Vikan - 15.03.1962, Blaðsíða 19

beygðir til að berjast eins og þessi
aðskotadýr". Hann hikaði við, spurði
sjálfan sig hvort Þeir hinir mundu
álita hann hræddan, „Ef við neitum
því að berjast ódrengilega og skorum
á þá til drengilegrar baráttu, sahn-
ar það að þeir séu huglausir, ef þeir
ekki þora. Er það ekki?“
Diesillinn lagði flatian lófann á
andlit pelabarnsins og hratt drengn-
um til hliðar. „Hvað segir þú um
það, Riff ?“
„Gatan er okkar yfirráðasvæði. Það
er ekki neitt til að státa af, og mað-
ur skyldi halda, að allir létu sér það
á sama standa. E'n Porteríkanarnir
eru á annarri skoðun. Og ég læt eng-
an, alls engan, taka frá mér það,
sem er mitt“.
„Þú mælir fyrir munn okkar allra",
sagði Túlinn.
Riff sló hægri hnefanum í vinstri
lófa sér, og gaf til kynna að hann
tæki þessa traustsyfirlýsingu gilda.
„Við höldum yfirráðum okkar hérna
í götunni, eins og við höfum alltaf
gert“, sagði hann og sló enn og fast-
ara, og sumir hinna fóru að dæmi
hans. „Og eí þeir beita hnífum, fer
ég eins að. Og ef ekkert annað næg-
ir til að koma þeim í skilning um
þetta, en að rista af þeim hrygg-
lengjuna, þá skal ekki standa á mér“.
Trölli hló hátt og gjallandi, og lét
nú sem hann risti og skæri báðum
höndum, en Hreyfillinn smellti fingr-
um, hratt eins og hleypt væri af hrið-
skotabyssu. Riff var hinn ánægðasti.
Það leyndi sér ekki að strákarnir
fylgdu honum, allir sem einn og á
hverju sem gengi. Jafnvel Nonni pela-
barn gerði háa „skothvelli" með
munninum í gríð og ergi.
„Allt í lagi“. Riff gaf Þotunum
bendingu um að taka þessu með still-
ingu. „Þar sem við erum hvítir menn
og viljum ekki taka upp hinar ó-
drengilegu bardagaaðferðir fjand-
manna okkar, sé ég ekki annað ráð
en við boðum herráð Hákarlanna til
fundar við herráð okkar, svo við get-
um ákveðið með hvaða vopnum skuli
barizt. En ég flyt Bernardo þau skila-
boð sjálfur".
Enginn hafði neitt við það að at-
huga. Riff var foringinn, og þetta Því
ein af skyldum hans — ef til vill
sú mikilvægasta.
„En þú verður að taka undirfor-
ingja með þér“, varð Snjókarlinum
að orði.
Og Hreyfillinn ýtti Malbikaranum
og Túla til hliðar og sagði: „Og ég
er undirforingi þinn, Riff“.
„Nei, það er Tony“, andmælti Riff.
Hefði Hreyfillinn ekkert sagt, mundi
Riff hafa valið hann sér til fylgd-
ar. En nú varð hann að sýna Hreyfl-
inum að hann hefði ekki neitt for-
ystuvald og gæti ekki neina kosti
sett. „Eg fer og tala við hann tafar-
laust".
„Bíddu við andartak", sagði Hreyf-
illinn. „Hvers vegna skyldum við
ganga á eftir Tony? Hann hefur yf-
irgefið okkur. Við skulum þvi láta
hann eiga sig“.
Riff varð að sýna þolinmæði, það
var líka hverjum íoringja nauðsyn-
legt. „Við þurfum á öllum að halda
gegn Hákörlunum", sváraði hann ró-
lega en með festu.
„Tekurðu ekkert tillit til þess, sem
ég segi?“ mælti Hreyfillinn enn. „Eða
var Tony kannski ekki nógu skýr-
mæltur, þegar hann tilkynnti að hann
færi úr flokknum?"
