Vikan - 15.03.1962, Blaðsíða 34

halda sig í brúnni unz yfir lauk —
hetjulegt og þrjózkulegt.
Og hann lyfti skipstjóranum á öxl
sér.
Kftir langa niæðu tókst honum að
1 omast niður stigann, niður á aftur-
þiljurnar. Þar lagði hann byrði sína
frá sér.
Skammt frá áttu þrír menn i átök-
um. Einum þeirra tókst að rífa sig
lausan. Um leið miðaði hann marg-
hleypu annari hendi, en i henni
héit hann á þrem flotvestum.
I>elta var spilavítiseigandinn, A1
Franken.
— Haldið ykkur frá mér, annars
hleypi ég af, öskraði hann. Flot-
vestin skuluð þið aldrei fá . . .
Ned sá að brjálæðið logalði í
augum hans. — Herra Franken, kall-
aði hann til hans. Við vorum að
taka á móti skeyti frá spilavítinu.
Þér hafið verið rændur hundrað
] úsundtim . . . eigum við að senda
svarskeyti . . .
Marghleypan titraði í hendi fjár-
hæííuspilarans. — Hvað . . .
Hikið nægði til þess að Ned kom
höggi á úlnlið honum svo hann
missti skammbyssuna. Um leið
kippti Ned einu flotvestinu úr hendi
hans, tók skammbyssuna og kastaði
henni fyrir borð.
Hann girti skipstjórann björgun-
arvestinu, lyfti honum síðan upp
fyrir handriðið og lét hann falla
fyrir borð. Stökk sjálfur á eftir hon-
um . . .
Ned rankaði við sér um borð i
björgunarbátnum. Ferroni skipstjóri
laut að honum. —- Gefið honum siga-
rettli, heyrði hann Ferroni segja.
Hann getur setið í tvo sólarhringa
við senditækin í einni striklotu, bara
ef hann fær nóg að reykja . . .
— Skipstjóri, mælti Ned þrjózku-
lega. Það er eins gott að þér vitið
það strax, að ég sendi út neyðar-
kall . . . án þess skipun yðar kæmi
til . . .
— Hvað meinið þér með því? Ég
sagði Ellsberg að skila því til Wilks
fyrir meira en klukkustundu síð-
an . . .
— Gerðu þé'r það?
— Já, auðvitað, hvæsti Ferroni
skipstjóri. Haldið þér að ég hafi
ætlað að iáta það henda mig aftur
að verða mörgum að bana með
þrjózku minni? Ég gerði allt, sem
unnt var til að ráða niðuriögum
eldsins, en þegar ég sá að það var
þýðingarlaus barátta, reyndi ég að
ná símasambandi við Wilks, en þá
hafði sambandið rofnað. Ég sendi
þriðja stýrimann þá tafarlaust af
stað með boðin, en nokkru seinna
kom EUsberg upp í brúna og hafði
ekkert orðið var við hann. Þá bað
ég Ellsberg að skila því til Wilks að
senda út neyðarkail tafarlaust.
— Ellsberg komst aldrei alla leið,
sagði Ned. Ég sendi þá Wilks eftir
fyrirskipunum, en þegar hann kom
ekki heldur til baka, sendi ég neyð-
arkallið út á eigin ábyrgð . . .
— Og fenguð þér svar?
— Já, skipstjóri. „Marianne“ verð-
ur komin hingað að stundu liðinni.
Ferroni skipstjóri kinkaði kolli
þrjózkulega. — Þá er þetta allt i lagi.
Ég gaf fyrirskipunina og þér senduð
út neyðarkallið.
— Ég hef vist haft rangt álit á
yður, skipstjóri, mælti Ned lágt.
— Ætli við séum þá ekki kvittir,
svaraði Ferroni skipstjóri.
Svo sátu þeir þegjandi á sömu
þóftunni og horfðu á líkbrennuna
um borð í „Perito“, sem enn hélzt
á floti . . .
