauk sér um ennið. Jú, alveg rétt —
Krúger hét hann. Og hann fletti síma-
skránni allt hvað af tók.
Svo hringdi hann í númerið; beið
og hélt niðri í sér andanum.
— Hjá Krúger lækni, svaraði
stúlkurödd.
— Get ég fengið að tala við lækn-
in sjálfan? Það er afar áríðandi.
— Því miður. Læknirinn er ekki til
viðtals. Get ég kannski tekið skila-
boð?
— Hvar er hann? Ég verð að ná
sambandi við hann.
— Hann er í sumarleyfi suður á
Miami. En ef þér segið mér hvað
þér heitið ....
— Það kemur ekki þessu máli við.
Kannist þér nokkuð við einn af sjúkl-
ingum læknisins, Marvin Horine?
— Því miður ekki, herra minn . . .
— Eruð þér ekki hjúkrunarkonan?
— Nei, ég er einungis símastúlka
hjá lækninum.
Enn lagði Joe talnemann á.
Nú átti hann ekki um nema eitt
að velja. Hann var tilneyddur að
snúa sér til lögreglunnar persónulega.
Segja þar frá öllu saman, og gera
þeim ljóst að hann væri hvorki vit-
skertur né drukkinn. Að visu gæti
hann kannski leynt því atriði sög-
unnar, sem einungis snerti sjálfan
hann, ef hann gætti vel að sér. En
hann varð að gera þeim ljóst hvað
um var að ræða, áður en farið væri
að moka ofan í gröfina.
Hann hélt í áttina til lögreglustöðv-
arinnar; gekk hægt og rólega og at-
hugaði sitt mál.
Lögregluþjónninn, sem við skrif-
borðið sat, leit ekki einu sinni við
honum fyrr en hann mælti:
Það var ég, sem hringdi viðvíkj-
andi náunganum, sem þið funduð
liggjandi dauðann á gangstéttinni við
21. götu.
Lögregluþjónninn hleypti sínum
dökku og loðnu brúnum. Síðan brosti
hann:
— Einmitt Það, já. Fáið yður sæti.
Bates yfirlögregluþjónn kemur von
bráðar. Ég var búinn að greina hon-
um frá símtalinu.
Andartaki síðar kom fram í skrif-
stofuna hörkulegur náungi klæddur
stroknum einkennisbúningi. Hann var
viðlíka hæverskur og lögregluþjónn
í sjónvarpi.
Þegar hann hatði heilsað Joe, leiddi
hann hann með sér inn í heldur öm-
urlega skrifstofu, bauð honum að
setjast og lét hann síðan segja upp
alla söguna einu sinni enn.
— Á gangstéttinni við 21. götu,
endurtók hann og krafsaði eitthvað
á pappirspoka. Joe þóttist sjá að það
væri bara til málamynda, hann skrif-
aði ekki neitt.
— Lágvaxinn náungi, vel klæddur
og með lítið yfirskegg, kominn um
sextugt ?
— Já, einmitt.
— Og þér viljið halda þvi fram,
að hann sé ekki dauður?
— Ég veit að hann er það ekki.
— Hann leit nú samt út fyrir að
vera öldungis prýðilega dauður, þeg-
ar Þeir komu með hann. Hjartað
bærðist ekki, enginn andardráttur og
ekki neitt. Læknirinn, sem athugaði
hann, var ekki í neinum vafa um að
hann væri steindauður. Þeir gáfu út
dánarvottorðið í morgun. Hjartaslag.
Hann liggur inni í líkklefanum og
bíður þess að verða grafinn.
Og yfirlögregluþjónninn bandaði
hendinni. — Þér sjáið það því herra
Helmer, að það er ekki minnsta á-
stæða til að vera með neinar áhyggj-
ur. Þér skuluð nú fara heim og hvila
yður.
Joe sló í borðið. — Þér haldið kann-
ske að ég gangi með lausa skrúfu?
Að ég sé einhver aulabárður, er ekki
svo?
Bates hló. — Þvi hef ég aldrei hald-
ið fram, herra Helmer.
— Bn þér hugsið það samt, svona
með sjálfum yður. En bíðið þér bara
þangað til læknir þessa náunga kem-
ur aftur heim úr sumarleyfinu, bætti
hann við og laut nær yfirlögreglu-
þjóninum.
— Heyrið þér mig . . . hvað er það
eiginlega, sem veldur því að þér hald-
ið þessu svo fast fram? Hvers vegna
getið þér verið svo viss um þetta,
herra Helmer?
— Það get ég sagt yður, svaraði
Joe Helmer og kyngdi munnvatni
sínu. Það lá spjald í hólfinu í vesk-
inu hans, og Þar stóð einmitt . . .
þetta . . .
— Við fundum ekki neitt veski eða
spjald á honum.
— Ég hlýt þá að hafa gloprað því
Framhald á næstu siöu.
AUTOLITE
Power-Tip kallast nýjustu rafkertin frá The Electric Auto-Lite
Company, þau hafa vaki heimsathygli sakir kosta sinna.
EIN GERÐ FYRIR ALLAN HRAÐA — SÓTFÆLIN — MARGFÖLD
ORKA — STÓRSPARA ELDSNEYTI — INNBYGGÐUR
ÚTVARPSÞÉTTIR — ÓDÝRARI
Revnið hin nýju Auto-Lite Power-Tip í bílinn —
í allar kveikjuvélar yðar.
Fást í flestum bilahlutaverzlunum.
Þ. JonNMHi «& Co.
Brautarholti 6. — Sími 19215.
VIKAN 31