„Vertu rólegur, lagsmaður", sagði
Riff. „Þú ætlar þó varla að reyna að
telja mér trú um að þú vitir það
ekki, að það vorum við Tony, sem
stofnuðum Þoturnar?"
Hreyfillinn sá þegar sitt óvænna,
þetta var staðreynd, sem ekki varð
í móti mælt og hann fann greini-
lega að hann stóð einn uppi í mál-
inu. Það leyndi sér ekki, að margir
af strákunum voru sama sinnis og
Riff, hvað Tony snerti — þennan
sérvitring, sem kvaddi hópinn fyrir-
varalaust, og án þess að bera fram
nokkra ástæðu aðra en þá, að gamla
konan, móðurmyndin hans, óttaöist
svo um hann, Riff var foringinn,
staðreynd var staðreynd; Tony hafði
stofnað flokinn.
„Jæja, en mér finnst hann láta
eins og hann álíti sig of góðan til
að vera með okkur“, maldaði Hreyf-
illinn þó enn í móinn. „Og Þess vegna
mundi ég ekki leita til hans, ekki
einu sinni þótt ég væri í lífsháska".
„Það er flokkurinn, sem gildir, en
ekki hver einstakur meðlimur", sagði
Riff. „Og ég veit að Tony lítur ein-
göngu þannig á málið“.
„Það er hárrétt", sagði Nonni pela-
barn, þegar hann hafði litið I kring-
um sig og sannfærzt um, að enginn
hinna náði til hans með hnefanum.
„Það er eins með Tony og okkur alla.
Hann er stoltur af þvi að vera í hreyf-
ingunni".
Hreyfillinn spýtti að pelabarninu.
„Tony hefur að minnsta kosti ekki
sýnt það stolt i fulla þrjá til fjóra
mánuði."
„Hvernig var það, þegar við tók-
um Demantaklíkuna . til bæna?"
spurði Snjókarlinn.
„Já, hvernig var það?“ tók A-
Rabbinn undir við hann. „Okkur hefði
aldrei tekizt það, ef pólski úlfurinn
hefði ekki verið þar með okkur“.
Nonni pelabarn strauk hnakkann.
„Eg á það að minnsta kosti honum
að þakka, að ég er með óbrotinn
hausinn", sagði hann.
„Þá er það útkljáð mál“, sagði
Riff. „Tony fer með mér til fundar
við Bernardo. Hann hefur aldrei
brugðizt neinum okkar", bætti hann
við og beindi þeim orðum til Hreyf-
ilsins, „og hann hefur sömu afstöðu
til aðskotadýranna og við allir. Það
þori ég að ábyrgjast. Nokkuð annað,
sem þú vildir ræða?“
„Já“, svaraði Hreyfillinn. „Hvenær
byrjar ballið? Ég kæri mig ekkert
um að Porterikanarnir fái að lifa í
friði til elli“.
„Og þá komum við að því, sem er
í rauninni mergurinn málsins", varð
A-Rabbanum að orði; hann talaði
hátt, svo hann mætti vera viss um
að allir tækju vel eftir. „Hvar ætlið
þið að finna Bernardo?" Hann tyllti
sér á tær og bar hönd yfir augu,
eins og hann væri að svipast um eftir
formanni Hákarlanna. „Ég sé hann
hvergi". Og svo tók hann að hnusa
og þefa. „Finn ekki einu sinni ólykt-
ina af honum . . . .“
„Það er ofureinfalt mál“, svaraði
Riff. „Það er dansleikur í miðhverf-
inu í kvöld . . .“
„Rétt“, tóku þeir allir undir. „Og
þar skorum við . . .“
„ . . Hákarlana á hólm“, botnaði Riff
setninguna. „Bernardo ímyndar sér
að hann dansi öllum betur, svo hann
kemur þangað áreiðanlega. Og við
komum þangað líka . . .“
„Það er nú það“. Trölli lyngdi aft-
ur augunum og íhugaði málið. „Það
er eins og mig minni að ég hafi heyrt
að miðhverfið sé hlutlaust svæði, og
að þeir Schrank og Krupke sjáist
þar sjaldan á ferð. Nema þú sért
að hugsa um að gera einhverjar
breytingar á því, Riff“.