Kapphlaup um forsíðufrétt
Framhald af blaðsiðu 11.
verzlunarvöru, svaraði Bella bitur-
lega.
— Þetta er ekki annað en stað-
reynd, að minnsta kosti viðvíkjandi
Ga ..... da Ponta.
— Hafið þér aldrei verið ástfang-
inn?
— Jú, og . . . . ég hef orðið fyrir
vonbrigðum.
Bella hló háðslega. — Nú, er það
ástæðan, sagði hún. — Þér hyggið
á liefndir.
— Hver skrambinn, nú er benzin-
ið alveg á þrotum, sagði Donald í
stað þess að svara athugasemdum
hehnar. Sem betur fór voru þau að
nálgast ströndina, og hún virtist
vera bein og ekki mjög mishæðótt,
svo það sýndist vera tiltölulega auð-
veit að finna lendingarstað. Nú var
um að gera fyrir þau að lenda ein-
hversstaðar á byggðu bóli, þar sem
liægt væri að taka benzin. Þau sáu
nú móta fyrir litiu þorpi niðri við
liöfnina. Donald iækkaði flugið og
flaug einn hring yfir þorpið. íbú-
arnir komu þjótandi út og störðu
á flugvélina. Hann valdi sér lend-
ingarstað, sem honum leizt sæmilega
á, og lét hjólin renna gætilega með
jörðu. En lendingin tókst ekki eins
vel og hann hafði vonað.
— Meidduð þér yður? spurði
Donald.
— Nei, sagði Bella hálfringluð,
þar sem hún var að reyna að staul-
ast á fætur innan um farangurinn og
glerbrotin, sem lágu út um allt aft-
ast i klefanum. Það var sannkallað
kraftaverk að þau höfðu lifað þetta
af. Annað lendingarhjólið hafði allt
í einu stungizt niður í holu, en
flugvélaskrokkurinn hafði oltið á
hliðina, og þrýst öðrum vængnum
niður í sandinn. Landtökuútbúnað-
urinn var gersamlega eyðilagður.
Donald þreif upp klefadyrnar og
stökk niður, síðan hjálpaði hann
Beliu að komast út. — Ekki er það
nú glæsilegt! sagði hann og hristi
höfuðið, þegar hann leit á flugvél-
ina. — Bannsett óheppni!
— Getum við þá ekki komizt til
Bahia Morenos í dag, spurði Bella.
Það var áhyggjuhreimur í röddinni,
en samtímis var eins og henni létti
— eins og sá, sem hefir tekið mikil-
væga ákvörðun, en lætur svo skeika
að sköpuðú.
— Að minnsta kosti ekki með
þessu farartæki, sagði Donald
hnugginn. — En kannske eru ein-
hver önnur úrræði fyrir hendi . . .
Hann tók saman farangurinn, og
þati lögðu af stað i áttina til þorps-
ins. Nokkrir þeldökkir þorpsbúar
komu hlaupandi til þeirra. Donald
nam staðar og beið eftir þeim. —
Hvað lieitir þetta þorp? spurði hann.
— Linares, svaraði einn þeirra.
— Ég hef aldrei heyrt þess getið,
sagði Donald. — Er ræðismaður
hérna?
— Já, já, senor. Ameríski ræðis-
maðurinn heitir senor Popoudos.
— Það er ágætt, sagði Donald.
— Viljið þið gera svo vel að fylgja
okkur til hans. Donald fékk mörin-
unum sinn seðilinn hverjum, og bað
þá um að bera farangurinn. Loksins
komu þau að allstóru timburhúsi,
sem var í nánd við höfnina. Upp
,,Mér gæti ekki liðið betur, enda púðr-
aði mamma mig með barnapúðrinu frá
PÁG Ll E R 1“
Gerið börn yðar einnig hamingjusöm notið
„Felce Azzurra“ barnapúður frá Paglieri.
