Vikan - 15.03.1962, Blaðsíða 11

Hann var
slyngari en
hinir og náði
í einkaílugvél til
Bahia Morenos. Hann
mundi einn ná
í íorsíðuízéttina.
— Hver er hún? spurði hann og
yggldi sig. — Þú kannast ekkert við
hana. Manstu, þegar ég kom þér
úr klipunni .. ? Kelly muldraði eitt-
hvað, en Donald yppti bara öxlum
á ný og beygði sig niður til að taka
upp farangurinn, sem var ritvél,
segulband, ljósmyndavél og tann-
burstahylki með meiru. Síða’n hrað-
aði hann sér til afgreiðslumannsins
og stúlkunnar í bláa pilsinu. Kelly
skundaði til starfsbræðra sinna til
þess að segja þeim frá livers hann
hefði orðið vísari. Donald tók á rás,
þegar þau komu út úr flugstöðinni.
— Hvar er flugvélin? spurði hann.
— Við megum engan tíma missa,
annars komumst við aldrei af stað.
Hinir munu gera ailt, sem þeir geta
til að koma í veg fyrir það.
Farið ekki svona geyst, senor!
sagði hinn þeldökki maður, sem átti
fullt í fangi með að fylgja Donald
eftir. — Þér getið hvort sem er ekki
farið fyrr en þér hafið fyllt benzin-
geyminn. Benzínið, sem er á honum
endist ekki alla leiðina til Bahia
Morenos.
—Jæja, þá tökum við það bara
á leiðinni. Þau voru nú komin að
flugvélaskúrnum. Til allrar ham-
ingju var hann opinn, og framstefni
flugvélarinnar sneri í rétta átt.
Donaid fýtti sér að opna klefadyrn-
ar, og kastaði farangrinum inn. —
Inn með yður! kallaði hann til ungu
stúlkunnar, sem virtist ekki vera
neitt eftir sig eftir öil hlaupin, e-nda
þótt hún rogaðist með ferðatösku.
Hún sveiflaði sér léttilega inn í
klefakytruna. Þegar farangurinn var
allur kominn inn, var það svona
rétt með naumundum að þau kom-
ust fyrir.
— Nú leggjum við upp, hrópaði
Donald.
— En þér getið ekki tekið benzin
á leiðinni! sagði afgreiðslumaður-
inn móður og másandi um ieið og
Donald skellti klefadyrunum aftur.
Maðurinn fékk ekkert svar. Donald
setti vélina í gang, og hún rann af
stað með braki og brestum, svo það
bergmálaði í flugvélaskúrnum. Um
leið og flugvélin rann út á flug-
völlinn, komu allir hiaðamennirnir
þjótandi. Einn þeirra reyndi að ná
taki á flugvéiinni, en .hann hrasaði
* og lá á hörðu sementinu, hulinn
reykjarmekki, scm kom frá flugvél-
inni um leið og hún tókst á loft.
Donald gaf sér ekki líma til að líta
á benzínmælinn, fyrr en þau voru
komin upp i háloftin. Hann sá að
geymirinn myndi vera rúmlega hálf-
ur. Jæja, það myndi sennilega end-
ast í um það bil klukkutíma, en það
voru rúmlega 800 kílómetrar til
Bahia Morenos. Við getum að
minnsta kosti komizt yfir að strand-
lengjunni hinum megin, hugsaði
Donald, og þar finnum við sjálf-
sagt einhvern stað, þar sem hægt
er að taka benzín. Vongóður stefndi
hann flugvélinni út yfir heiðblátt,
bliltandi hafið. Farþegi hans virtist
ekki vera neitt sérstaklega málgef-
inn.
— Hvaða erindi eigið þér til Bahia
Moreno? spurði hann, þegar þau
höfðu flogið i hálfa klukkustund
steinþegjandi. Unga stúlkan ypptj
öxlum,
— Ég fer þangað i viðskiptaerind-
um. — Það var reglulega fallega gert
af yður að taka mig með hr . . .?
— Thompson, Donald F. Thomp-
son, en ég gerði það ekki af neinni
góðsemi, ég gerði það aðeins mér
sjálfum til hagsbóta. Án yðar hefði
ég aldrei komizt af stað,
— Hvernig stendur á því?