„Við látum það liggja á milli hluta
í bili“, svaraði Riff. „En verði Bern-
ardo þar, kem ég stríðsyfirlýsingunni
á framfæri við hann. Nú er áríðandi
að við látum líta þannig út, að við
séum bara komnir þangað til að
skemmta okkur. Við verðum því að
bregða okkur í betri fötin og hysja
upp um okkur brókunum".
Túlinn lét sem hann væri að raka
sig. „Hvenær eigum við að mæta
þarna?“
„Klukkan hálfníu til níu, svaraði
Riff eftir andartaks umhugsun. Hann
leit spyrjandi á Hreyfilinn, sem
kinnkaði kolli. „Við skulum ekki
koma þangað allir í einum hóp“,
bætti hann við. „Við verðum að
láta það líta þannig út, að við séum
eingöngu komnir þangað til að dansa,
en ekki í neinum öðrum tilgangi".
„Með öðrum orðum — við verðum
þá að taka stelpur með okkur". Það
var auðheyrt að Nonna pelabarni féll
það ekki sem bezt.
„Auðvitað“, svaraði Hreyfillinn.
„Þú getur boðið Allraskjátu með þér“.
RIFF sveiflaði sér yfir girðinguna
bak við sambygginguna, hélt síðan
eftir miðri götunni og fann talsvert
til sín. Þar sem hann var einn á ferð,
var öruggast fyrir hann að ganga
eftir miðri götunni, þrátt fyrir hætt-
una af völdum umferðarinnar. Færi
hann eftir gangstéttinni var hættan
þar enn meiri, af völdum Hákarlanna,
sem allsstaðar lágu í leyni, reiðubún-
ir að laumast aftan að honum og
rota hann og láta hann svo liggja.
Það var mikilvægt fyrir hann að
geta mætt á dansleiknum og að hon-
um tækist að koma þar fram af slík-
um myndugleik og glæsibrag, að hin-
ir sannfærðust um að hann gæfi Tony
Wyzek ekkert eftir og að hreyfingin
hefði því ekki beðið neinn hnekki
við það þótt Tony skærist úr leik.
Hann hélt leiðar sinnar hröðum skref-
um og honum þótti sem hann stækk-
aði við hvert spor, unz hann gnæfði
yfir umhverfið, gnæfði yfir allt . . .
gæti gripið til skýjanna og þurrkað
af skónum sínum með þeim.
Lakast þótti honum hve siðustu
stundirnar yrðu lengi að líða . . .
þangað til dansinn væri í fullum
gangi og hann gæti flutt Bernardo
hólmgönguáskorun sina. Skyldi það
geta átt sér stað, að Porterikanarnir
þyrðu ekki og létu þeim eftir götuna
bardagalaust -— hann vonaði að til
þess kæmi ekki. Ef Bernardo vildi
halda áfram skæruhernaðinum, en
forðast orrustur, mundi ekki verða
um annað að gera en varpa ólyktar-
sprengjum inn í íbúð hans. Já, var
það ekki annars þjóðráð? Það var
hólmgönguáskorun, sem ekki varð
misskilin — Tony hafði meira að
segja dottið þessi aðferð í hug. Þá
mundi það berast um borgina og hver
einasta óeirðaklíka sannfærast um,
að þar hefðu verið kaldir karlar að
verki, sem ekki létu sér lynda neitt
hálfkák. Maður — þá mundu fjand-
mennirnir setja ofan svo um munaði.