Heildsölubirgðir:
SNYRTIVÖRUR H. F.
Sími 17177.
með þvi óx grænn vafningsviður,,
og álengdar leit það út eins og nokk-
urs konar paradis, en þegar nær
dró, sást að þar var allt í hryggi-
legri niðurniðslu. Feitlaginn maður
lá í hengirúmi á hinni stóru verönd.
— Eruð þér hr. Popoudos, ame-
ríski ræðismaðurinn hérna í þorp-
inu? spurði Donald.
— Já, ég er ameríski ræðismað-
urinn, svaraði hann. En skrifstofan
er lokuð og verður ekki opnuð fyrr
en i kvöld,
— Við getum alls ekki beðið svo
lengi! andmælti Donald. — Við þurf-
um að komast til Bahia Morenos
i dag, og þér verðið að hjálpa okk-
ur.
— Til Bahia Morenos . . . . í dag?
Konsúlnum varð svo mikið um þetta
að hann blakaði við fiugu, sem hafði
setzt á andlit hans. — Það er ómögu-
legt, hélt hann áfram. — En ég skal
gera það sem ég get til að greiða
fyrir ykkur. Ef ég tala við Barney
höfuðsmann, er alls ekki útilokað
að þið getið íengið far með honum.
— Ætlar hann til Bahia Morenos?
— Nei, til New Orleans.
Donald varð litið á hafnargarð-
inn og sá ekki eitt einasta skip. —
En hvar er þessi Barney höfuðs-
maður? spurði hann.
— Hann kemur, hann kemurl
Skipið hans heitir Lulubelle, það er
alveg fyrsta flokks skip. Það er i
eign ávaxtasölusamlagsins. Barney
höfuðsmaður kemur hingað til að
sækja banana.
— Hvenær?
Grikkinn horfði annars hugar á
fiðrildi sem flögraði innan um vafn-
ingsviðinn yfir höfði hans. — Eftir
viku, sagði hann að lokum. Þið get-
ið ekki komizt héðan fyrr.
— Eftir heila viku? Bella og Don-
ald litu skelfingu lostin hvort á ann-
að.
— En þér hljótið þó að hafa sim-
ritara? sagði Donald örvæntingar-
fullur.
— Vissulega, svaraði ræðismaður-
inn viðurlega. — Hvernig ætti ég
annars . . .
— Jæja, það var gott, greip Don-
ald fram í. — Viljið þér þá gera
svo vel að senda símskeyti til Sunnu-
adgsblaðsins í New York, og biðja
þá um að senda flugvél til að sækja
mig, sjóíiugvél. Hún verður auðvit-
að ekki komin hingað fyrr en
snemma í fyrramálið, en það er ekk-
ert við því að gera.
Grikkinn kinkaði kolli. — Ég skal.
senda símskeytið í kvöld, þegar
skrifstofan verður opnuð . . . það er
að segja, ef þér getið borgað . . .
— Nei, þér verðið að senda það>
strax! æpti Donald og þreif stóran
bunka af peningaseðlum upp úr vas-
anum.
Það lifnaði yfir liinum feita,
værukæra ræðismanni við að sjá
alla þessa peninga.
— Já, auðvitað sendi ég það undir
eins, senor, fullyrti hann. Við skul-
um koma.
Þeir fóru inn í húsið, og Bella sett-
ist á svalaþrepin og dáðist að út-
sýninu. Eftir hálfa klukkustund:
kom Donald aftur.
— Jæja, hvernig tókst þetta?'
spurði Bella. •
— Það gat ekki verið verra! sagði
Donald stúrinn. — Þeir sögðu að
sjóflugvélar væru svo þungar í vöf-
unum, og auk þess væri orðið allt of
áliðið. Þeir gáfu mér frí, þangað til
ég get fengið far með bananaskipinu,
og svo ætla þeir að láta Jeffersort
34 VIKAN