— Haldið þér að þrjátíu blaða-
menn láti það viðganga&t ;af ifúsum
vilja að keppinautur þeinra sé ,einn
um hituna, þegar gott fréttaefni er
annars vegar? Ef þér hefðuð ekki
verið viðstödd hefðu þeir áreiðan-
lega slegið mig í rot áður en ég
komst út úr flugstöðinni. Kelly og
allir hinir hikuðu við það yðar
vegna. Þannig geta menn ekki bag-
að sér, þegar konur eru annars veg-
ar. Þeir urðu að minnsta kosti að;
koma sér saman um það fyrst, og
þar var víst einmitt um þetta, sem
þeir rökræddu af svo miklu kappi..
— Hvers vegna vildu þeir allir
fara til Bahia Morenos?
Donald ieit undrandi á stúlkuna-
— Hafið þér ekki heyrt <talað um
Betty Bannerman, dóttur gamla olíu-
milljónamæringsins Bannerman?
Hún hefir fórnað öllum skartgripum
sinum — þeir eru virtir á hálfa
milljón dollara — til að giftast Juan
da Ponta, sem er „eiginmaður að
atvinnu". Við höfum komizt á snoð-
ir um að skötuhjúin ætla að hittast:
i dag í Bahia Morenos. Þetta er svO'
sannarlega rómantík á hástigi, eða
hvað finnst yður? Ég er með á nót-
unum, ég er sérfræðingur i róman-
tík . . . fyrir Sunudagsblaðið. Róm-
antík með morgunkaffinu, og blaðið
verður rifið út.
— Þekkið þér Betty Bannerman?
— Nei, auðvitað ekki, en ég hefi
séð myndir af henni. Snoíur síúlka
með ljóst liðað hár. En hún hlýtur
að vera meira en lítið skrýtin. Að
leggja lag sitt við slikan náunga sem
Juan da Ponta. Mér hrýs hugur við
honum.
— Haldið þér að hann elski hana
ekki?
— Elskil Hann elskar engan nema
sjálfan sig. Ég ætti að vita það. Þetta
er ekki í fyrsta skipti, sem ég eltist
við hann. Hann er fyrsta flokks
fréttaefni . . . ný milljóneradóttir á
hverju missiri. Við köllum hann
Juan da Capo. En mér hefir víst
láðst að spyrja hvað þér heitið?
Þetta kom svo óvænt, að henni
varð bilt við. — Bella . . . Bella
Thompson, sagði hún og það kom
ifát á hana. Thompson? Þá heitum
yið sama nafninu. Það var ein-
jketmiieg tilviljun . . . Bella hugsaði
:sig uip stundarkorn, síðan sagði
hún:: ;Mér leikur forvitni á að
víta hvor.t ,allir fréttamenn líkjast
yður?
Að hvaða Jeyti?
j=- tEr.u þeir kaldlyndir og tor-
tryggnir, jafnframt því að vera
framgjarnir?
— Nú er nóg komið, sagði Donald.
—• Ég trúi á ás.t Betty Bannermans,
en það gegnir .allt öðru máli um
Juan da Capo,
— Væri yður sama þó þér ha$ttuð
að kalla liann Juan da Capo? sagði
Bella gröm. — Þa.ð er eitt.hvað svo
hjákátlegL
— Jú, auðvitað, 'þá segjum við
da Ponta. Nei, ég hefi séð alls kon-
ar rómantík og ég veit ,að :hún á
sér engan tilverur.étt, nema ef til
vill hjá kornungum stúlkum, Fyrir
okkur hin eru þetta aðeins innan-
(tóm orð . . . orð og leiktjöld.. Ða
SPonta er leikinn i slíkri sviðsetn-
ingu. Tunglsskin, öldugjálfur, blakt-
andi pálmatré. Da Ponta vinnur
fyrir sér á þennan hátt.
— Svei attan, þetta er viðurstyggi-
legt, hrópaði Bella æst.
— Já, ég er alveg á sama máli,
samsinnti Donald.
— Ég átti við yður. Það eru skoð-
anir yðar, sem eru viðurstyggilegar.
Og þér kallið yður sérfræðing í
rómantík? Þér hafið enga hugmynd
nm hvað rómantík er.
— Eigið þér við að ég sé ekki
nógu einfaldur og trúgjarn?
— Nei, vegna þcss að þér talið
:um það háleitasta og göfugasta, sem
lífið getur veitt eins og hverja aðra
Framhald á hls. 27.