Sem snöggvast var hann að því
kominn að snúa við og ræða þessa
uppástungu við Þoturnar, en það var
of seint nú að hætta á slikt. Það
var nógu hættulegt, sem þeir höfðu
í hyggju í kvöld — sprengjuárásin
hlaut að hafa það í för með sér, að
þeir yrðu að heyja harða baráttu til
unadnkomu, ef hún tækist, því ekki
var um aðra leið að ræða en niður-
stigana í sambyggingunni, og þá var
eins víst að þeir lentu ekki aðeins
í höggi við Hákarlana, heldur og
aðra Porteríkana, sem þar áttu heima.
Það var því hyggilegast að láta
sér nægja að flytja þeim hólmgöngu-
áskorunina þarna á dansleiknum, að
minnsta kosti fyrst í stað. Færi svo
að Bernardo vildi ekki sinna henni,
mátti alltaf grípa til hinnar aðferðar-
innar. Riff hlýnaði um hjartaræturn-
ar af stolti þegar honum varð hugs-
að til þess hvílíkir garpar það voru,
sem lutu forystu hans —■ allir könn-
uðust við þá og véku úr vegi fyrir
þeim, hvar sem þeir fóru. Þannig
átti það líka að vera.
Þess mundi skemmst að bíða að
yfirráð þeirra á götunni yrðu óve-
fengjanleg. Þeir mundu verða alls-
ráðandi aftur í öllum þeim sam-
byggingum sem að henni lágu . . .
og síðan smám saman i öllum þeim
sambyggingum, sem að þeim sam-
byggingum lágu . . . Riff tók ósjálf-
rátt að hlaupa við fót. Þoturnar
yrðu allsráðandi í hverfinu. Og þótt
Tony virtist ekki enn geta gert
sér það Ijóst, var það mikill heið-
ur sem Riff sýndi horium, þegar
hann vildi fela honum forystuna að
slíkum framkvæmdum!
Riff hægði ferðina aftur. Kveikti
sér í sígarettu, saug hægt að sér
reykinn, nam staðar fyrir utan búð-
arglugga og þegar hann hafði sann-
færzt um að ekki yrði annað á honum
séð en hann væri öldungis rólegur
— og fyrst 'og fremst algerlega á-
hyggjulaus, því að sízt af öllu mátti
Tony gruna það — tók hann að blístra
og hélt áfram göngunni.
Fyrir nokkrum mínútum hafði hann
gefið hugarflugi sínu lausan tauminn;
nú gerði hann sér hins vegar ljóst
hvernig fara mundi, ef þeir Bern-
ardo hittust á dansleiknum. Hann
mundi taka hólmgönguáskoruninni,
sennilega ákveða að barizt skyldi með
hnífum, eða ef til vill með skamm-
byssum. Það var ekki nema vika síð-
an Riff hafði hitt einn af Köppunum,
en það var undirheimahreyfing, sem
starfaði í svertingjahverfinu, og hafði
sá náungi hlotið svöðusár frá enni
og niður að höku, í hnifaeinvígi við
einn af Hákörlunum.
Ef til orrustu drægi, var mikils um
vert að hafa fengið þessa vitneskju.
Það sýndi við hverju mátti búast.
Það gerði minna til þótt þeir, Hreyf-
illinn og Diesillinn vissu þetta ekki,
Það var aðalatriðið að þeir, Tony og
hann sjálfur, vissu það. Og Tony
mundi haga öllum undirbúningi sam-
kvæmt því.
Framhald í næsta blaði.
Eftir að Porterikanarnir fluttust inn í Vesturhverfið, gerðist þar
brátt ófriður mikill með óaldarflokkum innfæddra unglinga þar í
hverfinu, „Þotunum“ og aðfluttra, sem kalla sig „Hákarla“. Þótt
lögreglan reyni að stilla til friðar, kemur oft til átaka og veitir
ýrnsurn betur. Riff hefur forystu fyrir þeim innfæddu, Bernardo
fyrir hinum. Þeir innfæddu líta á Portríkanana sem aðskotadýr,
en Porteríkanarnir láta hvergi undan síga.
VIKAN 19